Ορθόδοξος Συναξαριστής Κελτών Αγίων και Πάντων των Αγίων
Greek Flowers of Orthodoxy 23
ORTHODOX CHRISTIANITY – MULTILINGUAL ORTHODOXY – EASTERN ORTHODOX CHURCH – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ – SIMBAHANG ORTODOKSO NG SILANGAN – 东正教在中国 – ORTODOXIA – 日本正教会 – ORTODOSSIA – อีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์ – ORTHODOXIE – 동방 정교회 – PRAWOSŁAWIE – ORTHODOXE KERK - නැගෙනහිර ඕර්තඩොක්ස් සභාව – СРЦЕ ПРАВОСЛАВНО – BISERICA ORTODOXĂ – GEREJA ORTODOKS – ORTODOKSI – ПРАВОСЛАВИЕ – ORTODOKSE KIRKE – CHÍNH THỐNG GIÁO ĐÔNG PHƯƠNG – EAGLAIS CHEARTCHREIDMHEACH – ՈՒՂՂԱՓԱՌ ԵԿԵՂԵՑԻՆ / Abel-Tasos Gkiouzelis - https://gkiouzelisabeltasos.blogspot.com - Email: gkiouz.abel@gmail.com - Feel free to email me...!
Ο Άγιος Fillan του Strathfillan της Ιρλανδίας (+8ος αιώνας)
19 Ιανουαρίου
Ο Αγιος Fillan (Foelan) έζησε τον όγδοο αιώνα. Γεννήθηκε στην Ιρλανδία. Η μητέρα του ήταν η αγία Kentigerna και ο θείος του ο άγιος Comgan. Για πολύ καιρό τον τιμούσαν και στην Σκωτία και στην Ιρλανδία. Πιθανόν να διαπαιδαγωγήθηκε στο Μοναστήρι Taghmon στο Wexford (Ιρλανδία) υπό τον άγιο Fintan Munnu. Αργότερα, πιθανόν γύρω στο 717, πήγε μαζί με την μητέρα του και άλλους συγγενείς στην Σκωτία. Εκεί έγινε μοναχός και έζησε σαν μοναχός μέχρι το τέλος της ζωής του. Είναι γνωστό ότι για ένα διάστημα ο Fillan κήρυξε το Ευαγγέλιο μαζί με την αγία Kentigerna και τον άγιο Comgan και έπειτα αποσύρθηκε προκειμένου να ζήσει σαν ερημίτης μέσα σε μία σπηλιά εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το χωριό Pittenweem (που σημαίνει ο τόπος της σπηλιάς) στην κομητεία της Fife. Αυτό το χωριό επρόκειτο να γίνει ένα από τα ποιο σημαντικά μέρη όπου τιμούσαν τον άγιο. Με τον καιρό ο Fillan έγινε ηγούμενος ενός μοναστηριού στην περιοχή Fife αλλά μετά από πολλά χρόνια εγκατέλειψε την θέση του ηγουμένου και πήγε στην περιοχή Glendochart (στο Perthshire) όπου έζησε μόνος με προσευχή και έπειτα έχτισε εκεί και μία εκκλησία. Σήμερα πολλές εκκλησίες και πολλά μέρη στο Glendochart φέρουν το όνομα του αγίου.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Fillan θεράπευσε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι τον επισκέπτονταν για να τους δώσει πνευματικές συμβουλές. Ο άγιος έκανε θαύματα. Κάποτε, όταν ήταν ηγούμενος, ένας λύκος έφαγε ένα από τα βόδια του την ώρα που ο άγιος εργαζόταν στα χωράφια. Ο ηγούμενος διέταξε τον λύκο να οργώσει το χωράφι παίρνοντας τη θέση του βοδιού που είχε φάει. Ο άγριος λύκος υπάκουσε τον άγιο και αμέσως ολοκλήρωσε την εργασία που του έβαλε ο άγιος σαν μετάνοια για την πράξη του. Η τιμή στον άγιο Fillan στην Σκωτία ήταν τόσο ισχυρή ώστε το 1314 ο Σκωτσέζος βασιλιάς Robert Bruce πήρε μαζί του την λειψανοθήκη που περιείχε το χέρι του αγίου στην μάχη του Bannockburn και απέδωσε την νίκη του ενάντια στους Άγγλους στις πρεσβείες του αγίου.
Ο Fillan κοιμήθηκε και θάφτηκε στο Strathfillan, στον τόπο όπου τον τιμούν περισσότερο. Πιθανόν να έχτισε μία εκκλησία ή ένα μοναστήρι σε αυτή την περιοχή και κήρυξε στους ντόπιους Πίκτους. Η σπηλιά το αγίου Fillan στο Pittenweem υπάρχει μέχρι και σήμερα. Μετά τον θάνατο του η σπηλιά έγινε ένας προορισμός για πολλούς προσκυνητές και ένα άγιο πηγάδι με ιαματικές ικανότητες υπήρχε κοντά στη σπηλιά για πολλά χρόνια. Για πολλά χρόνια η σπηλιά του αγίου ξεχάστηκε. Γύρω στο 1900, ένα άλογο που βοσκούσε κοντά στην αυλή μια εκκλησίας στην περιοχή έπεσε μέσα σε μία μεγάλη τρύπα.
Όταν καθάρισαν την τρύπα ανακάλυψαν πως εκεί μέσα ήταν το κελί του αγίου που είχε εγκαταλειφτεί χρόνια πριν. Πολλές πέτρες οι οποίες είχαν ιαματικές ικανότητες χάρη στις προσευχές του αγίου Fillan ανακαλύφθηκαν στην σπηλιά μαζί με ένα μέρος του πηγαδιού. Το 2000 το κελί και το πηγάδι ανοίχτηκαν για τους επισκέπτες.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2017/04/fillan-strathfillan.html
<>
Αγία Νεομάρτυς Ντανιέλα (Δανιηλία) του Βουκουρεστίου Ρουμανίας (+2004)
Πολλές φορές τυχαίνει όλοι μας να αναρωτηθούμε, "υπάρχουν άραγε Αγιοι στην σύγχρονη εποχή;". Η απάντηση είναι μία. Αγιοι του Θεού θα αναδεικνύονται πάντα και για πάντα. Η ύπαρξή τους είναι συνυφασμένη με την ζωοποιό ύπαρξη του 3ου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Του Αγίου Πνεύματος. Εφόσον λοιπόν το Αγιο Πνέυμα του Θεού ενεργεί και κυριαρχεί στον κτιστό κόσμο μας, οι Αγιοί Του θα εμφανίζονται για να μας δίνουν δύναμη αλλά και να ταπεινώνουν τον αντίχριστο διάβολο και τους οπαδούς του, που κινούνται γύρω μας. Πολλές φορές ακόμα και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια, όσο κι αν αυτό ακούγεται τρομερό.
Η απιστία ή η ελαφρότητα των γονέων πολλές φορές παιδεύουν τους νέους και τις νέες που θέλουν να βρίσκονται κοντά στον Θεό. Οι γονείς με εγωϊσμό και μην αναγνωρίζοντας ότι το σπλάχνο τους είναι ένα Θεϊκό δώρο προσπαθούν, πολλές φορές (με ολέθρια συνήθως αποτελέσματα) να ξεριζώσουν την κλήση προς τον Θεό που η Θεία Χάρις δίνει επιλέκτικά σε νέους και νέες με αρετές και αδαμάντινους χαρακτήρες.
Στην σύγχρονη εποχή που όλα ισοπεδώνονται, που η αγνότητα ισοδυναμεί με ανοησία και γραφικότητα, που έχουμε μαθει να αναγνωρίζουμε το διαφορετικό μόνο όταν έχει σχέση με την ανωμαλία και την διαστροφή, υπάρχει γύρω μας και σε μερικούς απο εμάς μέσα μας, μια άλλη διαφορετικότητα. Μια διαφορετικότητα που σκοπό έχει την ανύψωση του ανθρώπου. Μια διαφορετικότητα που οδηγεί τον άνθρωπο σε πνευματικές καταστάσεις άγνωστες στους πολλούς. Τον κάνει να μοιάζει με τον Χριστό. "Μιμητής Χριστού" όπως λένε και οι Πατέρες μας.
Μια τέτοια ιστορία που συνέβει δίπλα μας στην γειτονική Ρουμανία. Μια ιστορία που διαδραματίστηκε στα χρόνια μας, θα δούμε παρακάτω.
Μια απάντηση για όσους νομίζουν ότι οι μάρτυρες της Πίστης μας έπαψαν να υπάρχουν.
Κι όμως υπάρχουν και τα μαρτύριά τους όπως θα δείτε δεν είναι πλέον ένας ολιγόλεπτος αποκεφαλισμός ή ένας πολύωρος βασανισμός, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία και τον στέφανο της δόξης των αρχαίων και παλαιοτέρων μαρτύρων. Η σύγχρονη επιστήμη μετατρέπει τον βασανισμό του σώματος αλλά και του πνεύματος σε πολύχρονη διαδικασία. Ισως γι αυτό λέγεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας ότι οι μάρτυρες των εσχάτων καιρών και της εποχής του Αντιχρίστου θα είναι ίσως, οι μεγαλύτεροι των Αιώνων της Πίστης μας.
Η μάρτυς Ντανιέλα (1967-2004).
Αυτό το εκλεκτό λουλούδι άνθισε στη ρουμανική γη το 1967. Από μικρή ήταν πολύ κοντά στο Θεό. Όταν έβγαινε από το σχολείο περνούσε πάντοτε από την εκκλησία. Γι' αυτό ο πατέρας της την μάλωνε πολύ σκληρά. «Πού ήσουν; Όλη μέρα στην εκκλησία πας με τους παπάδες σου; Τι σου πρόσφερε ο Θεός;» Ενώ αυτή δεν έλεγε τίποτα, μόνο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Ήταν ευλαβής και προσευχόταν πολλές ώρες. Στο σχολικό χορό, όταν τελείωσε το λύκειο, δεν ήθελε να πάει. Η καθηγήτριά της την παρακαλούσε να πάει κι αυτή μαζί τους, ενώ εκείνη έλεγε «Δεν μπορώ. Ξέρετε ότι σας αγαπώ όλους πολύ, αλλά συγχωρήστε με, δεν μπορώ να έρθω στο τραπέζι».
Είχε χαρακτήρα πράο και ήταν καλή με όλους. Βοηθούσε τους συμμαθητές της στα μαθήματα και καθόνταν τη νύχτα και έγραφε γι' αυτούς. Ήταν πολύ καλή μαθήτρια τόσο στο σχολείο όσο και στο πανεπιστήμιο. Ήταν πολύ εργατική. Όλα τα ρούχα της τα έφτιαχνε μόνη της. Ήταν πνευματικό τέκνο του μεγάλου πνευματικου π. Σοφιανού από τη μονή Αντίμ.
Όταν ήταν φοιτήτρια περιποιούνταν μια παράλυτη γριά την οποία είχαν ξεχάσει όλοι, την κυρα-Ιωάννα. Η Ντανιέλα πήγαινε καθημερινά, το πρωί πριν το πανεπιστήμιο και το βράδυ. Ήταν αρκετά μακριά και ο κόπος μεγάλος. Την έπλενε, την περιποιούνταν, της έκανε τις αγορές, της τραγουδούσε και της διάβαζε και έφερνε χαρά στην ψυχή της γριάς. Μια φορά κάποιος την χτύπησε πολύ την οσία Ντανιέλα αν και ήταν αθώα. Αφού υπέμεινε εν σιωπή το ξύλο, γονάτισε και φίλησε το πόδι που με αγριότητα την είχε χτυπήσει. Ήταν πολύ πράος χαρακτήρας και ελεούσε τους άλλους. Ποτέ δεν κατηγορούσε κανεναν και πάντα έριχνε το φταίξιμο στον εαυτό της.
Κάποια προσωπα από την οικογένειά της προσπαθούσαν να την πείσουν να παντρευτεί. «Όχι, όχι, εγώ θέλω να μείνω με το Θεό» έλεγε. «Μπορείς να είσαι με το Θεό και παντρεμένη» της έλεγαν. Κι αυτή απαντούσε «Ναι, αλλά αν θα παντρευτώ σημαίνει ότι θα βάλω λίγο το Θεό στην άκρη και εγώ δεν το θέλω αυτό. Θέλω να δώσω το παν στο Θεό». Τη νύχτα προσευχόταν πολλές ώρες. Ποτέ δεν έπεφτε για ύπνο χωρίς να κάνει τον κανόνα της. Τ΄ αδέλφια της της φώναζαν «Τι σου δίνει ο Θεός, τι μας ζαλίζεις με τους παπάδες σου, τι σου δίνει η πίστη σου; Αφού ο πατέρας σού δίνει φαγητό. Γιατί πήγες στο πανεπιστήμιο, για να μπεις σε μοναστήρι;»
Όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο πήγε στο μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε για πολύ καιρο και αφού την έφερε σπίτι την χτύπησε φριχτά. Μια φορά, την τελευταία βραδιά πριν την τελευταία αναχώρησή της για το μοναστήρι, έκλαψε και προσευχήθηκε ασταμάτητα. Έκανε χίλιες μετάνοιες ζητώντας φωτισμό από την Παναγία. Ξημερώματα αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε πήρε την εικονίτσα της Παναγίας που της είχε χαρίσει ο π. Σοφιανός. Έκανε το σταυρό της, φίλησε την εικονίτσα και αποφασισμένη μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε. Έπειτα έδωσε ένα γράμμα σε μία φίλη της για να το δώσει στον π. Σοφιανό. Να το περιεχόμενό του: «Πάτερ, είδα στο όνειρό μου την εικόνα της Παναγίας. Και είδα την εικόνα να ζωντανεύει και η Παναγία με κοίταζε προσεχτικά και εγώ τη ρωτούσα, τι να κάνω. Και είδα ότι με κοίταζε με πολύ πόνο. Και είδα δάκρυα στο μάγουλό της. Ξαφνικά άπλωσε τα χέρια της να προσευχηθεί και ένα δάκρυ έσταξε στο χέρι μου. Όταν μ΄ ακούμπησε το δάκρυ Της ξύπνησα και αποφάσισα να φύγω. Κι έφυγε. Στο δρόμο του Σταυρού, στο δρόμο του Σωτήρος Χριστού.
Όμως ο πατέρας της τη βρήκε και αυτήν την φορά. Όταν την έφερε από το μοναστήρι τη χτύπησε πάλι φριχτά. Της έσχισε την μοναχική ενδυμασία μ΄ ένα ψαλίδι και την πέταξε στα σκουπίδια. Της έβγαλε από το λαιμό το σταυρό και της φώναξε «Οι παπάδες σου και η εκκλησία.». Τότε εκείνη λιποθύμησε. Όταν ξύπνησε είπε στον πατέρα της «Σε παρακαλώ άφησέ μου τις εικόνες, δεν μπορώ να ζήσω χωρις αυτές». Τότε ο πατέρας της έβαλε τις εικόνες κάτω, τις πάτησε και τις πήρε όλες. Τότε αυτή του είπε «Καλά, μου τα πήρες, όλα αλλά την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις». Και από τότε προσευχόνταν μόνο έτσι «Παναγία, βοήθησέ με, Κύριε Ιησού Χριστέ μη με αφήνεις».
Βλέποντας ο πατέρας της ότι δεν μπορεί να την κάνει να παρεκκλίνει από την ορθόδοξη ζωή, σκέφτηκε κάτι διαβολικό. Βρήκε κάποιους συναδέλφους του γιατρούς και της έβγαλαν διάγνωση «παρανοϊκή σχιζοφρένεια συνοδευόμενη από μυστικιστικό ντελίριο». Μέχρι το τέλος της ζωής της ήταν υποχρεωμένη να παίρνει φάρμακα «για να ησυχάσει». Τα δυο τελευταία χρόνια της τα πέρασε στο νοσοκομείο με σωληνάκια στη μύτη. Εξαιτίας των φαρμάκων ήταν σχεδόν πάντα αναίσθητη.
Ο πατέρας της τη φύλαγε από το πρωί μέχρι το βράδυ, μην τυχόν και έρθει σε επαφή με ευσεβή και πιστά πρόσωπα. Η ακινησία της στο κρεββάτι και τα φάρμακα που της έδινε ο ψυχίατρος της προκάλεσαν παράλυση και απόφραξη του αυλού του εντέρου. Έτσι βασανισμένη πέθανε την Τρίτη 6 Απριλίου 2004, τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Αυτό έγινε περίπου στις 22.00. Επειδή ο πατέρας της δε θα δεχόταν να έρθει ιερέας, κατά θαυμαστό τρόπο έμαθε για το θάνατό της ο π. Κωνσταντίνος και κατά τις 23.00 ετέλεσε την ακολουθία εις κεκοιμημένους. Ο πατέρας της για πρώτη φορά έλειπε, αν και προηγουμένως τον είχαν δει στο νοσοκομείο.
Στον τάφο της άρχισαν να γίνονται θαύματα. Το πρώτο θαύμα έγινε την Τετάρτη 12 Μαΐου 2004, κάνοντας καλά ένα νέο που επί 8 χρόνια έπασχε από την ίδια μ΄ αυτήν ασθένεια. Το 2004 έκανε καλά έναν φοιτητή που έπασχε από μια ασθένεια των αγγείων και το 2005 έναν νεαρό που είχε κρίση σκωληκοειδιτιδος. Ο τάφος της οσίας Ντανιέλας βρίσκεται στο κοιμητήριο Αντρονάκε στη συνοικία Κολεντίνα στο Βουκουρέστι.
* Η αγιογραφία είναι έργο του αγιογράφου Δημήτριου Σκουρτέλη.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2019/02/1967-2004-6.html
<>
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Βονιφάτιος ο Ισαπόστολος της Γερμανίας (5 Ιουνίου, +754) και το Χριστιανικό έλατο της Εορτής της Γεννήσεως του Χριστού
Ο Άγιος Βονιφάτιος (Saint Boniface, 675 – 5 Ιουνίου 754) ήταν Αγγλοσάξονας ιεραπόστολος, ηγετική προσωπικότητα της Αγγλοσαξονικής Αποστολής στα Γερμανικά τμήματα της Φραγκικής αυτοκρατορίας κατά τον 8ο αιώνα. Εγκαθίδρυσε τις πρώτες οργανωμένες χριστιανικές κοινότητες σε πολλά μέρη της Γερμανίας. Είναι ο Άγιος Προστάτης της Γερμανίας και αποκαλείται „Απόστολος των Γερμανών“. Γεννήθηκε ως Winfrid (Wynfrith ή Wynfryth) στο βασίλειο του Wessex της Αγγλίας, πιθανότατα στο Crediton.
Καταγόταν από εύπορη αριστοκρατική οικογένεια, εκπαιδεύτηκε θεολογικά από Βενεδικτίνους μοναχούς και σε ηλικία 30 ετών έγινε ιερέας. Το 716 στάλθηκε σε Αποστολή στην Φριζία της Γερμανίας προκειμένου να εκχριστιανίσει τους κατοίκους. Το έργο ήταν δύσκολο γιατί έπρεπε να συνεννοηθεί μαζί τους με την παλιά Αγγλική τους διάλεκτο.
Εκείνοι λάτρευαν την αιωνόβια βελανιδιά, ιερό δέντρο του θεού τους Θωρ πάνω στην οποία έκαναν θυσίες. Θέλοντας να ορίσει στους κατοίκους το τέλος μιας εποχής άρχισε να την πριονίζει, τότε φύσηξε ένας δυνατός άνεμος και την ξερίζωσε. Αυτό οι Φριζιανοί το θεώρησαν θαύμα και μεταστράφηκαν ομαδικά στον Χριστιανισμό. Στην θέση της αργότερα φύτρωσε ένα έλατο το οποίο οι Χριστιανοί καθόρισαν ως το ευλογημένο δέντρο με αποτέλεσμα να το τιμούν στην Εορτή της Γέννησης του Θεανθρώπου.
Ο Άγιος Βονιφάτιος το 732 ταξίδεψε στη Ρώμη όπου ο Πάπας Γρηγόριος Β’ τον όρισε Αρχιεπίσκοπο ολόκληρης της Γερμανίας στην οποία επέστρεψε βαπτίζοντας χιλιάδες Γερμανούς Χριστιανούς. Στην συνέχεια ο Κάρολος Μαρτέλος έκανε τέσσερεις Επισκοπές στην Γερμανία ορίζοντας τον Άγιο Βονιφάτιο Αρχιεπίσκοπο με έδρα το Μετζ. Ο ίδιος έστεψε αργότερα (751) στο Σουασσόν τον γιό του Καρόλου Μαρτέλου Πιπίνο τον βραχύ βασιλιά των Φράγκων.
Σε μία από τις αποστολές του στην Φριζία συνελήφθη από εναπομείναντες Φρίζιους παγανιστές και θανατώθηκε με βασανιστήρια στο Dokkum της Γερμανίας. Από τα πολλά έργα του διασώθηκαν 40 επιστολές με ενδιαφέρουσες ιστορικές πληροφορίες για την εποχή του.
<>
Όσιος Γέροντας Τιμόθεος Τζαννής του Ηρακλείου Κρήτης (+1991)
30 Δεκεμβρίου
Δεν πέρασε ένας μήνας από την οσιακή κοίμηση του Οσίου Πορφυρίου και κοιμήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, στο Ιερό Ησυχαστήριο των Αγίων Θεοδώρων, το οποίο αυτός είχε ιδρύσει, ο μεγάλος σύγχρονος πνευματικός πατέρας της Κρήτης, Ο Γέροντας Τιμόθεος Τζαννής. Ο Όσιος Πορφύριος τον γνώριζε και του είχε προείπει ότι «θα φύγουν μαζί».
Ο νέος αυτός χαρισματικός πνευματικός πατέρας αναδύθηκε σε νέους πνευματικούς αγώνες, με νέους αποδοχείς των λόγων και νουθεσιών του. Αν και νέος ασκητής πολιτεύθηκε με πολιά φρόνηση και αναδείχθηκε εφάμιλλος των παλαιών πατέρων, εφαρμοστής της διαχρονικής υπομονής, των δοκιμασμένων πνευματικών αγώνων, της αιώνιας, καρδιακής αγάπης στον εσταυρωμένο μας Ιησού.
Σύγχρονος άνθρωπος, αλλά με αγγελική όψη, έμοιαζε ο Γέροντας Τιμόθεος σαν να κατέβηκε από τα ουράνια δώματα, για να διακονήσει τον λαό του Θεού, την Εκκλησία Του, το έργο της σωτηρίας των ψυχών. Και γι’ αυτόν, όπως και για τόσους άλλους σύγχρονους ουρανόσταλτους πατέρες είμαστε απείρως ευγνώμονες στον «Αρχηγό και τελειωτή» (Εβρ. ιβ΄ 2) μας Ιησού, ο οποίος παραβλέποντας την αποστασία μας μας βεβαιώνει με τους αποστολείς Του αυτούς, ότι «όπου επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε΄ 20).
Ο Όσιος Γέροντας Τιμόθεος αγίασε με την υπομονή και την επιμονή του. Υπομονή στις αντιξοότητες, στις θλίψεις, στους πόνους, στις αρρώστιες και επιμονή στον αδιάλειπτο πνευματικό αγώνα και στην προσευχή.
Αν ζούσε σήμερα, θα μας έλεγε να διαγράψουμε τον εαυτούλη μας από την καθημερινή εγωπάθεια, την αυτοπροβολή και την αυτοδικαίωση, για να γίνει η ζωή μας χριστοκεντρική, διαφανής, ο νούς και η ψυχή μας καθαροί, προκειμένου όσοι μας πλησιάζουν να γνωρίσουν όχι μεσάζοντες και μεταπράτες, όχι κακέπτυπα ομοιώματα και εικόνες, αλλά το μοναδικό, αιώνιο, αληθινό και ανεπανάληπτο πρότυπο, το αρχέτυπο της θείας ουράνιας δόξης, τον Ιησού Χριστό. Από εμάς εξαρτάται το αν υβρίζεται η αγιάζεται το όνομα του γύκυτάτου μας Ιησού.
Ο Όσιος Γέροντας Τιμόθεος ζούσε και επεδίωκε την αφάνεια, μισούσε την προβολή. Του πρέπουν τα λόγια του Γέροντά του στο Άγιον Όρος, του Ηγουμένου, τότε Σταυρονικητιανού, μετέπειτα Ιβηρίτου, π. Βασιλείου Γοντικάκη, ότι: «Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί, που προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες η προφήτες, για να καταπλήξουν και να καταπνίξουν τον κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί και «ανύπαρκτοι», που έχουν δεχθεί την παράκληση του Πνεύματος και αποτελούν την παρηγοριά όλου του κόσμου. Τους αρκεί η χάρις (Β´ Κορ. 12, 4).
Ο Όσιος με την χάρη του Θεού που ενοικούσε μέσα του είχε φθάσει σε υψηλά μέτρα αρετής και είχε σπάσει το φράγμα του χώρου. Έτσι κάποτε τον είδαν στο νοσοκομείο του Ηρακλείου, ενώ εκείνος ήταν άρρωστος στο κελλί του.
Κάποια μητέρα είχε στο νοσοκομείο άρρωστο σοβαρά το παιδί της. Το είχαν βάλει στο χειρουργείο και εκείνη αγωνιούσε απ’ έξω. Μια ανυποψίαστη στιγμή βλέπει να περνάει μπροστά της ένας ιερέας. Έτρεξε και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί για το παιδί της. Πήγε να του δώσει μάλιστα και κάποια χρήματα. Πριν προλάβει, όμως, να του πεί το όνομα του παιδιού της λέει:
-Δεν χρειάζονται τα χρήματα. Να, δώσε τα σε εκείνη την φτωχή που τα έχει ανάγκη υπέρ υγείας Μιχαήλ.
– Από που είστε, Πάτερ;
– Από τους Αγίους Θεοδώρους.
Η μητέρα αυτή διηγήθηκε το περιστατικά σε μια φίλη της. Αυτή γνώριζε το Μοναστήρι και τον Γέροντα και της λέει:
-Από τους Αγίους Θεοδώρους; Μόνον ο πατήρ Τιμόθεος μπορεί να ήταν, γιατί δεν υπάρχουν άλλοι Άγιοι Θεόδωροι στην Κρήτη. Και αν είδες τον πατέρα Τιμόθεο, τότε σου παρουσιάσθηκε με θαυμαστό τρόπο, γιατί αυτός είναι πάρα πολύ άρρωστος και αποκλείεται να πήγε στο νοσοκομείο, όπως τον είδες εσύ.
Αργότερα ήλθε η γυναίκα στο Μοναστήρι και αναγνώρισε τον Γέροντα. Όμως, ο Γέροντας, φυσικά, δεν είχε βγεί από το κελλί του, διότι ήταν πολύ άρρωστος.
Όταν του είπαν το περιστατικό απάντησε:
-Ε, ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί από την καρέκλα που κάθεται να επισκέπτεται αυτούς που έχουν ανάγκη και να βοηθάει.
Το επιτρέπει ο Θεός σε αυτούς που αγωνίζονται ταπεινά, ήσυχα, στην αφάνεια να βρίσκονται ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία. Αυτά μόνον ο Θεός τα επιτρέπει στους εκλεκτούς του.
Το περιστατικό αυτό συνέβη λίγους μήνες πριν την κοίμηση του Γέροντος, τον Ιούλιο του 1991.
https://www.pemptousia.gr/2019/12/osios-gerontas-timotheos-tzannis-30-12-1991/
Άγιος Βαλεντίνος, ένας Ορθόδοξος Άγιος
Ημέρα Μνήμης: 14 Φεβρουαρίου, 19 Ιανουαρίου & 6 Ιουλίου
Η λεγόμενη "γιορτή των ερωτευμένων" έχει θεσπιστεί από κοσμικούς ανθρώπους και προσβάλει τον Άγιο. Δεν παύει όμως ο Άγιος να είναι προστάτης όσων θέλουν να παντρευτούν με Ορθόδοξο Γάμο. Όταν ο Ἀγιος ήταν εν ζωή, ο αυτοκράτορας είχε απαγορέψει να παντρεύονται οι στρατιώτες και όσοι δεν είχαν παει στρατό και έτσι οι Χριστιανοί νέοι είχαν πρόβλημα. Αλλά ο Άγιος Βαλεντίνος τους πάντρευε κρυφά και έτσι τον συνέλλαβαν και μαρτύρησε.
Βλ. παρακάτω:
Αγιολόγιο Τσολακίδη: 14 Φεβρουαρίου - ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΥΟ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΙ Ίερομάρτυρες - Ή διάκριση αυτών των Αγίων δεν είναι σαφής. ο πρώτος ήταν κληρικός της Ρώμης και μαρτύρησε κατά τους διωγμούς του Κλαυδίου Β'. ο δεύτερος ήταν επίσκοπος Τέρνι και μαρτύρησε στη Ρώμη.
και
12.Βαλεντίνων (δύο) ἱερομαρτύρων ἐν Ρώμῃ ὁ πρῶτος ἐπὶ Κλαυδίου Β΄ (διάκρισις ἀσαφής) (῾Αγιολόγιον Τσολακίδου) (Ρμ).
http://www.worldsaints.org/αρχική-σελίδα/μηναίον/φεβρουάριος/14-φεβρουαριου/
και
'Aββακοὺμ καὶ ᾿Οδιφάκιος τέκνα Μάριου καὶ Μάρθας μάρτυρες, (270) 19/1.
http://www.worldsaints.org/αρχική-σελίδα/αλφαβητάρι/αλφαβητικώς/a/
και
6 Ιουλίου:
8.Μαρίνου καὶ Μάρθας μαρτύρων, τῶν τέκνων αὐτῶν ᾿Αβδιφὰξ καὶ ᾿Αββακοὺμ καὶ τῶν κάτωθι σὺν αὐτοῖς· Κυρίνου, Βαλεντίνου Πρεσβυτέρου καὶ ᾿Αστερίου (269) (ΡΔ).
http://www.worldsaints.org/αρχική-σελίδα/μηναίον/ιούλιος/6-ιουλιου/
Τα αρχαία Μαρτυρολόγια της Εκκλησίας της Ρώμης σημειώνουν τη 14η Φεβρουαρίου ως ημέρα μνήμης του «μάρτυρος Βαλεντίνου, πρεσβυτέρου Ρώμης» (Valentinus = σθεναρός στα λατινικά). Δυστυχώς τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για τον άγιο είναι ελλιπή.
Το Μαρτύριο του Αγίου Βαλεντίνου στη Ρώμη
Ο Άγιος Βαλεντίνος έζησε στη Ρώμη τον 3ο αιώνα και ήταν ιερέας ο οποίος μάζι με τον Άγιο Μάριο και την οικογένεια του Αγίου Μαρίου και άλλους Χριστιανούς βοηθούσαν τους μάρτυρες κατά τη διάρκεια των διωγμών από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο Β’ το Γότθο. Η μεγάλη αρετή και η κατηχητική δράση του αγίου είχαν γίνει γνωστές· έτσι συνελήφθηκε και παρουσιάστηκε ενώπιον του αυτοκρατορικού δικαστηρίου…
«Γιατί, Βαλεντίνε, θέλεις να είσαι ο φίλος των εχθρών μας και απορρίπτεις τη φιλία μας;», ρώτησε ο αυτοκράτορας. Τότε ο άγιος απάντησε, «Άρχοντα μου, αν ήξερες το δώρο του Θεού, θα ήσουν ευτυχής και μαζί σου η αυτοκρατορία σου, θα απορρίπτατε τη λατρεία των ειδώλων και θα λατρεύατε τον αληθινό Θεό και τον Υιό του Ιησού Χριστό». Ένας από τους παρόντες δικαστές διέκοψε τον άγιο ρωτώντας τον τι πιστεύει για το Δία και τον Ερμή, τότε ο άγιος Βαλεντίνος θαρραλέα απάντησε, «Είναι άθλιοι, και πέρασαν τη ζωή τους μέσα στη διαφθορά και το έγκλημα!». Ο δικαστής, εξαγριωμένος, φώναξε, «βλασφήμησε ενάντια στους Θεούς και ενάντια στην αυτοκρατορία!». Ο αυτοκράτορας εν τούτοις συνέχισε τις ερωτήσεις του με περιέργεια, ικανοποιημένος μιας και βρήκε την ευκαιρία να μάθει ποια ήταν επιτέλους η πίστη των Χριστιανών. Ο Βαλεντίνος βρήκε λοιπόν το θάρρος να τον προτρέψει να μετανοήσει για το αίμα των Χριστιανών που είχε χύσει. «Πίστεψε στον Ιησού Χριστό, βαφτίσου και θα σωθείς, και ήδη από αυτή τη στιγμή θα διασφαλίσεις τη δόξα της αυτοκρατορίας σου και το θρίαμβο των όπλων σου».
Το σώμα του Αγίου ιερομάρτυρος Βαλεντίνου το περισυνέλεξε και το ενταφίασε στον κήπο του σπιτιού της, στη Φλαμινία οδό, η ευγενής Χριστιανή Σαβινέλλα. Επί Επισκόπου Ρώμης Ιουλίου του Α΄ (337- 352) κοντά στον τάφο του Αγίου χτίστηκε προς τιμή του μάρτυρα, Ναός και κοιμητήριο. Τον 11ο αιώνα, άγνωστο πώς, ο Ναός αυτός καταστράφηκε. Το 1888 ο αρχαιολόγος Μαρούκι μελέτησε την υπόθεση, έκαμε ανασκαφές κι έφερε στο φως τα ερείπια του Ναού του Αγίου Βαλεντίνου.
Οι υπόλοιποι Άγιοι που βοηθούσαν τον Άγιο Βαλέντινο στο έργο του και μαρτύρησαν μαζί του είναι οι εξής: Άγιος Μάριος ο Πέρσης, η σύζυγός του Μάρθα και οι γιοί τους Αββακούμ και Αυδιφάξ οι οποίοι πήγαν από την Περσία στη Ρώμη για να προσκυνήσουν τους τάφους των Αγίων Αποστόλων και οι μάρτυρες Κυρίνος και Αστέριος οι οποίοι γιορτάζουν όλοι μαζί στις 19 Ιανουαρίου μαζί με τον Άγιο Βαλεντίνο και πάλι.
Ο Άγιος Μάριος ο Πέρσης με τους υπόλοιπους μάρτυρες και μαζί με τον Αγιο Βαλεντίνο τον ιερεα υπαρχουν κανονικά στα Συναξάρια της Εκκλησίας στην Ανατολή (Ελλάδα κλπ.).
Ο Άγιος Βαλεντίνος ανακηρύχθηκε επίσημα Άγιος το 496 από τον Άγιος Γελάσιο Πάπα Ρώμης, όταν η Ρώμη ήταν ακόμη Ορθόδοξη.
Μετά το Μαρτύριο κάποιοι Χριστιανοί περιμάζεψαν το σώμα του αγίου και λίγο από το αίμα του σε κάποιο φιαλίδιο. Το σώμα του Μάρτυρα μεταφέρθηκε και θάφτηκε στις Κατακόμβες της Αγίας Πρίσκιλλας, τόπο κατεξοχήν ενταφιασμού των Μαρτύρων. Με την πάροδο του χρόνου, κατά κάποιο τρόπο «λησμονήθηκε» δεδομένου ότι σχεδόν καθημερινά ενταφιάζονταν σε αυτές τις κατακόμβες νέοι Μάρτυρες για αρκετούς αιώνες. Η ανάμνηση όμως του Μαρτυρίου του Αγίου Βαλεντίνου παρέμεινε ζωηρή, ιδιαίτερα στην τοπική Εκκλησία της Ρώμης. Επίσημα η μνήμη του αγίου Βαλεντίνου θεσπίστηκε το 496 από τον Επίσκοπο Ρώμης Άγιο Γελάσιο (τιμάται 21 Νοεμβρίου).
Το 1054 έγινε το Μεγάλο Σχίσμα και ο Επίσκοπος της Ρώμης μαζί με όλη την Δυτική Ευρώπη αποκόπηκε από την Μία, Αγία, Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Το 1815 τα Ιερά Λείψανα του Αγ. Βαλεντίνου δωρήθηκαν από τους Ρωμαιοκαθολικούς σε κάποιον Ρωμαιοκαθολικό Ιταλό ιερέα (κατά την συνήθεια της εποχής). Ύστερα τα λείψανα «χάθηκαν» πάλι και το 1907 τα ξαναβρίσκουμε στη Μυτιλήνη της Ελλάδας στο Ρωμαιοκαθολικό ναό της Παναγίας. Φαίνεται πως μετά το θάνατο του Ρωμαιοκαθολικού ιερέα κάποιος απόγονος του ο οποίος είχε κληρονομήσει τα λείψανα πρέπει να μετανάστευσε στη Μυτιλήνη, στην οποία τότε υπήρχε ακμάζουσα κοινότητα Δυτικό-Ευρωπαίων Ρωμαιοκαθολικών.
Το 1990 τα Ιερά Λείψανα του Αγ. Βαλεντίνου μεταφέρθηκαν από τους Ρωμαιοκαθολικούς στην Αθήνα σε Ρωμαιοκαθολικό ναό της Ιταλικής παροικίας στην Αθήνα, όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα.
Ο Άγιος Βαλεντίνος ήταν Έλληνας καταγόμενος από την Αθήνα
Αρχικά θα πρέπει να πούμε πως επαρκή στοιχεία για την εθνική καταγωγή του Αγίου δεν υπάρχουν εκτός κάποιες ενδείξεις πως ο άγιος ήταν ελληνικής καταγωγής. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως η αρχαιότερη απεικόνιση του αγίου που φέρει την επιγραφή «O ΑΓΙΟC BAΛΕΝΤΙΝΟC» στα ελληνικά, βρίσκεται στην εκκλησία της Παναγίας της Αρχαίας (Santa Maria Antiqua) του 6ου αιώνα η οποία ήταν η ενορία των Ελλήνων της Ρώμης. Στο ναό αυτό τιμούσαν ιδιαίτερα τους Έλληνες Αγίους και γενικά αυτούς που ήταν από την Ανατολή. Την αγιογράφηση και την ανακαίνιση του ναού είχε παραγγείλει ο Έλληνας Επίσκοπος Ρώμης Ιωάννης ο 6ος (705-707) και την τελείωσαν οι διάδοχοί του, μεταξύ των οποίων ο Άγιος Ζαχαρίας ο τελευταίος Έλληνας Επίσκοπος Ρώμης (15/3 +752). Ίσως όμως δεν είναι τυχαίο ότι μετά από 17 αιώνες τα Ιερά Λείψανα ήρθαν στην Ελλάδα.
Άλλο περιστατικό από την ζωή του αναφέρει πως μια από τις κατηγορίες εναντίον του αγίου ήταν πως είχε απειθαρχήσει στην εντολή του αυτοκράτορα να μην συνάπτουν γάμο άνδρες που δεν είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, ενώ ο άγιος είχε ευλογήσει το γάμο νεαρών Χριστιανών στρατιωτών με τις αγαπημένες τους.
Πολλοί είναι όμως αυτοί που προβάλλουν την ένσταση πως ο Άγιος Βαλεντίνος δεν αναφέρεται πουθενά στο εορτολόγιο της Ορθόδοξής Εκκλησίας. Πράγματι στις 14 Φεβρουαρίου στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας αναφέρονται οι όσιοι Αυξέντιος, Μάρωνας και οι νεομάρτυρες Νικόλαος και Δαμιανός. Η εξήγηση είναι απλή: την αρχαία εποχή που συντάσσονταν οι αγιολογικοί κατάλογοι, τα συναξάρια και τα μαρτυρολόγια είχαν καθαρά τοπικό χαρακτήρα και η φήμη ενός αγίου δεν σήμαινε πως εκτεινόταν σε όλη την Εκκλησία. Έτσι υπάρχουν άγιοι που τιμώνταν σε μία περιοχή πολύ ενώ σε άλλη ήταν εντελώς άγνωστοι, π.χ ο άγιος Δημήτριος που είναι πασίγνωστος σε όλη την Ανατολική Εκκλησία, στη Δύση δεν τιμάται καθόλου, είναι σχεδόν άγνωστος, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είναι άγιος. Άλλο παράδειγμα από τη σύγχρονη Εκκλησία: Πολλοί Νεομάρτυρες της Ελλάδας είναι γνωστοί μόνο στην Ελλάδα και π.χ. στη Ρωσία είναι παντελώς άγνωστοι. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι Άγιοι.
Ο Άγιος Βαλεντίνος είναι Άγιος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν τίθεται θέμα επειδή τιμάται στη Δύση σήμερα, το Σχίσμα - η μεγάλη αυτή τραγωδία και μέγα σκάνδαλο της διαίρεσης των Χριστιανών - ήρθε πολύ αργότερα. Όσοι λοιπόν τιμούν τον Άγιο Βαλεντίνο έργο θεάρεστο επιτελούν γιατί «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ… καί ὁ Θεός ἡμῶν ἐν ἁγίοις ἐπαναπαύεται».
Τιμούμε τους αγίους μας και τον Άγιο Βαλεντίνο όταν μιμούμαστε το θάρρος τους να διακηρύττουν την πίστη τους στο Σωτήρα Χριστό ακόμη και με κόστος την ίδια τους τη ζωή. Τους τιμούμε όταν τους επικαλούμαστε να πρεσβεύσουν στον Θεό να μας ελεήσει και να συγχωρέσει τις πολλές μας αμαρτίες. Τους τιμούμε όταν μας είναι υποδείγματα κατά Χριστόν ζωής. Δεν τιμούμε τους αγίους όταν εξαντλούμε την «τιμή» τους σε κοσμικές διασκεδάσεις και γλέντια στην καλύτερη περίπτωση…
Ετσι εμείς οι Ορθόδοξοι, όπως αναφέρεται και στην Ορθόδοξη εορτάζουμε την μνήμη και το Μαρτύριο του Αγ. Βαλεντίνου στις 14 Φεβρουαρίου (στα ελληνικά Συναξάρια αναφέρεται η μνήμη του επίσης στις 19 Ιανουαρίου & στις 6 Ιουλίου) με χρονολογία Μαρτυρίου το 269.
Τιμή μάρτυρος – Μίμησις μάρτυρος!
Για να μιμηθούμε και για να κάνουμε τον Αγιο Βαλεντίνο να χαίρεται για εμάς πρέπει να ζούμε Χριστιανική ζωή, κοντά στο Μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης κάνοντας Ορθόδοξο Χριστιανικό Γάμο (για όσους επιθυμούν το Γάμο).
Ευχόμαστε σύντομα τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Βαλεντίνου να επιστρέψουν στο Σπίτι τους, δηλαδή στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως πρόσφατα με θαυματουργικό τρόπο επιστράφηκαν και τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου τα οποία τα είχαν και αυτά οι Ρωμαιοκαθολικοί ως το 1965.
Άγιος Nathalan Ισαπόστολος καί Επίσκοπος Tullich Σκωτίας (+678)
19 Ιανουαρίου
Ο Άγιος Nathalan είναι ένας Ορθόδοξος Άγιος που έδρασε στην περιοχή Aberdeenshire της Σκωτίας.
Ο Άγιος Nathalan γεννήθηκε στο χωριό Tullich της Σκωτίας, όπου και έγινε Επίσκοπος. Η παλαιότερη εκκλησία στο Tullich ιδρύθηκε από τον Άγιο Nathalan τον 7ο αιώνα. Επίσης, έχτισε εκκλησίες στο Bothelim και στο Colle της Σκωτίας. Ο Άγιος Nathalan ήταν ένας ευγενής που καλλιεργούσε τη γή. Κατείχε μια μεγάλη περιουσία, την οποία καλλιέργησε και μοίρασε τη συγκομιδή απλόχερα στους φτωχούς.
Ο Άγιος Nathalan ήταν ένας από τους Αποστόλους της Σκωτίας και κατασκεύασε το πρώτο μικρό παρεκκλήσι στο ανεμοδαρμένο Cowie της Σκωτίας κατά τη διάρκεια του 7ου αιώνα.
Ένα πολύ βροχερό καλοκαίρι ο μεγάλος Άγιος Nathalan, στην αδυναμία μιας στιγμής, καταράστηκε τη βροχή η οποία εμπόδιζε την συγκομιδή. Αμεσώς μετανόησε και ως πράξη μετάνοιας για τη μεγάλη αμαρτία του που καταράστηκε την δημιουργία του Θεού έβαλε αλυσίδες με λουκέτο στο δεξί του χέρι και στο δεξί πόδι του, πέταξε το κλειδί στον ποταμό Dee και αλυσσοδεμένος ξεκίνησε με τα πόδια να πάει στη Ρώμη για να ζητήσει συγχώρεση.
Όταν έφτασε στη Ρώμη κάθισε για δείπνο και όταν έκοψαν στη μέση ένα μεγάλο μαγειρεμένο ψάρι βρήκε το κλειδί των αλυσσιδών του το οποίο είχε ρίξει στον ποταμό Dee πολλούς μήνες προηγουμένως.
Ο Άγιος Nathalan κοιμήθηκε οσιακά το 678 και τιμάται ως ένας από τους Ισαποστόλους της Σκωτίας.
<>
Ο Άγιος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ, ο έγγαμος ιεραπόστολος της Αλάσκας (+1879)
31 Μαρτίου
Ο Ιωάννης γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1797 στην επαρχία Ιρκούτσκ (Σιβηρία) από φτωχούς γονείς, τον Ευσέβιο και την Θέκλα. Όταν ήταν μικρό παιδί ακόμα, στην ηλικία των πέντε ετών, κοιμήθηκε ο πατέρας του και την ανατροφή του ανέλαβε ο θείος του, ιερομόναχος Δαυίδ, ο οποίος τον έστειλε στο θεολογικό σεμινάριο της επαρχίας Ιρκούτσκ. Το 1817, σε ηλικία είκοσι ετών, νυμφεύθηκε την Αικατερίνη και στην συνέχεια – τον ίδιο χρόνο – χειροτονήθηκε διάκονος. Με αυτόν τον βαθμό της ιεροσύνης υπηρέτησε την Εκκλησία του Χριστού για τέσσερα συναπτά έτη, στο τέλος των οποίων τελέστηκε η εις πρεσβύτερον χειροτονία του.
Ορόσημο στη ζωή του Αγίου Ιννοκεντίου υπήρξε η στιγμή που η ιερά σύνοδος της εκκλησίας της Ρωσίας αναζήτησε εθελοντές ιερείς με σκοπό τον φωτισμό της Αλάσκας και των νησιών που την περιέβαλαν. Την ιερή αυτή πρόσκληση μόνο μια καρδιά που χόρευε στον ρυθμό της Θείας Αγάπης μπορούσε να την αποδεχτεί. Μια καρδιά σαν του Ιωάννη.Και η οικογένεια; Τι θα απογίνονταν η γυναίκα του, το παιδί του, η χήρα μητέρα του;
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγαλείο του ανθρώπου. Ο Ιωάννης δεν διανοήθηκε να εγκαταλείψει τους οικείους του. Κατάφερε,όμως, να μετατρέψει το προσωπικό του ιδεώδες σε οικογενειακό. Κατόρθωσε να μεταγγίσει τη φλόγα της καρδιάς του, στις καρδιές των δικών του και να θεωρήσουν όλοι, τελικά, την υπόθεση της ιεραποστολής, την υπόθεση του Θεού, οικογενειακή τους υπόθεση. Έτσι, τον Μάιο του 1823, με ομόφρονες συνοδοιπόρους τα μέλη της οικογένειας του-την γυναίκα του, τον γιο του, τον αδελφό του και την μητέρα του-αναχώρησε μέσω Σιβηρίας για την Αλάσκα, ένα ταξίδι που διήρκησε περισσότερο από ένα χρόνο.
Στην Αλάσκα ο Ιωάννης ανακάλυψε «ψήγματα» χριστιανών, βαπτισμένων μεν, αλλά εγκαταλελειμμένων για δεκαετίες από την επίσημη εκκλησία. Αμέσως, άρχισε την ιεραποστολική του δράση αξιοποιώντας ένα ερειπωμένο εκκλησάκι. Ανοικοδόμησε ναούς, δημιούργησε υπηρεσίες της ιεραποστολής, νοσοκομεία και σχολεία. Έμαθε την γλώσσα των Αλεούτιων και επιχείρησε μεταφράσεις λειτουργικών κειμένων και περικοπών της Αγίας Γραφής. Έπειτα, ως άλλος Κύριλλος, συνέταξε την πρώτη γραμματική και το αλεουτιανό αλφάβητο. Εκπόνησε μελέτες για την φυσιογνωμία της περιοχής και των ντόπιων κατοίκων των νήσων Ουναλάσκα, ως πολύτιμο εγχειρίδιο αναγνώρισης και κατανόησής τους από τους διαδόχους του.
Ποιούς τόπους και τί είδους μέσα όμως χρησιμοποίησε ο Άγιος, για να πραγματοποιήσει την ιεραποστολική του δραστηριότητα;
Με έλκηθρα που σέρνονταν από σκυλιά, καγιάκ, αλλά και περπατώντας, πορεύθηκε στον παγωμένο τόπο, περιοδεύοντας από χωριό σε χωριό και από νησί σε νησί, για να ζεστάνει και να φωτίσει τις κρύες και σκοτεινές από την ειδωλολατρίακαρδιές των ανθρώπων. Ούτε ένας ιθαγενής δεν παρέμεινε στην πλάνη της ειδωλολατρίας μετά από δέκα χρόνια διακονίας του πρεσβυτέρου Ιωάννη. Παρ’ όλο που οι οικογενειακές του υποχρεώσεις αυξάνονταν, διότι είχε αποκτήσει επτά τέκνα, συνέχισε απρόσκοπτα την διακονία του. Μάλιστα, μετέφερε το ευαγγέλιο και σ’ ένα απομακρυσμένο νησί που κατοικείτο από ινδιάνους. Πέντε χρόνια χρειάστηκε να τους εκχριστιανίσει, αλλά με την Χάρη του Θεού και την υπομονή τουυλοποίησε τον στόχο του.
Η επιτυχημένη, καρποφόρα και συνεχώς αυξανόμενη ιεραποστολική του προσπάθειατον ανάγκασε να επιστρέψει προσωρινά στην Ρωσία αναζητώντας συνεργάτες. Στην Μόσχα αντιμετώπισε μία απρόσμενη και δυσάρεστη δοκιμασία, τόσο γι’ αυτόν όσο και για το έργο του. Η πρεσβυτέρα Αικατερίνη αναπαύτηκε, αφήνοντάς τον χήρο με επτά παιδιά. Δεν εγκατέλειψε όμως το έργο του. Δεν δίστασε ν’ ακουμπήσει στο Θείο έλεος τον εαυτό του και την οικογένειά του. Υπάκουσε στην προτροπή του μητροπολίτη Μόσχας Αγίου Φιλαρέτου και εκάρη μοναχός με το όνομα Ιννοκέντιος. Αμέσως, μετά την κουρά του, εξελέγη επίσκοπος από την ιερά σύνοδο και του ανατέθηκε η πνευματική φροντίδα ολόκληρης της ιεραποστολής στην Αμερική! Επέστρεψε στην Αλάσκα, ως επίσκοπος πλέον και συνέχισε με αμείωτο ρυθμό να αναλώνεται στο έργο της καλλιέργειας των ψυχών στον αγρό της παγωμένης ηπείρου. Ο απολογισμός του έργου του ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Έκτισε 9 ναούς, 37 οίκους προσευχής και απέκτησε ποίμνιο που υπερέβαινε τους 15.000 πιστούς.
Στα εβδομήντα του χρόνια ο Άγιος Ιννοκέντιος, παρ’ όλα τα προβλήματα υγείας που τον βασάνιζαν και ενώ σκεφτόταν να συνεχίσει την ιεραποστολική του προσπάθεια αποσυρόμενος σε μοναστήρι, ώστε να προσφέρει με την προσευχή του μέχρι την κοίμησή του, εξελέγη μητροπολίτης Μόσχας. Δέκα ολόκληρα χρόνια -μέχρι την οσία κοίμησή του- ως μητροπολίτης Μόσχας θυσιάστηκε με τον ίδιο συστηματικό και απαράμιλλο ζήλο για σπουδαία εκκλησιαστικά ζητήματα, όπως την λειτουργία ευαγών εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, την μόρφωση των ιερέων, την υποστήριξη της εξωτερικής ιεραποστολή και πλήθος άλλων.
Έγγαμος ιεραπόστολος;
Μελετώντας τον βίο του Αγίου Ιννοκεντίου, ψηλαφώντας τον φλογερό ιεραποστολικό του πόθο και το θαυμαστό του έργο, ενώ ταυτόχρονα ήταν έγγαμος και είχε αποκτήσει πολύτεκνη οικογένεια, βασανίζουν την σκέψη μου «λογικά» ερωτήματα. Αν κάποιος έγγαμος οικογενειάρχης μαζί με την οικογένειά του, πάρουν την απόφαση να διακονήσουν την Εκκλησία του Χριστού στα έθνη, σε ποια κοινωνία θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους; Θα βαστάξουν το βάρος των δυσκολιών και των πειρασμών που θα συναντήσουν; Μπορούν οι γονείς να στερήσουν από τα παιδιά τους αγαθά, όπως πατρίδα, παιδεία και ανέσεις για τα οποία, αργότερα, είναι πολύ πιθανόν να στραφούν εναντίον τους;
Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι – τα παιδιά μας, η γυναίκα μας ακόμα και ο ίδιος μας ο εαυτός – «χορτάσαμε» λόγια που τόσο εύκολα προφέρονται. Μας λείπουν όμως τα έργα, έργα που μας ωθούν να ξεπεράσουμε τον όμορφο αλλά γεμάτο πάθη γυάλινο κόσμο που φτιάξαμε, έργα που ευαρεστούν τον Κύριο. Διστάζουμε να πηδήξουμε στο «κενό της Θείας αγκαλιάς», αδυνατούμε να εμπιστευτούμε χωρίς όρια και προϋποθέσεις όχι μόνο την ζωή την δικιά μας, αλλά ολόκληρης της οικογένειάς μας στα χέρια του Θεού, έχοντας την βεβαιότητα ότι εφαρμόζουμε το θέλημά Του, όπως ακριβώς έπραξε ο Άγιος Ιννοκέντιος. Μας λείπει η Θεϊκή «τρέλα» της πλήρους εγκαταλείψεώς μας στο έλεος και την φροντίδα της Θείας Αγάπης.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί όχι έγγαμος ιεραπόστολος;
Η μνήμη του Αγίου Ιννοκεντίου Βενιαμίνωφ τιμάται στις 31 Μαρτίου.
http://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2018/07/blog-post_30.html
<>
Άγιος Maughold ο Ιρλανδός, Επίσκοπος της Νήσου Man των Βρεταννικών Νήσων (+488)
25 Απριλίου
Ο Άγιος Maughold ήταν Ιρλανδός πρίγκιπας και πρίν βαπτιστεί Χριστιανός από τον Άγιο Πατρίκιο (Saint Patrick) τον Φωτιστή της Ιρλανδίας ήταν καπετάνιος μιας ομάδας πειρατών.
Ο Maughold και οι πειρατές του προσπάθησαν νά κάνουν στον Άγιο Πατρίκιο ένα πολύ ανόητο αστείο. Έβαλαν έναν ζωντανό άνθρωπο σε ένα σάβανο προσποιούμενος τον πεθαμένο. Στη συνέχεια κάλεσαν τον Άγιο Πατρίκιο νά προσπαθήσει νά αναστήσει τον υποτιθέμενο νεκρό. Ο Άγιος Πατρίκιος ήρθε, έβαλε το χέρι του στο σάβανο και έφυγε. Όταν ο Maughold και οι φίλοι του άνοιξαν το σάβανο, βρήκαν τον άνθρωπο πεθαμένο.
Ένας πειρατής από τους φίλους του Maughold, με το όνομα Connor, πήγε γρήγορα στον Άγιο Πατρίκιο και του ζήτησε συγγνώμη. Ο Άγιος Πατρίκιος τότε συγκέντρωσε τον Maughold και τους πειρατές του, τους δίδαξε τον Χριστό και τους βάφτισε όλους Χριστιανούς. Στη συνέχεια ευλόγησε τον άνθρωπο που είχε πεθάνει, ο οποίος αμέσως επέστρεψε στη ζωή και βαφτίστηκε επίσης. Ο Άγιος Πατρίκιος επέκρινε τότε τον Maughold λέγοντας ότι έπρεπε νά βοηθά τους άνδρες του νά έχουν καλές ζωές και του είπε ότι πρέπει νά αντισταθμίσει τα άσχημα πράγματα που έχει κάνει στη ζωή του με αρετές.
<>
Άγιος Νεομάρτυς Ιωσίας (Iyosiyas Fekadu Ararsa) της Αιθιοπίας (+2023)
15 Φεβρουαρίου
Ένας σύγχρονος ομολογητής και νεομάρτυρας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης στην Αιθιοπία
Γράφει ο Σεβ. Μητροπολίτης Αξώμης (Αιθιοπίας) κ. Δανιήλ
Όλα άρχισαν πριν 5 μήνες, όταν ένα πρωινό έλαβα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Μητρόπολης το εξής μήνυμα: «Ονομάζομαι Εy….b Ka….er και είμαι φοιτητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της πόλης Debre Tabor. Ήμουν προτεστάντης χριστιανός από την γέννησή μου, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια μετά από βαθειά μελέτη είμαι δυνάμει Ορθόδοξος. Αποσκίρτησα από την Διαμαρτύρηση και ηγούμαι - με πολύ διακριτικότητα - μιας ομάδας ένδεκα φοιτητών, όλοι πρώην μέλη της Προτεσταντικής Ομολογίας, με τους οποίους συναντιόμαστε σε διαφορετικά κάθε φορά μέρη και μελετάμε συστηματικά αρχαίους Πατέρες της κοινής Εκκλησίας και εκκλησιαστική ιστορία. Διαπιστώσαμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί ανόθευτη την πίστη των Αποστόλων και των Πατέρων μας. Θέλουμε να γίνουμε μέλη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ζητάμε να σας γνωρίσουμε για να μας οδηγήσετε στην βάπτισή μας. Παρακαλώ μη μας αγνοήσετε. Περιμένουμε με αγωνία την απάντησή σας».
Στέλνοντας πλούσιο κατηχητικό υλικό σε αυτή την νεανική ομάδα, βιβλία γνωριμίας με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, τους Αγίους και την Ορθόδοξη παράδοσή μας, ευχαρίστησα τον Άγιο Θεό για τους μύχιους και υπέρλογους τρόπους σωτηρίας που απεργάζεται για «κάθε άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Έκτοτε, στο πλαίσιο της κατήχησης και με καθημερινή επαφή για την απάντηση αποριών, οι ένδεκα Αιθίοπες νέοι στερεώθηκαν στην απόφασή τους να προσέλθουν το ταχύτερο στην απόθεση «του παλαιού ανθρώπου» και στην «ένδυση του νέου». Έλειπε μόνο να οριστεί ο κατάλληλος χρόνος και να οργανωθεί το δύσκολο ταξίδι, για να τελέσουμε τις Βαπτίσεις. Και εν συνεχεία, να τελέσουμε την Θεία Ευχαριστία σε τόπο που θα βρούμε, για να κοινωνήσουν οι νεοφώτιστοι του Κυριακού Σώματος. Μια συνηθισμένη διαδικασία στην Ορθόδοξη ιεραποστολή σε όλη την Αφρική, όταν δημιουργούνται οι πρώτοι πυρήνες πιστών. Άλλωστε, κάθε τόπος της Ηπείρου μπορεί να σαρκώσει έναν Ναό του Θεού, όπου «κύκλω της Τραπέζης» του Κυρίου παρακάθονται οι σύγχρονοι μαθητές Του, για να μετέχουν του Δείπνου «εις ανάμνησιν Αυτού».
Ένας από τους ένδεκα φοιτητές ήταν και ο Ιωσίας (Iyosiyas Fekadu Ararsa). Γεννημένος στην πόλη Gimbi της Αιθιοπίας, την 1η Ιουνίου 1997. Ήταν το δεύτερο παιδί (μαζί με άλλες τέσσερις αδελφές) πενταμελούς οικογένειας προτεσταντικής ομολογίας. Μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών, γράφτηκε ως φοιτητής Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο του Debre Tabor. Γνώρισε την Ορθοδοξία από τον φίλο του Εy…b και έκτοτε κήρυττε σε όλους την νέα του πίστη, με αποτέλεσμα πολλοί προτεστάντες να εγκαταλείπουν την ομολογία τους και να ζητούν να γνωρίσουν την Ορθοδοξία.
Κάθε Ιανουάριο, μετά τις εξετάσεις, τα πανεπιστήμια κλείνουν για μια εβδομάδα και οι φοιτητές επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους για διακοπές. Έτσι κι αυτός πήγε στην πόλη του για να δει την οικογένειά του.
Ήταν Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 2 το μεσημέρι, όταν σε έναν δρόμο κοντά στην αγορά της πόλης, κατά την στιγμή που μιλούσε δημόσια για την Ορθόδοξη Πίστη, μια ομάδα εξαγριωμένων Προτεσταντών άρχισε να τον πετροβολά και να τον τραυματίζει βάναυσα με κοφτερά αντικείμενα. «Σας παρακαλώ, έχω μια φτωχή μητέρα. Αφήστε με να ζήσω για την οικογένειά μου», εκλιπαρούσε τους μαινόμενους «μαχητές του χριστιανισμού»! Αλλά εκείνοι συνέχισαν να του πετούν με σφοδρότητα πέτρες… Μετά από μία ολόκληρη ώρα μαρτυρίου και αφού το σώμα του είχε υποστεί θανατηφόρα τραύματα, φώναξε: «Σκοτώστε με γρήγορα!», παραδίδοντας την ψυχή του στα χέρια του Θεού που αγάπησε. Όταν μετά από λίγο κατέφτασε στον τόπο της τραγωδίας η οικογένειά του, ήταν ήδη αργά. Το πληγωμένο από το «χριστιανικό μίσος» κορμί του ήταν αγνώριστο από τις κακουχίες. Ο θείος του βρήκε στα χέρια του αυτό που αγάπησε και πίστεψε: κρατούσε την εικονίτσα του Ευαγγελιστή Μάρκου, που του είχα στείλει πριν μήνες! Μαρτυρούσε και κρατούσε σφιχτά την εικόνα του Αγίου Μάρκου!
Ο Ιωσίας βαπτίσθηκε στο αίμα του Μαρτυρίου του, γενόμενος κοινωνός της δόξας του Θεού και ομολογώντας την φράση του Κυρίου: «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν». Γράφτηκε ήδη στο Βιβλίο της Ζωής, προγεύεται του Παραδείσου και πορεύεται εις «απάντησιν του Κυρίου». Ας προσεύχεται για εμάς τους «περιλειπομένους» στον Θρόνο του Θεού, να βρούμε έλεος την «φοβερά ημέρα της Κρίσεως».
Αλήθεια, πότε θα σταματήσει η μάστιγα της θρησκευτικής βίας στον πλανήτη; Είναι δυνατόν «χριστιανοί» να πολεμούν ανθρώπους κάθε πίστης στην σημερινή εποχή; Ποιός είναι πραγματικά ο Θεός της Αγάπης που κηρύττουμε; Πού είναι η συγχώρηση και η αποδοχή του πλησίον; Πού ο σεβασμός των πιστευμάτων του Άλλου;
Δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια από την έλευση του Χριστού, οι μάρτυρες της Αγάπης Του συνεχίζουν να ποτίζουν με το Αίμα τους το αειθαλές δένδρο της Εκκλησίας Του. Όπως σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, έτσι και η Αφρική, τόπο «σποράς του Λόγου» αγνό και καθαρό, δέχεται το μήνυμα της Σωτηρίας και προσφέρει πολλούς καρπούς στην Βασιλεία Του. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες θαυμάτων μοναδικών, μεταστροφών και επιστροφών στην Πίστη. Η Ορθόδοξη ιεραποστολή «εις πάντα τα Έθνη» είναι εντολή του Χριστού προς όλους, κι όχι μόνο για τους «εκλεκτούς». Ενεργείται ποικιλοτρόπως και πολυμερώς, εν τόπω και χρόνω, και πάντοτε εν κόπω και μόχθω! Είναι γεμάτη προκλήσεις και κινδύνους. Ιδρώτα και αίμα. Αγώνα και αγωνία. Υπομονή και επιμονή. Σκύψιμο της κεφαλής και ταπείνωση. Άδειασμα του εαυτού μας και αγαπητικό μπόλιασμα των Αδελφών. Αδιάκριτα, ανόθευτα, ανεπιτήδευτα, χωρίς να περιμένουμε «ανταλλάγματα» και χωρίς να προσφέρουμε «χρυσίον» για να κερδίσουμε πιστούς. Κάνουμε καθημερινά το Σταυρό μας και προχωράμε μπροστά χωρίς φόβο και «κομπλεξικές απειλές». Πάντα με ελπίδα και αισιοδοξία!
http://www.nyxthimeron.com/2023/02/1997-1522023.html
<>
Αγία Arilda Παρθενομάρτυς στο Oldbury της Αγγλίας (+5ος-6ος αιώνας)
Προστάτρια κατά των σαρκικών πειρασμών
20 Ιουλίου
Η Αγία Αρίλντα (Saint Alrilda ή Arild), ήταν μία αγία από το Oldbury-on-Severn της Αγγλικής κομητείας του Gloucestershire. Πιθανόν να έζησε τον 5ο ή τον 6ο αιώνα και ήταν είτε Αγγλοσαξονικής είτε Ουαλικής καταγωγής.
Η Arilda ήταν μία παρθενομάρτυρας, η οποία, σύμφωνα με τον John Leland, σφάχτηκε από έναν νεαρό που τον έλεγαν Municus όταν αρνήθηκε να κοιμηθεί μαζί του.
Ο Leland υποστηρίζει πως η Arilda ζούσε στο Kington, ένα χωριουδάκι στην περιοχή Oldbury-on-Severn, όπου υπάρχει ένα πηγάδι με αγιασμένο νερό που φέρει το όνομα της Alrida. Τα νερά του πηγαδιού λέγεται πως είναι κόκκινα από το αίμα της αγίας όμως από άλλους υποστηρίζεται πως αυτό συμβαίνει λόγο κάποιων φυκιών που βρίσκονται στο πηγάδι και έχουν κόκκινο χρώμα.
Υπήρχε ένα ιερό αφιερωμένο στην Arilda στο Αββαείο του Αγίου Πέτρου στο Gloucester, το οποίο έχει γίνει τώρα ο Καθεδρικός του Gloucester, όμως καταστράφηκε την περίοδο της Ερήμωσης των Μοναστηριών. (Αναφέρεται στην περίοδο της Μεταρρύθμισης όπου καταστράφηκαν πολλά Μοναστήρια).
Στέλλα, το σπουργιτάκι του Θεού, μία δια Χριστόν Σαλή Αγία της Αθήνας (+2005)
Της Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, Νομικού-Υπαλλήλου Υπ. Εργασίας:
Με την Στέλλα γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 1979 στην Σοκολατοποιΐα. Ήταν εργάτρια, εργαζόταν πολύ σκληρά, υπερέβαινε τις 9 ώρες καθημερινά. Όλοι την εκμεταλλευόντουσαν, όλοι την διέταζαν και αυτή υπήκουε άμεσα και με χαμόγελο. Στέλλα, εδώ, Στέλλα, εκεί. Ο ιδιοκτήτης-εργοδότης την αγαπούσε για την υπακοή της και την εργατικότητά της.
Για τους πιο πολλούς εργαζομένους ήταν «η Στέλλα η χαζή». Το πρόσωπό της έλαμπε, τα χείλη της ψέλλιζαν. Όταν την αφουγκραζόσουν άκουγες το «Δόξα σοι, ο Θεός».
Πολύ συχνά ο προϊστάμενος μας ανέθετε να διεκπεραιώσουμε από κοινού κάποια εργασία και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δεχθώ την καλωσύνη της, την αγάπη της. Θυμάμαι ότι μονίμως έλεγε την ευχή, ξαφνικά γέλαγε, σήκωνε το κεφαλάκι της προς τους ουρανούς. Τότε έλαμπε.
«Δόξα σοι, ο Θεός» άκουγες συχνά από το στόμα της.
Η Σοκολατοποιΐα αυτή έκανε διάφορα είδη σοκολατάκια. Τα δεύτερης κατηγορίας τα εξήγαγε σε χώρες της Αφρικής. Αυτό στενοχωρούσε την Στέλλα πάρα πολύ. Κάποτε που εργαζόμασταν στην συσκευασία μαζί, θυμάμαι την Στέλλα πάνω από τα κουτιά συγκεντρωμένη να εύχεται «για τα αραπάκια που θα έτρωγαν τα σοκολατάκια».
Σε οποιαδήποτε αδικία που συνέβαινε στο χώρο της εργασίας –μας «τρώγανε» μεροκάματα– δεν απαντούσε, δεν κατέκρινε, δεν αντιδρούσε. Εκείνη την περίοδο η Στέλλα ήταν για μένα ένα λιμανάκι θαλπωρής, εγώ αντιδρούσα σε κάθε αδικία. Εκείνη στα σχόλιά μου απαντούσε με ένα γέλιο, με μια λέξη «Α! Μηλίτσα». Δεν την θυμάμαι ποτέ να έβαλε ένα σοκολατάκι στο στόμα της (υπενθυμίζω ότι εργαζόμασταν σε εργοστάσιο σοκολατοποιΐας!). Αν και οι πιο πολλοί εργαζόμενοι την θεωρούσαν «χαζή», εντούτοις την σέβονταν και διερωτώντο πως κατόρθωνε να εργάζεται τόσο αποτελεσματικά.
Η Στέλλα δεν συμμετείχε σε συζητήσεις που κάναμε· ήταν μαζί μας, αλλά συγχρόνως μακριά από σχόλια, μακριά από περιττές κουβέντες. Πολλές φορές, όταν την ρωτούσαν να πη τη γνώμη της, έκανε την παλαβή. Το είχα προσέξει ότι το έκανε επίτηδες. Για όλα τα του κόσμου ήταν τρελή, παλαβή, όταν όμως της ζητούσες βοήθεια στην εργασία, τα χεράκια της κινιόντουσαν με στοργή να βοηθήσουν, ει δυνατόν και να δουλέψουν για σένα.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γνωριστήκαμε. Την σεβόμουν τόσο που ποτέ δεν την ρώτησα για την προσωπική της ζωή. Από μόνη της μου είπε ότι καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι όλοι όσοι την γνώριζαν την χαρακτήριζαν λίαν επιεικώς «τρελή», ενώ εγώ ένιωθα ότι κάνουν λάθος. Η αλήθεια είναι ότι πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η τελλίτσα ήθελε να την θεωρούν «τρελή». Κάποιες φορές τύχαινε να είμαστε οι δυό μας και να μιλάμε φυσιολογικά και όταν πλησίαζε κάποιος άρχιζε και έλεγε άλλα αντί άλλων. Εμένα μου δημιουργούσε αίσθημα γαλήνης και με άφηναν αδιάφορη οι κρίσεις των άλλων.
Στο εργοστάσιο αυτό της Σοκολατοποιΐας εργάσθηκα για λίγο χρονικό διάστημα. Την Στελλίτσα την συναντούσα συχνά στους δρόμους και πάντα είχε στην καρδιά της, στα χείλη της την ευχή. Συνήθιζε να την λέη εκφώνως, αλλά πολύ σιγά. Που και που ερχόταν στο σπίτι μου. Εκείνη την εποχή κατοικούσε στο πλυσταριό μιας διώροφης κατοικίας.
Τα χρόνια πέρασαν, την έχασα, μα πάντα την θυμόμουν με μια γλυκειά ανάμνηση και νοσταλγία.
Μετά παντρεμμένη πια θα την συναντούσα στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο. Είχαμε πάει με τον άνδρα μου και θα διανυκτερεύαμε στην Μονή για την πρωϊνή Θεία Λειτουργία. Οι μοναχές με πολλή στοργή και ευγένεια μου ζήτησαν συγγνώμη, επειδή λόγω των οικοδομικών εργασιών δεν είχαν χώρο να με φιλοξενήσουν και αναγκαστικά έπρεπε να μοιραστώ το κελλί, όπου εφιλοξενείτο «μια ιδιόρρυθμη γυναίκα». Δέχθηκα. Με οδήγησαν στο κελλί, όπου με κατάπληξη διεπίστωσα ότι «η ιδιόρρυθμη γυναίκα» ήταν η στοργική μου Στελλίτσα, που είχα χρόνια να την ιδώ. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Μείναμε αγκαλιασμένες για αρκετή ώρα και ξαφνικά ακούω τις αδελφές να φωνάζουν: «Ελάτε, Γερόντισσα, να δήτε την Στελλίτσα με την Μηλίτσα αγκαλιά». Όλοι χαρήκαμε. Εκείνο το βράδυ η Στελλίτσα έκανε σαν παιδάκι από την χαρά της. Χτυπούσε παλαμάκια, γελούσε, σταυροκοπιόταν…
-Μηλίτσα μου, πολύ χάρηκα που παντρεύτηκες. Ξέρεις πολύ προσευχήθηκα για να παντρευτής. Χαίρομαι, χαίρομαι. Στενοχωριέμαι που υποφέρεις από τα ποδαράκια σου. Ξέρω έχεις πρόβλημα. Υπομονή, προσευχή. (Υπ’ όψιν ότι η Στελλίτσα δεν γνώριζε ότι μου είχε εμφανισθή ένα χρόνιο επώδυνο πρόβλημα υγείας στα πόδια μου). Ο άνδρας σου θ’ αλλάξη χώρο, μην ανησυχής, θα είναι καλύτερα. (Πράγματι, τελείως ξαφνικά, αναγκάσθηκε να μεταφέρη σε άλλο χώρο το κτηνιατρείο του).
Εκείνο το βράδυ ειπώθηκαν πολλά. Την άλλη μέρα και ενώ η Στέλλα ήταν μακριά, είπα στις αδελφές ο,τι είχα αντιληφθή γι’ αυτήν, ότι επρόκειτο για αγία ψυχή… Τήν επόμενη μέρα η Στέλλα έφυγε από το Μοναστήρι. Το κατάλαβε. Δεν ήθελε να την επαινής. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε, με αυστηρό τρόπο με επέπληξε για το ότι την επαινώ. Ξαφνιάστηκα, γιατί μπροστά της δεν είχα πη τίποτε. Κι όμως το ήξερε…
Αργότερα, κάποια άλλη στιγμή, μου είχε πη: «Δεν αντέχω την τιμή που μου κάνει η Γερόντισσα. Να, κοίτα να δης· τελευταία με έβαλε να φάω μαζί τους· με τις αγίες ψυχές! Ποιά είμαι εγώ… Πω, πω, πω, Μηλίτσα!».
Για μεγάλο χρονικό διάστημα χάσαμε τα ίχνη της. Η Γερόντισσα μας τηλεφωνούσε και μας ρωτούσε αν την είδαμε. Εκείνο το διάστημα κατάλαβα ότι, αν θέλω να τη δω δεν πρέπει να μιλώ γι’ αυτήν.
Τώρα η Στελλίτσα ήταν άστεγη, από την εργασία της είχε συνταξιοδοτηθή με το πιο μικρό ποσό της σύνταξης του ΙΚΑ (411 ευρώ μηνιαίως), τα οποία μοίραζε σε φτωχούς, φυλακισμένους, στην Εξωτερική Ιεραποστολή κ.α. Τώρα πλέον ζούσε στα παγκάκια, στα υπόστεγα, στα ερημοκκλήσια, στις σκάλες, σε οικοδομές. Μου το εμπιστεύθηκε.
Κάτω από την πίεση της Γερόντισσας και τη δική μου, ήλθε κάποιες φορές, όταν έκανε βαρυχειμωνιά, και έμεινε κοντά μας. Ζητούσε να μείνη στο πιο ταπεινό μέρος του σπιτιού.
Θυμάμαι με πολλή νοσταλγία, όταν την φιλοξενούσαμε στο σπίτι επικρατούσε γαλήνη, φως, όλα ειρηνικά. Όταν στην παρέα μας ερχόταν ο άνδρας μου, η Στελλίτσα έφευγε και όταν της μιλούσε δεν τον κοιτούσε ποτέ. Χαρά της ήταν να τρώη αλάδωτες ντοματόσουπες. Συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό και η ψυχή της ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη με ένα αδιάκοπο «σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ».
Πολλές φορές το βράδυ, προφασιζόμενη ότι είμαι κουρασμένη, της ζητούσα να κάνη αυτή το Απόδειπνο. Αδύνατον να περιγράψω τι συνέβαινε, όταν άρχιζε την προσευχή. Σιγά-σιγά αλλοιωνόταν η έκφρασή της, το προσωπάκι της φωτιζόταν, ξεχνιόταν στην δοξολογία του Θεού. Την άφηνα και πήγαινα για ύπνο.
Κάποια φορά, ενώ την σκεπτόμουν με συμπόνοια «πως γυρνάει σαν σπουργιτάκι στους δρόμους» ξαφνικά με κοιτάζει και μου λέει: -«Μη στενοχωριέσαι, θέλημα Θεού είναι να κοιμάμαι στα παγκάκια. Είμαι πολύ καλά, είμαι ευτυχισμένη. Ξέρεις εκεί στα παγκάκια ράβω και τα ρούχα μου. (Η Στέλλα ήταν και πολύ καλή ράπτρια). Να, το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία. Το Μ. Σάββατο πήγα και πήρα λίγο αρνάκι, το έβαλα σε ένα ταψάκι από μπακλαβά, το έδωσα στο φούρνο και μου το έψησαν. Το έκρυψα στο παγκάκι και την άλλη μέρα έκανα Πάσχα στο παγκάκι μου, χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ο Ιερέας μου είχε δώσει κι ένα κόκκινο αυγό. Μη στενοχωριέσαι για μένα. Όχι, όχι, γιατί είμαι υπό την σκέπη της Παναγίας μας».
Μια άλλη φορά, όπως μου διηγήθηκε, πήγε και λούστηκε στην τουαλέτα των Ιατρείων του Δήμου. Την είδαν οι εργαζόμενοι και την επέπληξαν αυστηρά. Η Στέλλα δεν δέχθηκε την παρατήρηση λέγοντάς τους ότι δεν κλέβει τίποτα, ούτε νερό, ούτε σαπούνι, γιατί όλα αυτά τα έχει πληρώσει εισφορές στο ΙΚΑ ως εργαζόμενη. Τους μίλησε άσχημα και αυτοί κάλεσαν την Αστυνομία κι έτσι η Στέλλα οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα. Κάπως έτσι μου διηγήθηκε τον διάλογο με τον Διοικητή:
«Κύριε Διοικητά, συγχωρέστε με που σας κουράζω, αλλά ακούστε με, σας παρακαλώ. Είμαι άστεγη, δεν έχω τίποτα δικό μου. Να μόνο αυτό το βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ, που βεβαιώνει ότι έχω πληρώσει εισφορές. Τα Ιατρεία που λούστηκα είναι του ΙΚΑ, άρα ανήκουν και σε μένα. Όταν βρίσκομαι μέσα στο ΙΚΑ, νιώθω ότι είμαι μέσα στο σπίτι μου. Συγχωρέστε με».
Διοικητής: «Πήγαινε τώρα, αλλά την άλλη φορά που θα λουστής να προσέξης να μη σε δουν. Άντε στο καλό».
Έφυγε δοξάζοντας τον Θεό και ευγνωμονώντας τον Διοικητή.
Πολλά βράδια κοιμόταν σε σαλόνια Νοσοκομείων, καλύτερα να πούμε προσποιόταν ότι κοιμόταν, γιατί όταν ησύχαζε το Νοσοκομείο, έτρεχε κοντά σε μοναχικούς ασθενείς, που είχαν ανάγκη βοηθείας και τους συνέτρεχε, αλλά, όταν καταλάβαινε ότι κάποιο τρίτο πρόσωπο την αντιλαμβανόταν, τότε άρχιζε τα «παλαβά» της.
Πολλά πρωϊνά πηγαίνοντας για την εργασία μου (γύρω στις 6,30-7π.μ.) την συναντούσα να βγαίνη από το Νοσοκομείο ΚΑΤ και στην επιμονή μου γιατί δεν έρχεται να κοιμηθή στο σπίτι μας μου ομολόγησε: Αγαπούσε πολύ τους Αγίους, τους θεωρούσε φίλους της, συγγενείς της, έτρεχε στην εορτή τους, στα πανηγύρια, χαιρόταν όταν μοίραζαν και φαγητό, όπως μου έλεγε. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους γύριζε σε διάφορα προσκυνήματα. Την Κυριακή των Μυροφόρων στο Μανταμάδο για την εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, της Αγίας Παρασκευής στην Ναύπακτο κ.α. Ενδεικτικά αναφέρω το εξής: Μια φορά της Αγίας Παρασκευής πήγε στην Ναύπακτο και έκανε σαν μικρό παιδί, όπως μου το διηγήθηκε. Αγαπούσε τον Σεβασμιώτατο Ιερόθεο, τον θεωρούσε δικό της άνθρωπο, χαιρόταν που τον έβλεπε να χοροστατή με τα λαμπρά του άμφια και να μιλάη τόσο ωραία. Του είχε μεγάλο σεβασμό. Καμάρωνε πολύ που της είχε μιλήσει και της έδωσε την ευχή του στο μοναστήρι στο Ακραίφνιο. Τον χαιρόταν, όπως έλεγε.
Όλες οι διηγήσεις της Στελλίτσας ήταν για μένα απόλαυση, ξεκούραση. Έβλεπα μια μεγάλη γυναίκα να νιώθη και να εκφράζεται σαν μικρό παιδί.
Κάποτε είχαμε γιορτή στο σπίτι μας με αρκετούς καλεσμένους. Ξαφνικά ήλθε η Στελλίτσα. Κάθισε και ακριβώς δίπλα της εγώ. Μεταξύ των καλεσμένων και ένα ζευγάρι με πολλά προβλήματα, τα οποία γνώριζα. Η Στελλίτσα «στον κόσμο της» ψιθύριζε την ευχή και συγχρόνως πολύ χαμηλόφωνα έλεγε τι συμβαίνει με αυτό το ζευγάρι, τι φταίει, ενώ στους άλλους έλεγε άσχετα η τους χαμογελούσε. Πάντα όμως συγκεντρωμένη στην ευχή. Οι πιο πολλοί την θεώρησαν «παλαβή», άλλο που δεν ήθελε η Στέλλα, για να μην την καταλαβαίνουν.
Πλατεία Ομονοίας. Δυστυχισμένες υπάρξεις αλλά και αγιασμένες ψυχές κατοικούν εκεί, αθέατες από τα τυφλά, εγωιστικά ή/και φοβισμένα μάτια μας. Εκεί έζησε κι ο Γέροντας Πορφύριος. Πάρε ένα φαναρι, κάνε το σταυρό σου και ψάξε. Θα εκπλαγείς – αν τολμάς.
Ήταν 12 Αυγούστου 2004, ήμουν στο γραφείο μου και εκείνη την ημέρα ήταν να ταξιδέψω για Λέσβο για τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Από το πρωΐ βασανιζόμουν από μια ασήμαντη σκέψη, κοινώς είχα «κολλήσει». Δεν είχα ένα μπρελόκ να βάλω τα κλειδιά που θα άφηνα στους γείτονες να ποτίζουν τον κήπο. Ξαφνικά γύρω στο μεσημέρι ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Στελλίτσα, καταϊδρωμένη, κουρασμένη, ασθμαίνουσα και μου λέει: «Να, πάρτο. Ήμουν στην Ομόνοια και μου είπε να σπεύσω να σου φέρω το μπρελόκ». Τα έχασα. Στην ερώτηση ποιός της είπε να μου το φέρη στην αρχή ψέλλισε «η Παναγία», μετά άρχισε τα δυσνόητα, τα «παλαβά» της. Το μπρελόκ το είχε αγοράσει από το μοναστήρι και παρίστανε το γενέσιο της Παναγίας μας. Στην επιμονή μου να μείνη λίγο κοντά μου να ξεκουραστή, να πιή κάτι, να δροσιστή κάθισε στον καναπέ και άρχισε να μιλάη για τον εαυτό της. Και τότε μου είπε: «Μηλίτσα μου, εγώ θα πεθάνω στους δρόμους μόνη μου. Κανένας δεν θα το μάθη, κανείς, κανείς». Αυτό με πόνεσε πολύ και της είπα με απαίτηση: «Στελλίτσα μου, σε παρακαλώ θέλω να το μάθω. Θέλω να μάθω το φευγιό σου». Και την αγκάλιασα. Μετά από αυτό σταμάτησε να μιλάη για αρκετά λεπτά. Ξαφνικά με κοιτάζει με ένα στοργικό βλέμμα γεμάτο αγάπη και μου λέει: «Μηλίτσα μου, θα το μάθης, θα το μάθης».
Για τελευταία φορά έμεινε στο σπίτι μου τον Οκτώβριο του 2004. Τότε της πονούσε το πόδι και αναγκάσθηκε να περιορίση τις πεζοπορίες. Έτυχε τότε να χρειασθή να φιλοξενήσω κάποιο πρόσωπο που δυσκολευόταν από την παρουσία της και ιδιαίτερα από την βραδινή προσευχή, διότι έπεφτε για ύπνο νωρίς και σηκωνόταν αργά τη νύχτα και προσευχόταν ψάλλοντας δυνατά. Πολλές φορές ακούγαμε να επαναλαμβάνη το: «Ζη Κύριος ο Θεός».
Εν όψει αυτού του προβλήματος, λοιπόν, προσφέρθηκε μια φίλη μας, η Χρυσούλα, να της παραχωρήση ένα διαμερισματάκι, που ήταν άδειο μετά τον θάνατο των γονέων της. Χάρηκε που έμενε σε σπιτάκι κοντά σε ανθρώπους με αγάπη και κατανόηση, τώρα μάλιστα που δυσκολευόταν από τους πόνους των ποδιών της. Εκεί έμεινε μέχρι τον Μάϊο του 2005. Την 1η Ιουνίου 2005 η Χρυσούλα την είδε να φεύγη από το σπίτι. Από την ημέρα εκείνη χάθηκαν τα ίχνη της.
Αργότερα ανησυχήσαμε, αλλά επειδή συνήθιζε να εξαφανίζεται, πιστεύαμε ότι θα εμφανισθή. Κάθε τόσο επικοινωνούσαμε με την Γερόντισσα η Χρυσούλα και εγώ για να μάθουμε για την Στέλλα. Η Γερόντισσα έλεγε συνέχεια: «Ψάξτε να την βρήτε». Εμείς όμως πιστεύαμε ότι είχε φύγει για κάποιο ταξίδι και ότι θα επέστρεφε.
Μετά το Πάσχα του 2006 ένα βράδυ, πολύ αργά και ενώ η οικογένειά μου είχε αποκοιμηθή, ξάπλωσα κι εγώ και αποκοιμήθηκα αμέσως, πράγμα παράδοξο για μένα, και ξύπνησα αμέσως (το διεπίστωσα βλέποντας το ξυπνητήρι) από ένα δυνατό όνειρο: Είδα την Στελλίτσα κάτω από ένα ωραίο δένδρο, όρθια να ακουμπάη ελαφρά στον κορμό του, σε νεανική ηλικία, πανέμορφη, γλυκύτατη και με κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο απέραντη θαλπωρή. Ένιωσα την ψυχή μου να βγάζη μια ουρανομήκη κραυγή, που αισθανόμουν να μου ξεσχίζη το στέρνο: «Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου…» Κι έτρεξα να την αγκαλιάσω, προτείνοντας τα χέρια μου, αλλά όταν έφτασα στο δένδρο εξαφανίστηκε και στην θέση της έκαιγε μια ολόλευκη πασχαλιάτικη λαμπάδα, που έχυνε γύρω ένα υπέροχο φως και η φλόγα της ανέβαινε ολόϊσα στον ουρανό. Αμέσως βλέπω στο χώμα, δίπλα στη λαμπάδα, ένα απόκομμα εφημερίδας που έδειχνε ένα εξαιρετικά κακοποιημένο σώμα σαν από τρομακτικό αυτοκινητικό δυστύχημα.
Ένα βαρύ μήνυμα κατέκλυσε το είναι μου: «Η Στέλλα πέθανε!». Ξύπνησα κυριευμένη από αμφιθυμία αισθημάτων: Χαρά μεγάλη από την παρουσία της Στέλλας και το φως της λαμπάδας και φόβο από την φωτογραφία της εφημερίδας. Ήθελα να ξυπνήσω τον Δημήτρη, τον άνδρα μου, να του πω για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι», όπως τη λέγαμε, όχι μόνον επειδή ζούσε «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος», αλλά και επειδή το βάδισμά της θύμιζε σπουργίτι. Κάτι δυνατό όμως με απέτρεψε να τον ξυπνήσω. Την επομένη τηλεφώνησα στην Γερόντισσα και στην Χρυσούλα και τους είπα το όνειρο. Και οι δυό μου συνέστησαν να ψάξουμε για την Στέλλα. Από εκείνη την στιγμή άρχισε η αγωνιώδης αναζήτηση. Τροχαία, Νοσοκομεία, Στρατονομία, Νεκροτομεία….
Η Χρυσούλα έμαθε ότι στις 3 Ιουνίου 2005 και ώρα 6,10 μ.μ. κοντά στο σπίτι της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων. (Τα πουλιά δεν έχουν όνομα!). Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Όλη η έρευνα απέδειξε ότι η γυναίκα αυτή ήταν η Στελλίτσα. Ενώ διέσχιζε τον δρόμο, την παρέσυρε ένα αυτοκίνητο με οδηγό αξιωματικό του στρατού, ο οποίος έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα [“Νεκρός”: ο Θεός να τον συγχωρέσει, με τις πρεσβείες της οσίας μητέρας μας Στέλλας]. Την συνέθλιψε. Μόνο το προσωπάκι της ήταν ευδιάκριτο (όπως έδειξαν οι φωτογραφίες της Τροχαίας).
Η Στελλίτσα παρέμεινε μέχρι τις 18 Ιουνίου 2005 στο Νοσοκομείο «Ασκληπιείον» και μετά το πτώμα της μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Νεκροτομείο του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε στα αζήτητα μέχρι τις 20 Ιουλίου 2005, οπότε και δόθηκε για ενταφιασμό. Το Γραφείο που την ενταφίασε μας πληροφόρησε ότι Νεκρώσιμη Ακολουθία δεν εψάλη, μόνο ένα Τρισάγιο επί του τάφου.
Πρέπει να τονισθή ότι όλοι όσοι ασχοληθήκαμε με την ανεύρεσή της, στην προσευχή μας της μιλούσαμε και της λέγαμε: «Εάν μας ακούς, εάν έχης παρρησία στο Θεό, οδήγησέ μας, βοήθησέ μας». Και πράγματι μας βοήθησε και φθάσαμε μέχρι τον χορταριασμένο «ανύπαρκτο» τάφο της, στην ανατολική άκρη του Νεκροταφείου του Ζωγράφου, με το νούμερο 8915.
Την ημέρα της αποδόσεως της εορτής του Πάσχα, ένα χρόνο μετά την κοίμησή της, εψάλη η Νεκρώσιμη Ακολουθία της Στέλλας, στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, όπου συνήθιζε να εκκλησιάζεται κατά την Πασχάλιο Περίοδο. Ο Ιερέας είπε για την Στέλλα: «Έκανε τα παλαβά της, αλλά έλεγε σωστά πράγματα και πάντα ερχόταν γεμάτη τρόφιμα για τους πτωχούς, πρόσφορο, λάδι, νάμα για την Θεία Λειτουργία… Μάλιστα έχει παραγγείλει να αγιογραφηθή η Αγία Μαρίνα στον Ναό μας…..».
Στις 3 Ιουνίου 2006 έγινε το ετήσιο μνημόσυνό της χοροστατούντος του λίαν προσφιλούς της Επισκόπου, π. Ιεροθέου, στο Μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου (Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο.
Σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις μου είπε: «Νιώθω γεμάτη από αυτή τη ζωή. Όλα μου τα έχει δώσει ο Κύριος. Μόνο μια επιθυμία μου δεν έχει εκπληρωθή: Ήθελα να βαπτίσω δυό παιδάκια, που να τους έδινα το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και της Παναγίας μας, αλλά κανείς δε με θέλησε για κουμπάρα». Όταν της πρότεινα ότι θα προσπαθήσω να βαπτίσω εγώ τα δυό παιδάκια στη θέση της και μάλιστα, όταν μεγαλώσουν θα τους μιλήσω για την «πραγματική νονά τους», καταχάρηκε και αναφώνησε: «Τώρα ησύχασα. Είμαι έτοιμη να φύγω».–
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Οι κατά Χριστόν σαλοί ανήκαν σε μια κατηγορία ανθρώπων που αποφάσιζαν να ακολουθήσουν μια δύσκολη οδό. Ζώντες στις πόλεις, προσεποιούντο τον τρελλό. Έκαναν πράξεις που θα έκανε ένας τρελλός, αλλά όμως οι πράξεις αυτές είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι κατά Χριστόν σαλοί είχαν σε ύψιστο βαθμό νοερά ενέργεια, είχαν ακόμη σώας τας φρένας, διάλεγαν όμως έναν σκληρό δρόμο και τρόπο ζωής…
Η ζωή των κατά Χριστόν σαλών ήταν μια τέλεια, ίσως και ακραία εφαρμογή της μωρίας κατά Χριστόν, που είναι η πεμπτουσία όλου του πνεύματος του Ευαγγελίου. Δεν μπορούν, βέβαια, όλοι να παριστάνουν τον κατά Χριστόν σαλό, όπως το είδαμε προηγουμένως, γιατί αυτό είναι ένα ιδιαιτερο χάρισμα και μια ιδιαίτερη ευλογία του Θεού, αλλά όλοι μπορούν να βιώσουν την κατά Χριστόν σαλότητα σε μετριότερη μορφή και ανάλογη προσαρμογή. Και αυτό γίνεται αντιληπτό από το ότι η ζωή που έχει η Εκκλησία, ζωή της αγάπης, της πίστεως, της εγκρατείας αποβλέπει και εμπνέεται από ένα άλλο πολίτευμα, που είναι σαφώς αντίθετο από τα ανθρώπινα πολιτεύματα. Όλη αυτή η ζωή που έχει η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνη εύκολα αντιληπτή από τους ανθρώπους, που κέντρο τους έχουν την λογική και τις αισθήσεις. Η χριστιανική ζωή, χωρίς να καταργή την λογική και τις αισθήσεις, κινείται πέρα από αυτές.
https://www.vimaorthodoxias.gr/peri-zois/i-astegi-agia-tou-kentrou-tis-athinas/
<>
Αγία Χίλντα, Ηγουμένη του Γουίτμπυ. Ημέρα Μνήμης: 17 Νοεμβρίου.
Η Αγία Χίλντα ήταν στενή συγγενής του Αγίου βασιλέα Έντουιν της Νορθουμβρίας (τιμάται 12 Οκτωβρίου), ενός από τα επτά βασίλεια στα οποία ήταν διαιρεμένη η Αγγλία τον 7ο αιώνα, την εποχή που έβγαινε από την ειδωλολατρία. Είχε λάβει το Άγιο Βάπτισμα χάρη στο κήρυγμα του Αγίου Παυλίνου, ενός από τους ιεραποστόλους της Ρώμης (τιμάται 10 Οκτωβρίου), και για τριάντα χρόνια καλλιεργούσε τις ευαγγελικές αρετές στον κόσμο, μέχρι την ημέρα που ανταποκρινόμενη στην κλήση του Θεού έλαβε την απόφαση να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, την οικογένειά της και την πατρίδα της.
Μετέβη στο βασίλειο της ανατολικής Αγγλίας, ο βασιλιάς της οποίας είχε νυμφευθεί την αδελφή της, με την πρόθεση να περάσει στη Γαλλία για να γίνει μοναχή στην περίφημη Μονή της Σελ, κοντά στο Παρίσι, ένα από τα μοναστήρια που εξαρτιόταν από τη Μονή του Λουξέιγ (Άγιος Κολομβανός, τιμάται 23 Νοεμβρίου), όπου πήγαιναν τότε και άλλες παρθένες ευγενικής σαξωνικής καταγωγής.
Ο Άγιος Αϊντάν/Αϊδανός († 651, τιμάται 31 Αυγούστου) όμως, επίσκοπος της μοναστικής νήσου Λίντισφαρν, το κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής την εποχή εκείνη στα βρετανικά νησιά, την κάλεσε πίσω στη Νορθουμβρία και της παραχώρησε μια μικρή γαιοκτησία, όπου για ένα χρόνο άσκησε τον μοναχικό βίο επικεφαλής μιας μικρής ομάδας παρθένων. Αφού δοκιμάστηκαν έτσι γρήγορα τα τάλαντά της στην πνευματική καθοδήγηση, της ανατέθηκε η ηγουμενία μιας μεγάλης μοναχικής αδελφότητας στη Μονή του Χάρτλπουλ και εννέα χρόνια μετά, το 657, ίδρυσε τη Μονή του Γουίτμπυ.
Κατά τα τριάντα έτη της ηγουμενίας της στα δύο τούτα μοναστήρια, η Αγία Χίλντα επέδειξε μια αξιοθαύμαστη ικανότητα, όχι μόνον στη διεύθυνση των γυναικείων αδελφοτήτων της - τις οποίες οδηγούσε προς τον Θεό εξασφαλίζοντας με σοφία την τάξη και την αγάπη σε τέτοιο σημείο που λεγόταν ότι η Μονή του Γουίτμπυ ήταν η τέλεια εικόνα της Εκκλησίας των αποστολικών χρόνων, όπου πλούσιοι και φτωχοί είχαν τα πάντα κοινά και τους ένωνε η ίδια αγάπη - αλλά και στη διοίκηση ενός ανδρικού μοναστηριού που ήταν προσαρτημένο στο Γουίτμπυ, όπως συνέβαινε την εποχή εκείνη, και το οποίο χάρη σε αυτήν έγινε πραγματικό κέντρο εκπαιδεύσεως πολλών ιεραποστόλων και αγίων επισκόπων.
Βασιλείς, πρίγκιπες των γειτονικών περιοχών, ο επίσκοπος Αϊντάν και όλος ο λαός προσέφευγαν στην Αγία Χίλντα για να λάβουν τις συμβουλές και τις πνευματικές οδηγίες της. Θεωρούνταν ως η αληθινή πνευματική μητέρα της χώρας.
Αφού για πολλά χρόνια οδήγησε έτσι πολλές ψυχές προς τον Κύριο, δοκιμάστηκε εν συνεχεία για έξι χρόνια από μια σκληρή αρρώστια, η οποία δεν την εμπόδισε ωστόσο να συνεχίσει την πνευματική της καθοδήγηση. Το έβδομο έτος αυτού του μαρτυρίου της, στις 17 Νοεμβρίου του 680, σε ηλικία 66 χρόνων, συγκέντρωσε τις πνευματικές θυγατέρες της, μετέδωσε σε αυτές τις τελευταίες της οδηγίες για αγάπη και παρέδωσε με χαρά την ψυχή της στον Κύριο. Μία άλλη Αγία της εποχής, η Αγία Μπέγκου (τιμάται 31 Οκτωβρίου), είδε τότε την ψυχή της να υψώνεται προς τον ουρανό.
Η Αγία Χίλντα υπήρξε, με την Αγία Έμπα του Κόλντινγκχαμ (τιμάται 25 Αυγούστου), μία από τις μεγάλες μορφές του νέου εκείνου αγγλοσαξωνικού χριστιανισμού και προσφέρει ένα σπάνιο παράδειγμα μιας πνευματικής μητέρας που έλαβε από τον Θεό το χάρισμα να οδηγεί όχι μόνον μοναχές, αλλά και μοναχούς, ακόμη δε και επισκόπους· γιατί «ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3:28).
Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος τρίτος, Νοέμβριος. Ίνδικτος, Αθήναι, 2004, σελ. 197.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/11/17_17.html
<>
Αγία Μπέγκου του Χάκνες. Ημέρα Μνήμης: 31 Οκτωβρίου.
Η Αγία Μπέγκου ήταν μοναχή από το Χάκνες, Γιορκσάιρ (Ντέιρα). Υπηρέτησε στο μοναστικό κελί στη μονή του Χάκνες, κοντά στο Σκάρμπόροου, το οποίο χτίστηκε από την Αγία Χίλντα του Γουίτμπυ (τιμάται 17 Νοεμβρίου) λίγο πριν από το θάνατό της.
Η Αγία Μπέγκου ήταν η Αγία εκείνη γυναίκα που είδε την ψυχή της Αγίας Χίλντα να ανεβαίνει στον ουρανό από Αγγέλους, όταν η Αγία Χίλντα κοιμήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 680. Η παράδοση αναφέρει ότι τη στιγμή που η Αγία Χίλντα παρέδωσε την ψυχή της, οι καμπάνες της μονής χτύπησαν μόνες τους. Η Αγία Μπέγκου ξύπνησε για να βρει τις αδελφές στα κελιά τους. Τότε η Αγία Μπέγκου ανέφερε ότι είδε σε όραμα την οροφή του σπιτιού να ανοίγει και η ψυχή της Αγίας Χίλντα να ανεβαίνει στον παράδεισο συνοδεία Αγγέλων. Οι μοναχές ξύπνησαν και προσευχήθηκαν για την ψυχή της Αγίας Χίλντα μέχρι την αυγή, μερικοί μοναχοί έφτασαν να τις πληροφορήσουν για το θάνατό της.
Η Αγία Μπέγκου κοιμήθηκε οσιακά στις 31 Οκτωβρίου 690. Χρόνια μετά το θάνατο της, οι μοναχοί του Γουίτμπυ αναζητούσαν ιερά λείψανα για να αντικαταστήσουν εκείνα της Αγίας Χίλντα, καθώς μεταφέρθηκαν στο Γκλάστονμπερι λόγω των επιδρομών από τους Βίκινγκς τον 10ο αιώνα. Μέσω μιας θείας αποκάλυψης, μια σαρκοφάγος αποκαλύφθηκε στο Χάκνες όπου η Αγία Μπέγκου είχε υπηρετήσει. Έφερε την επιγραφή "Hoc est sepulchrum Begu", δηλαδή "Εδώ είναι ο τάφος της Μπέγκου". Τα ιερά λείψανα μεταφέρθηκαν στο Γουίτμπυ όπου σύντομα αναφέρθηκαν θαύματα.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/11/31.html
<>
Αγία Παρθενομάρτυς Ευφρασία της Χάκα Ισπανίας. Ημέρα Μνήμης: 25 Ιουνίου.
Η Αγία Ευφρασία (Eurosia ή Orosia) είναι η πολιούχος Αγία της Χάκα (Jaca), μια πόλη στην επαρχία Ουέσκα (Huesca) της βορειοανατολικής Ισπανίας, στα Πυρηναία. Η παράδοση αναφέρει ότι γεννήθηκε στη Μπαγιόν (Bayonne) ή στη Βοημία και πέθανε το 714, αφού μαρτύρησε από τους Μαυριτανούς στη Χάκα.
Υπάρχουν δύο παραδόσεις σχετικά με το βίο της. Η μία παράδοση αναφέρει ότι ήταν ευγενής και οι γονείς της την υποσχέθηκαν σε έναν Μαυριτανό προκειμένου να την παντρευτεί. Η Αγία Ευφρασία δραπέτευσε και κρύφτηκε σε μια σπηλιά. Δυστυχώς, ο καπνός από τη φωτιά που είχε ανάψει πρόδοσε την θέση της και οδήγησε στη σύλληψή της. Την έσυραν από τη σπηλιά από τα μαλλιά και αφού την βασάνισαν την σκότωσαν.
Η δεύτερη παράδοση υποστηρίζει ότι γεννήθηκε στην δουκική οικογένεια της Βοημίας το 864 και ονομαζόταν Ντομπροσλάβα (Dobroslava). Όταν έμεινε ορφανή, η Ντομπροσλάβα υιοθετήθηκε από τον διάδοχο δούκα, Μποζιβόι Α' της Βοημίας. Η σύζυγος του Μποζιβόι ήταν η Άγία Λουντμίλα (τιμάται 16 Σεπτεμβρίου), η οποία μετέστρεψε τη θετή της κόρη στη χριστιανική πίστη. Η Ντομπροσλάβα βαπτίστηκε και πήρε το όνομα Ευφρασία.
Ο Μποζιβόι στην αρχή ήταν παγανιστής όμως έγινε χριστιανός την εποχή που οι δύο μεγάλοι Ιεραπόστολοι των Σλάβων, Μεθόδιος και Κύριλλος βρίσκονταν στην Τσεχία (τιμώνται 11 Μαΐου). Το 880, ο Μεθόδιος διατάχθηκε από τον Πάπα Ιωάννη Η' να βρει μία άξια σύζυγο για τον γιο του βασιλιά της Παμπλόνα, πρίγκιπα Φορτούν Γκαρθές, ο οποίος ήταν κληρονόμος του θρόνου της Αραγωνίας και της Ναβάρρα, και θα ήταν κρίσιμος παράγοντας στον αγώνα κατά των Μαυριτανών στην Ισπανία.
Η Ευφρασία, δεκαέξι ετών τότε, θεωρήθηκε ιδανική νύφη και μεταφέρθηκε στην Ισπανία το 880. Καθώς διέσχιζε τα Πυρηναία, σχεδίαζε να συναντήσει τον μελλοντικό σύζυγό της στην Χάκα. Ωστόσο, αυτή η περιοχή είχε γίνει ζώνη πολέμου. Ένας μαυριτανός πολέμαρχος ονόματι Άμπεν Λούπο σχεδίαζε να αρπάξει την Ευφρασία για τον εαυτό του και επιτέθηκε. Χάρη στη γενναιότητα της συνοδείας της Αγίας Ευφρασίας, η νεαρή νύφη κατάφερε να ξεφύγει μέσα στα βουνά, η Αγία όμως κυνηγήθηκε και τελικά αιχμαλωτίστηκε. Η Αγία Ευφρασία προσευχήθηκε και ένας κεραυνός χτύπησε το έδαφος κοντά στους διώκτες της. Παρ'όλα αυτά οι βασανιστές της κατάφεραν και της έκοψαν τα άκρα και τελικά την αποκεφάλισαν. Μόλις η τιμία κεφαλή της έπεσε στο έδαφος, ξέσπασε τρομακτική καταιγίδα όπου έτρεψε σε φυγή τους μαυριτανούς.
Τα ιερά της λείψανα ανακαλύφθηκαν από έναν βοσκό ύστερα από όραμα. Η αγία κάρα της Αγίας φυλάσσεται στον ιερό ναό που είναι αφιερωμένος στην Αγία και τα ιερά λείψανά της μεταφέρθηκαν στην Χάκα από τον βασιλιά Σάντσο Ραμίρεθ της Αραγωνίας.
Η Αγία Ευφρασία είναι προστάτιδα όσων δέχονται δαιμονικές επιρροές αλλά και των δαιμονισμένων.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/06/25_22.html
<>
Κελτική προσευχή
Ευχαριστίες σε εσένα Θεέ
Δοξολογία σε εσένα Θεέ
Τιμή σε εσένα Θεέ
για όλα όσα μου έδωσες.
Μου έδωσες την σωματική μου υπόσταση
για να κερδίζω το επίγειο φαγητό μου.
Δώρισε μου και αιώνια ζωή για να αποκαλυφτεί η δόξα σου.
Χάρισε μου ευλογίες κατά την διάρκεια της ζωής μου.
Χάρισε μου την αιώνια ζωή όταν έρθει ο θάνατος.
Να είσαι μαζί μου Θεέ μου καθώς βγαίνει η αναπνοή μου.
Θεέ μου να είσαι μαζί με την ψυχή μου στο πέλαγος.
πηγή κειμένου: Βιβλίο «The little book of Celtic blessings (το μικρό βιβλίο των Κελτικών ευλογιών)» σελ. 24
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/07/blog-post_43.html
<>
Παραδοσιακή Κελτική ευλογία
Είσαι η ειρήνη όλων των γαλήνιων πραγμάτων
Είσαι ο τόπος για να προστατευτώ από κάθε βλάβη
Είσαι το φως που λάμπει στο σκοτάδι
Είσαι η αιώνια σπίθα της καρδιάς
Είσαι η θύρα που είναι πλατιά ανοιχτή
Είσαι ο φιλοξενούμενος που περιμένει μέσα
Είσαι ο ξένος στην πόρτα
Είσαι ο φτωχός που ζητάει βοήθεια
Είσαι ο Κύριος μου και με προστατεύεις από το κακό
Είσαι το φως, η αλήθεια, η οδός
Είσαι ο Σωτήρας μου.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/11/blog-post_9.html
<>
Μεγάλη Θάλασσα, Μικρή Βάρκα (αρχαία Κελτική ευλογία για τους ψαράδες)
Αγαπημένε μου Θεέ, να είσαι καλός μαζί μου.
Η θάλασσα είναι τόσο απέραντη
και η βάρκα μου είναι τόσο μικρή.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/11/blog-post_2.html
<>
Προσευχή του αγίου Κολουμπάνου
«Πλούτισε τον λύχνο μου με το φως σου, ώστε στο φως αυτό να μου αποκαλυφθούν εκείνα τα άγια των αγίων, όπου βρίσκεσαι εσύ, ώστε διαρκώς να βλέπω, να θεωρώ, να επιθυμώ εσένα μόνο, και αγαπώντας να ατενίζω μόνο εσένα.»
Από το βιβλίο «Ο Θεός των Μυστηρίων- Η Θεολογία των Κελτών στο φως της Ελληνικής Ανατολής σελ.214»
<>
Κελτική Προσευχή
Ο Θεός να σε προστατεύει,
ο Θεός να σε οδηγεί,
ο Θεός να σε κρατάει,
ο Θεός να σε κρύβει μέσα στην αγκαλιά Του Αιώνια.
Ο Υιός να σε προσέχει,
ο Υιός να σε διδάσκει,
ο Υιός να σε βοηθάει,
ο Υιός να σε θεραπεύει,
με τη ζωή Του, το χυμένο αίμα Του.
Το Άγιο Πνεύμα μαζί σου,
το Άγιο Πνεύμα μέσα σου,
το Άγιο Πνεύμα να σου φανερώσει
πως είσαι μέσα στην αγάπη του Θεού
Αιώνια. Αμήν
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/01/blog-post_9507.html
<>
Κελτική Λειτουργία: Από το ευχολόγιο του Stowe (650)
Στην λειτουργία για τους Ζωντανούς Μετανοούντες
Ώ Κύριε, συγχώρεσε εμάς τους μετανοούντες, τους ανάξιους δούλους σου, ώστε με απροβλημάτιστο νου να μπορέσουμε να προσφέρουμε αυτή τη Θυσία προκειμένου, με τις προσταγές της Πίστης, να λάβουν συγχώρεση και υγεία μέσα από Εσένα, ώ Άγιε Πατέρα. Μακάρι οι ακόλουθοι Σου να έχουν την δυνατότητα να κάνουν την προσφορά και να πάρουν μέρος στην Σωτηρία της αιώνιας χάρης με τη δική Σου βοήθεια. Μέσα από τον Κύριο Ιησού Χριστό ο Οποίος κυβερνάει μαζί Σου και μαζί με το Άγιο Πνεύμα σε όλους τους αιώνες.
Ώ Κύριε ικετεύουμε Εσένα με την χάρη σου να παρευρεθείς σε αυτήν την θυσιαστική προσφορά, εδώ παρών ώστε οι αφιερώσεις μας να μπορέσουν να είναι ωφέλιμες για την σωτηρία μέσα από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό ο Οποίος βασιλεύει μαζί Σου και μαζί με το Άγιο Πνεύμα σε όλους τους αιώνες.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2015/09/stowe-650.html
<>
Μία παλιά Χριστουγεννιάτικη Κελτική προσευχή
Η ειρήνη της γης σε Αυτόν, η χαρά του Παραδείσου σε Αυτόν, βλέπω πως τα πόδια του έχουν φτάσει στον κόσμο.
Η τιμή ενός βασιλιά είναι δική Του, το καλωσόρισμα ενός αμνού είναι δικό Του, Βασιλιάς απόλυτα νικηφόρος, αμνός απόλυτα δοξασμένος, γη και ωκεανός φωτίζονται για Αυτόν.
Δοξάστε όλοι! Ας χαρούμε!
Τα βουνά λάμπουν για Αυτόν, οι πεδιάδες λάμπουν για Αυτόν, η φωνή των κυμάτων με το τραγούδι της ακτής, ανακοινώνουν σε εμάς πως ο Χριστός γεννήθηκε, Υιός του βασιλιά των βασιλιάδων από τη γη της σωτηρίας.
Έλαμψε ο ήλιος ψηλά στα βουνά για Αυτόν.
Δοξάστε όλοι! Ας χαρούμε!
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2015/01/blog-post_36.html
<>
Προσευχή της Αγίας Lioba (Λιόμπα) για όσους έχουνε πέσει θύματα κατάκρισης
«Ω, Κύριε Ιησού Χριστέ, των παρθένων Βασιλέα. Εσύ που αγαπάς την αγνότητα, ακατανίκητε Θεέ, φανέρωσε τη δύναμη Σου και σώσε μας από αυτή την κατηγορία επειδή οι κατηγορίες εκείνων που κατέκριναν Εσένα έχουν πέσει επάνω σε μας».
Πηγή: από το βιβλίο «Η Αγία Λιόβη εκ Γουιμβόρνης και Βίσοφσχάιμ του Πατήρ Ιωνάθαν Χέμινγκς σελ. 28».
<>
Ορθόδοξες ρίζες και άγιοι τής Νορβηγίας
Το 868 μ.Χ. οι άγριοι Βίκινγκς επιτέθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία. Ο άγιος Έντμουντ, βασιλιάς της Ανατολικής Αγγλίας, αφού αντέταξε σθεναρή αλλά μάταιη αντίσταση, παραδόθηκε στους Βίκινγκς το 869, για να πάψει η αιματοχυσία και στους δύο στρατούς. Θανατώθηκε με βέλη, δεμένος σε ένα δέντρο, αρνούμενος να σώσει τη ζωή του εγκαταλείποντας το χριστιανισμό. Ο λαός της Αγγλίας τον τίμησε και τον τιμά ως άγιο και ήρωα.
Εδώ θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι είναι παράλογο οι κατακτητές να τιμούν ως άγιο το βασιλιά των κατακτημένων, που οι ίδιοι κατανίκησαν, τον ανάγκασαν να παραδοθεί και τον βασάνισαν μέχρι θανάτου δεμένο σ’ ένα δέντρο σαν κοινό δούλο. Είναι παράλογο να τιμούν ως άγιο τον εθνικό ήρωα των κατακτημένων, που εμψυχώνει τα όνειρα και τις εθνικές φιλοδοξίες τους. Τα 10 ή 20 χρόνια είναι πολύ λίγα, για να έχει ξεχαστεί η βαριά ήττα στις ψυχές των Βρετανών (τα θύματα, οι λεηλασίες και όλα τα επακόλουθα) και να ζήσουν σαν αδέρφια με τους πρώην επιδρομείς, που ήταν πλέον «άποικοι». Ας θυμηθούμε ότι το 1031 οι Δανοί κατακτητές της Νορβηγίας προσπάθησαν να αποτρέψουν την αναγνώριση του νεκρού βασιλιά Όλαφ Β΄ ως αγίου από τους Νορβηγούς. Το 1594 οι Τούρκοι έκαψαν, στο Μιλέσοβο της τουρκοκρατούμενης Σερβίας, το άφθορο σώμα του θαυματουργού αγίου Σάββα της Σερβίας, που αποτελούσε εθνικό σύμβολο των υπόδουλων Σέρβων. Σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Τούρκοι κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να αποτρέψουν την απόδοση τιμής από τους ραγιάδες στους αγίους νεομάρτυρες, ξέροντας ότι αυτή η τιμή εγκυμονεί επαναστάτες. Έτσι τους εξέθεταν άταφους, πετούσαν τα σώματά τους στη θάλασσα ή προσπαθούσαν να τα κάψουν κ.τ.λ. Ο Charles Williamson σε επιστολή του στον Joseph Tarn, περιγράφοντας το μαρτύριο του αγίου νεομάρτυρα Αθανασίου στη Σμύρνη (του οποίου υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας), έγραψε ότι, αμέσως μετά τον αποκεφαλισμό του, οι Τούρκοι έχυσαν κουβάδες με νερό στο λαιμό και το κεφάλι του, για να μην προλάβει το συγκεντρωμένο χριστιανικό πλήθος να πάρει από το αίμα του αγίου βουτώντας τα μαντήλια του (1).
Αυτό λοιπόν το παράδοξο, να τιμηθεί ο άγιος Έντμουντ από τους κατακτητές και δημίους του, μπορεί να ερμηνευτεί πολιτικά, αλλά κατά τη γνώμη μας η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι οι Βίκινγκς αναγνώρισαν την αγιότητά του λόγω των πολλών θαυμάτων του – όπως ακριβώς και οι μουσουλμάνοι αναγνωρίζουν την αγιότητα της Παναγίας, του αγ. Γεωργίου, του αγ. Αρσένιου του Καππαδόκη κ.π.ά., λόγω των πολλών θαυμάτων τους. Πιθανόν η περίπτωση του αγίου Έντμουντ να είναι μία από τις πρώτες περιπτώσεις, όπου Νορβηγοί Βίκινγκς συνάντησαν το χριστιανισμό και τον μετέφεραν στην πατρίδα τους – δημιουργώντας εκεί τους πρώτους μικρούς και άγνωστους θύλακες χριστιανών.
<>
Βασιλιάς Όλαφ Α΄ - Ο αποτυχημένος «ιεραπόστολος» (δεν τιμάται ως άγιος)
Δισέγγονος του βασιλιά Χάραλντ Α΄ και γιος του ισχυρού Βίκινγκ τοπάρχη Τρύγκβι Όλαφσον, ο Όλαφ Τρύγκβεσον (Olaf I Tryggvason, περ. 963-1000 μ.Χ.) φυγαδεύτηκε από τη μητέρα του Άστριντ μετά τη δολοφονία του πατέρα του από το βασιλιά Χάραλντ Β΄ και έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Νόβγκοροντ, στην αυλή του μεγάλου ηγεμόνα του Κιέβου αγίου Βλαδίμηρου. Στη συνέχεια πολέμησε υπό τις διαταγές του Βένδου ηγεμόνα Βουρισλάβου, του οποίου και παντρεύτηκε την κόρη. Κατά την περίοδο 990-993 διέμεινε στην Ιρλανδία, όπου ασπάστηκε το χριστιανισμό (χωρίς να βαφτιστεί) και παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο μια Ιρλανδή πριγκίπισσα. Το 991 και 994 συμμετείχε σε δύο επιδρομές των Βίκινγκς κατά της Αγγλίας. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης, βαπτίστηκε χριστιανός με ανάδοχο το βασιλιά Εθελρέδο Β΄. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Νορβηγία (995) και με τη βοήθεια ισχυρών τοπαρχών κατόρθωσε, μετά το θάνατο του βασιλιά Χάακον, να αναγορευτεί βασιλιάς.
Ικανός και φιλόδοξος βασιλιάς, ο Όλαφ ενοποίησε μεγάλο μέρος της Σκανδιναβίας υπό το σκήπτρο του και προσπάθησε να εισχωρήσει στη διαδοχή του θρόνου της Σουηδίας, μέσω γάμου με την πριγκίπισσα Ζίγκφριντ την Υπερήφανη. Απέτυχε όμως, γιατί προσπάθησε να επιβάλει τη χριστιανική πίστη στην παραλίγο σύζυγό του, ενώ εκείνη επέμεινε πεισματικά στη λατρεία των θεών της. Έτσι, ο Όλαφ παντρεύτηκε σε τρίτο γάμο τη Δανή πριγκίπισσα Θάυρα, εμφανίζοντας τον εαυτό του ως δικαιούχο των κτήσεών της. Τελικά κήρυξε επεκτατικό πόλεμο εναντίον της Δανίας και της Σουηδίας, κατά τη διάρκεια του οποίου πνίγηκε στη ναυμαχία του Σβέλντερ (ρίχτηκε στη θάλασσα για να μην αιχμαλωτιστεί). Η ήττα αυτή και ο θάνατός του προκάλεσαν τη δανοσουηδική κυριαρχία στη Νορβηγία (1000-1015), η οποία έληξε σε πρώτη φάση με τη δράση του αγίου Όλαφ Β΄.
Ο Όλαφ Α΄ εργάστηκε με πάθος για τη διάδοση του χριστιανισμού στους ειδωλολατρικούς πληθυσμούς της χώρας του και των αποικιών της (Ισλανδία, Γροιλανδία, Φερόες κ.ά.). Το πάθος αυτό όμως, σε συνδυασμό με τη φιλοδοξία του, φαίνεται πως τον οδήγησε να φερθεί ως Βίκινγκ και όχι ως χριστιανός! Προσπάθησε να επιβάλει το χριστιανισμό με τη βία, κηρύσσοντας διωγμό κατά της αρχαίας σκανδιναβικής θρησκείας και υποβάλλοντας σε βασανιστήρια και φρικτούς θανάτους όσους του αντιστέκονταν. Συνέχισε δηλαδή να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο που θα συμπεριφερόταν, αν δεν είχε γνωρίσει ποτέ το χριστιανισμό – για μας τους ορθόδοξους χριστιανούς, είναι φανερό ότι ποτέ δεν τον γνώρισε αληθινά. Περιττό να πούμε ότι η προσπάθειά του έπεσε στο κενό, καθώς ο πληθυσμός της Νορβηγίας, ακόμη και σε περιπτώσεις που επιφανειακά αποδεχόταν το βάπτισμα, εξακολούθησε να λατρεύει τους αρχαίους θεούς του και να εφαρμόζει τα σκληρά του έθιμα, όπως η έκθεση των βρεφών (δηλ. η συνήθεια να εγκαταλείπονται τα ανεπιθύμητα μωρά στα δάση, για να πεθάνουν ή να κατασπαραχθούν από τα θηρία).
Ωστόσο, παρόλο που απορρίπτουμε ασυζητητί τις αποτρόπαιες μεθόδους, που φέρεται να χρησιμοποίησε ο Όλαφ, πρέπει να επισημάνουμε κάτι παράδοξο: αμέσως μετά το θάνατό του ο Όλαφ Α΄ μετατράπηκε σε θρυλικό ήρωα που αγαπήθηκε υπερβολικά από τους Νορβηγούς (δεν τιμάται ως άγιος). Είναι ένας από τους λαοφιλέστερους ήρωες της Νορβηγίας και το πρόσωπό του έδωσε έμπνευση για πολλά επικά και καλλιτεχνικά έργα τους αιώνες που ακολούθησαν. Δημιουργήθηκε μάλιστα ο θρύλος ότι δε σκοτώθηκε, αλλά πρόκειται να επιστρέψει για να αποτινάξει το δανοσουηδικό ζυγό!
Ειλικρινά, πρόκειται για μια παραδοξότητα, που ίσως πρέπει να μας κάνει να επανεξετάσουμε την εικόνα που έχει καθιερωθεί γι’ αυτόν. Ένας λαός δεν τιμά ως μεγάλο εθνικό του ήρωα (που προσδοκά με ελπίδα την επιστροφή του) ένα βασιλιά που επιτίθεται εναντίον του ίδιου του λαού του και, με σωρεία φρικαλεοτήτων, επιχειρεί να ξεριζώσει την ιστορική αρχαία θρησκεία του και να επιβάλει μια ξένη θρησκεία – και μάλιστα να επιβάλει σ’ ένα περήφανο πολεμικό έθνος τη θρησκεία ενός νικημένου και ταπεινωμένου εχθρού του. Ένας λαός –και μάλιστα πολεμικός και αδούλωτος– δεν τιμά ως μεγάλο εθνικό του ήρωα έναν βασιλιά, που η επεκτατική πολιτική του προκαλεί συντριπτική ήττα και πολυετή υποδούλωση. Εκτός αν έχει άλλους λόγους να τον αγαπήσει τόσο, αν δηλαδή άλλες, θετικές πράξεις του ξεπέρασαν σε σημασία, για τη συνείδηση του λαού, την ήττα και την ξένη κατοχή που προκάλεσε με την υπέρμετρη φιλοδοξία του.
Μήπως λοιπόν ο Όλαφ δεν ήταν τόσο σκληρός όσο τον παρουσιάζουν οι μεσαιωνικές πηγές, όπως ο Ισλανδός συγγραφέας του 12ου αιώνα Σνόρι Στούρλουσον (Snorri Sturluson); Ή μήπως οι αναφορές αυτές παρανοήθηκαν, και η σκληρότητά του στράφηκε στην πραγματικότητα μόνον ενάντια σε μάγους και σε εκμεταλλευτές του λαού και ενάντια σε ανθρώπους που επέμεναν σε απάνθρωπες πρακτικές, όπως η έκθεση των βρεφών και οι ανθρωποθυσίες για τη λατρεία των αρχαίων θεών (2); Μήπως αυτά τα αρχαία σκανδιναβικά έθιμα ήταν ένας λόγος να θέλει ένα μέρος τουλάχιστον του λαού να αντικατασταθεί η ειδωλολατρία με το χριστιανισμό; Μήπως (πράγμα πολύ πιθανό) η βία του Όλαφ δεν στράφηκε τόσο κατά των ανθρώπων που «αρνούνταν να γίνουν χριστιανοί», όσο κατά των πολεμιστών αντιπάλων του και των οπαδών τους, πράγμα αποδεκτό από τα σκληρά ειδωλολατρικά ήθη του πολιτισμού των Βίκινγκς;
Όλα αυτά είναι ερωτήματα που δεν έχουμε τη δυνατότητα να τα απαντήσουμε μετά από τόσους αιώνες. Γεγονός είναι ότι η βάπτιση του Όλαφ στην Αγγλία πρέπει να αποδοθεί μάλλον σε ειλικρινή πίστη, παρά σε πολιτικές ή άλλου είδους σκοπιμότητες, αφού οι επιδρομείς είχαν κατανικήσει το αγγλικό βασίλειο και είχαν λάβει 16.000 λίβρες χρυσού για να σταματήσουν τις επιδρομές. Δεν έχει νόημα ο υπερήφανος νικητής να ασπάζεται τη θρησκεία του ηττημένου αντιπάλου του, και μάλιστα να προσπαθεί να την επιβάλει στο λαό του. Επίσης, πρέπει να επισημάνουμε ότι στα Έπη της Βινλανδίας (Vinland Sagas – Vinland, δηλ. «γη του κρασιού», είναι το όνομα που έδωσαν οι Βίκινγκς στην αμερικάνικη γη, όταν ταξίδεψαν σ’ αυτήν κατά τη βασιλεία του Όλαφ Α΄), που γράφτηκαν γύρω στο 1200 και αφηγούνται, μεταξύ άλλων, το ιεραποστολικό ταξίδι του Λεφ Έρικσον (Λεφ του Τυχερού) στη Γροιλανδία, αποστολή που του ανέθεσε ο Όλαφ Α΄, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε βίαιες μεθόδους εκχριστιανισμού. Γιατί; Ο βίαιος ξεριζωμός της αρχαίας θρησκείας και η επιβολή μιας ξένης θρησκείας είναι κάτι πολύ τραυματικό, για να ξεχαστεί μέσα σε 200 χρόνια από ένα υπερήφανο και ανυπόταχτο λαό (ας μην ξεχνάμε ότι η Κρήτη π.χ. παρέμεινε υπόδουλη στους Ενετούς πάνω από τέσσερις αιώνες, 1211-1669, και ποτέ δεν έπαψαν οι επαναστάσεις – ομοίως και κατά τους αιώνες της Τουρκοκρατίας σε ολόκληρο το χριστιανικό χώρο κ.τ.λ., ενώ ανάλογες είναι οι ιστορικές περιπέτειες πολλών γενναίων λαών, που παρέμειναν υπόδουλοι για αιώνες, σε όλη τη Γη).
Σημειωτέον, ότι από πολιτική άποψη ο εκχριστιανισμός δεν πρόσφερε τίποτε στον Όλαφ. Του στέρησε τη δυνατότητα να εισχωρήσει στο βασίλειο της Σουηδίας (αν δεν ήταν ειλικρινά πιστός, έστω και πρωτόγονα και δεισιδαιμονικά, θα μπορούσε να απαρνηθεί την πίστη για να παντρευτεί τη Ζίγκφριντ), ενώ ο ίδιος πολέμησε ενάντια σε χριστιανούς βασιλιάδες και μάλιστα ηττήθηκε από χριστιανούς: το βασιλιά της Δανίας Σβέιν το Διχαλογένη (Σβέιν Σαλούβαρδος, Sweyn Forkbeard, 986 - 1014)Σκότκονουνγκ (Όλαφ ο Αγαπητός, Olof Skötkonung, 995 – 1022), γιο του Έρικ του Κατακτητή και της Ζίγκφριντ της Υπερήφανης, της παραλίγο συζύγου του Όλαφ Α΄. Και οι δύο βασιλιάδες φαίνεται πως ήταν άνθρωποι σοφοί, με επίγνωση του χριστιανικού μηνύματος: διευκόλυναν τη δράση χριστιανών ιεραποστόλων στη Δανία και τη Σουηδία αντίστοιχα, αλλά δε χρησιμοποίησαν βία ενάντια σε όσους δεν επιθυμούσαν να βαπτιστούν. Ο Όλαφ Σκότκονουνγκ ίδρυσε και την πρώτη σουηδική επισκοπή στην πόλη Σκάρα. Ο ίδιος μάλιστα πέθανε ως μάρτυρας στη Στοκχόλμη – δολοφονήθηκε από φανατικούς ειδωλολάτρες, αρνούμενος να θυσιάσει στα είδωλα (τιμάται από τη δυτική Εκκλησία στις 30 Ιουλίου).
<>
Άγιος Όλαφ Β΄, βασιλιάς των Νορβηγών
Όλαφ Χάραλντσσον (Olav Haraldsson, Olav den Hellige, Hellig Olav, 995-1030) κατέχει μια μοναδική θέση μεταξύ των Νορβηγών αγίων. Γιος ενός Νορβηγού αρχηγού και γόνος της βασιλικής οικογένειας της Νορβηγίας, άγιος της Ορθοδοξίας και εθνικός ήρωας της πατρίδας του, καθιέρωσε την πρώτη εθνική νομοθεσία της Νορβηγίας και συνέβαλε καθοριστικά στην εδραίωση του λαού του στο χριστιανισμό.
Σε ηλικία μόλις 12 ετών συμμετείχε σε επιδρομές των Βίκινγκς εναντίον της Αγγλίας, και στη συνέχεια έλαβε μέρος σε μάχες στο πλευρό των ορθόδοξων χριστιανών βασιλέων Ριχάρδου της Νορμανδίας και Έθελμπερτ της Αγγλίας. Γύρω στο 1013 βαφτίστηκε χριστιανός στη Ρουέν της Νορμανδίας. Επέστρεψε στη Νορβηγία το 1015 και –προσεταιριζόμενος διάφορους ισχυρούς ευγενείς– κατόρθωσε να απαλλάξει τη χώρα του από τη δανοσουηδική κυριαρχία και να ανακηρυχτεί βασιλιάς (Όλαφ Β΄). Η βασιλεία του τα επόμενα 11 χρόνια θεωρείται μια βασιλεία σχετικής ειρήνης. Ενίσχυσε το κύρος του βασιλικού θεσμού ενώνοντας τη χώρα, οργανώνοντας το κράτος και το στρατό, αλλά και αποδυναμώνοντας τους τοπικούς αρχηγούς, ενώ συγχρόνως εργάστηκε για τη διάδοση του χριστιανισμού στην πατρίδα του. Στην προσπάθειά του αυτή έφερε ιερείς και ιεραποστόλους στη Νορβηγία, με κυριότερο τον επίσκοπο Γκριμ του Κελ (Grim Kjell, Γκρίμκελ).
Ο άγιος Όλαφ Β΄ ανακήρυξε επίσημα τη Νορβηγία χριστιανικό βασίλειο το 1024 και επέβαλε μια νομοθεσία βασισμένη στο χριστιανικό ήθος, που θεωρείται η πρώτη εθνική νομοθεσία της Νορβηγίας. Η νομοθεσία αυτή καθιερώθηκε στη συνεδρίαση της Ting (Κοινοβούλιο). Έπληττε καίρια τα αρχαία νορβηγικά έθιμα και επέβαλλε την εφαρμογή της με ποινές θανάτου και ακρωτηριασμών. Φυσικά η «επιβολή του χριστιανισμού», από χριστιανική άποψη δεν είναι σωστή. Για να κατανοήσουμε όμως τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περίπτωσή μας, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι τα σκληρά έθιμα των Βίκινγκς, που καταργούνταν με τη νομοθεσία του 1024, καταπατούσαν βίαια την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Αυτό ήταν φυσικό, αφού στις παγανιστικές κοινωνίες κατά κανόνα ήταν άγνωστη η ιδέα του σεβασμού στον άνθρωπο – αλλά επίσης ήταν φυσικό ένας βασιλιάς που θέλει να αναβαθμίσει τη χώρα του να προσπαθήσει να πατάξει τις απάνθρωπες αρχαίες πρακτικές.
Ανάμεσα στα άλλα, απαγορεύτηκε η «έκθεση των βρεφών», ο βιασμός, οι αναγκαστικοί γάμοι, η πολυγαμία και ο γάμος μεταξύ στενών συγγενών. Ελήφθησαν μέτρα για το σεβασμό των παιδιών και των δούλων. Καθιερώθηκαν κανονικές ταφές (απαγορεύτηκε η ταφή σε σωρούς χωρίς φροντίδα), η αργία της Κυριακής, η νηστεία της Παρασκευής (αποχή από το κρέας) και η μεγάλη σαρακοστή πριν το Πάσχα. Καθιερώθηκε η ισονομία, με την ισότητα απέναντι στο νόμο των ευγενών με τους απλούς χωρικούς (ίδιες ποινές). Και φυσικά απαγορεύτηκαν οι ανθρωποθυσίες, που ήταν συνδεδεμένες με τη λατρεία των αρχαίων θεών. Οικοδομήθηκαν εκκλησίες και εισήχθησαν χριστιανικές εορτές.
Όλα τα παραπάνω φανερώνουν ότι ο άγιος δεν κινήθηκε για τον εκχριστιανισμό της χώρας από κάποια κυνική πολιτική σκοπιμότητα, αλλά από ειλικρινή διάθεση για βελτίωση της ζωής του λαού του. Η «σύγκρουση με την παραδοσιακή νορβηγική κουλτούρα» δεν ήταν μια παραξενιά προερχόμενη από μισαλλοδοξία, θρησκοληψία και φανατισμό, ούτε μια βίαιη επίθεση ενός βασιλιά εναντίον του ίδιου του λαού του. Ο σύγχρονος άνθρωπος υποκρίνεται πως θεωρεί ισάξιες και εξίσου σεβαστές όλες τις πολιτισμικές παραδόσεις και πως είναι κακό να εγκαταλείπει ένας λαός τη θρησκεία του (με τους μύθους, τα ήθη και τα έθιμα που συνδέονται με αυτήν) και να υιοθετεί μια «ξένη» θρησκεία – άραγε πρέπει να θεωρήσουμε ίσης αξίας τις ανθρωποθυσίες και την έκθεση των βρεφών με την αναίμακτη θυσία της θείας Μετάληψης και το ευαγγελικό μήνυμα της αγάπης;
Παράλληλα, ο Όλαφ προώθησε σε ανώτερες θέσεις της αυλικής και στρατιωτικής ιεραρχίας έντιμους και αφοσιωμένους ανθρώπους ταπεινής καταγωγής, παραγκωνίζοντας τους αμφίβολης ηθικής ποιότητας ευγενείς. Αυτό προκάλεσε τη φοβερή εχθρότητα των ευγενών, οι οποίοι, κατά την επίθεση του βασιλιά της Δανίας και της Αγγλίας Κανούτου Β΄ του Μεγάλου (1028), συντάχθηκαν στο πλευρό του κατορθώνοντας να εκθρονίσουν τον Όλαφ.
Ο άγιος υποχρεώθηκε να καταφύγει στη Ρωσία, από την οποία επέστρεψε το 1030 για να συνεχίσει τον αγώνα του, δεν κατόρθωσε όμως να συγκεντρώσει αξιόμαχο στρατό και σκοτώθηκε (τρυπημένος με δόρυ στην κοιλιά) στη μάχη του Στίκλεσταντ (Stiklestad). Στη μάχη αυτή ο άγιος κατέβηκε όχι με όλο το στρατό του, αλλά μόνο με τους χριστιανούς. Αρχαίες επικές πηγές λένε πως λίγο πριν τη μάχη ένα όραμα τον είχε προειδοποιήσει πως θα σκοτωθεί. Την επόμενη μέρα το αίμα του αποκαθιστά την όραση ενός τυφλού, ενώ αργότερα πηγές νερού αρχίζουν να ρέουν από τον τάφο του. Στις τάξεις του Κανούτου απλώνεται φόβος, ενώ ο δολοφόνος του αγίου, Thore Hound, συγκλονίζεται και μετανοεί για το φόνο του. Είναι τα πρώτα από μια σειρά θαυμάτων, που φανέρωσαν την αγιότητα του νεκρού βασιλιά. Τους αιώνες που ακολουθούν συντάσσονται ολόκληρα βιβλία, όπου καταγράφονται τα θαύματά του.
Ένα χρόνο μετά, το 1031, παρουσία του λαού και των ισχυρών Δανών κατακτητών, γίνεται ανακομιδή του σώματός του, το οποίο ανακαλύπτεται άφθορο και ευωδιάζον και τοποθετείται στο ναό του αγίου Κλήμεντα στο Nidaros (Trondheim). «Τα κόκκινα μάγουλά του ήταν σα να είχε μόλις κοιμηθεί», κατά τη σάγκα του αγίου Όλαφ (saga, λαϊκό έπος), ενώ, με απαίτηση της Δανής βασίλισσας Elgiva, τα μαλλιά του δοκιμάζονται με φωτιά, από την οποία βγαίνουν άθικτα (3). Έτσι, ένα μόλις χρόνο μετά το θάνατό του, αναγνωρίζεται ως άγιος από το λαό του.
Φαίνεται πως ο άγιος τιμήθηκε αμέσως και στην Αγγλία, εξαιτίας του Βρετανού επισκόπου Γκριμ (Γκρίμκελ). Στη χώρα του αναγορεύτηκε ταχύτατα σε κοσμαγάπητο άγιο και ήρωα. Το Nidaros (Trondheim), όπου βρισκόταν ο τάφος του, έγινε μεγάλο προσκύνημα. Εικόνες και ναοί προς τιμήν του εντοπίζονται όχι μόνο στη Νορβηγία, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως η Ρωσία (Νόβγκοροντ), η Πολωνία, η Εσθονία (Ταλίν) κ.λ.π., ενώ παρεκκλήσι αφιερωμένο σ’ αυτόν υπήρχε και στην Κωνσταντινούπολη (τόπος λατρείας των ορθόδοξων Βαράγγων στρατιωτών). Το όνομά του διαδόθηκε πολύ στη Νορβηγία ως βαφτιστικό όνομα, ενώ, λόγω των πολλών θαυμάτων του, δόθηκε και σε ένα βότανο με θεραπευτικές ιδιότητες. Η ημέρα της μνήμης του (29 Ιουλίου) εορτάζεται από το νορβηγικό λαό με διάφορα έθιμα, με χορό, φωτιά και ένα ιδιαίτερο γεύμα, που περιλαμβάνει μπύρα, ξινή κρέμα, χυλό και αλλαντικά. Η ανακομιδή του σώματός του, το 1031, εορτάζεται με μια μικρότερη γιορτή στις 3 Αυγούστου. Η 29 Ιουλίου, αφιερωμένη στον άγιο, είναι επίσης ημέρα εθνικής αργίας λαμπρά εορταζόμενης στα νησιά Φερόε (μεταξύ νορβηγικής θάλασσας και βόρειου Ατλαντικού), αλλά και ημέρα έναρξης των εργασιών του κοινοβουλίου.
Σύμφωνα με το μεσαιωνικό Ισλανδό ιστορικό Snorri Sturluson, το 1066, ο βασιλιάς της Νορβηγίας Χάραλντ Γ΄ (Harald ΙΙΙ), που ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Αγγλία, ονειρεύτηκε ότι ήταν στο Trondheim και συναντήθηκε με τον άγιο Όλαφ εκεί. Ο άγιος προσπάθησε να τον αποτρέψει από την επίθεση, προειδοποιώντας τον ότι θα σκοτωθεί και θα κατασπαραχτεί από τους λύκους. ΟHarald was killed, in accordance with the prophecy of St. Olaf, at the Battles of Stamford Bridge in England. Harald αδιαφόρησε για την προφητεία και σκοτώθηκε κατά τις μάχες του Stamford Bridge στην Αγγλία. Έτσι ο άγιος Όλαφ, που όσο ζούσε προσπάθησε να κάνει το καλύτερο για το λαό του, έδωσε και μετά θάνατον ένα μήνυμα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Όπως επισημαίνει σε κείμενό της η σύγχρονη ορθόδοξη νορβηγική κοινότητα στο Helsfyr (4), ο άγιος Όλαφ δεν ήταν ένας ασκητής. Η ζωή του δεν ήταν ολόκληρη μια ζωή πίστης και αρετής. Έκανε λάθη. Συμμετείχε σε πολέμους, επέβαλε σκληρές ποινές σε ανθρώπους, δημιούργησε εχθρότητες. Επίσης η ζωή του κατέληξε σε μια αποτυχία, πράγμα που ίσως φανερώνει ότι δεν ευλογήθηκαν όλες οι πράξεις του. Έχασε το θρόνο του, εξορίστηκε, ηττήθηκε και σκοτώθηκε στη μάχη. Κι όμως αγαπήθηκε και τιμήθηκε ως άγιος και ήρωας. Η τιμή του ως αγίου δεν οφείλεται στις «υπηρεσίες του προς την Εκκλησία», αλλά στα θαύματά του. Αν πρόσφερε κάποιες υπηρεσίες στην Εκκλησία, δηλαδή στον εκχριστιανισμό της χώρας του, αυτό οφείλεται στην πίστη του και ήταν στην πραγματικότητα μια υπηρεσία προς το λαό του. Δεν είναι εύκολο να τον κρίνουμε. Δεν ξέρουμε πόσο είχε μετανιώσει για τις νεανικές πειρατικές επιχειρήσεις του, πώς προσευχόταν, σε ποια συνειδησιακή κατάσταση ευρισκόμενος –ίσως θλίψη– προσπαθούσε να επιβάλλει τη δικαιοσύνη, υποβάλλοντας σε σκληρές ποινές τους εξίσου σκληρούς παραβάτες των νόμων. Από πολιτική άποψη, τίποτα δεν του πρόσφερε ο εκχριστιανισμός. Αρχικά πολέμησε με χριστιανούς βασιλιάδες για να απελευθερώσει τη χώρα του από τη δανοσουηδική κυριαρχία. Και τελικά εκθρονίστηκε και σκοτώθηκε από τον Κανούτο, έναν επίσης χριστιανό βασιλιά.
Το 1164 (ενώ ήδη η Νορβηγία βρισκόταν στη σφαίρα της σχισματικής παπικής Εκκλησίας) ο άγιος Όλαφ ανακηρύχθηκε προστάτης άγιος της Νορβηγίας, ενώ το 1847 θεσπίστηκε παράσημο με το όνομά του από το βασιλιά της Σουηδίας και της Νορβηγίας Όσκαρ Α΄.
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Αὐτός εἶναι ὁ προορισμός μας. Ἡ ἐπίγεια ζωή μας δέν εἶναι παρά χρόνος δοκιμῆς, πού ὁ Κύριός μας οἰκονομεῖ, γιά νά μᾶς προετοιμάση γιά τήν αἰώνια ζωή»(ΜΑ, 80).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Μαθαίνουμε νά συγχωροῦμε ἐπειδή συγχωρηθήκαμε καί ἐπειδή ἔχουμε ἀδιάκοπα ἀνάγκη τῆς θείας συγγνώμης»(ΜΑ, 92).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Διότι ἡ νηστεία δέν ἔχει ἄλλο ρόλο, ὄπως ἔλεγε ἕνας ἀπ᾽ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου, παρά νά ταπεινώση τήν ψυχή μας. Μιά κάποια σωματική ἀποδυνάμωσι εἶναι ἕνας τρόπος νά ταπεινωθῆ ὁλόκληρο τό εἶναι μας, νά συνειδητοποιήσουμε λίγο περισσότερο ὄτι δέν μποροῦμε νά βασιζόμαστε στίς δυνάμεις μας, ἀλλά, παραιτούμενοι ἀπό τό ἐγώ μας, νά ἀναθέσουμε τόν ἑαυτό μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ, μέ ἐπίγνωσι τῆς πτωχείας μας, τῆς ἀδυναμίας μας καί τῆς ἁμαρτωλότητός μας. Καί ἡ νηστεία αὐτόν τόν ρόλο ἔχει ἀκριβῶς, νά μᾶς κάνη νά νιώσουμε αὐτή τήν πτωχεία. Γι᾽ αὐτό καί οἱ Πατέρες μᾶς λένε πάντα ὅτι, ἄν ἤμαστε ἀσθενεῖς, ἄν ἤμαστε ἀδύναμοι, ἡ νηστεία δέν εἶναι πλέον ἀπαραίτητη, διότι ὐπάρχουν ἀλλά πράγματα πού μᾶς κρατοῦν σ᾽ αὐτή τήν ταπεινοφροσύνη»(ΜΑ, 96).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Μιά μέρα, ἕνας νέος μοναχός πηγαίνει στόν πνευματικό του πατέρα, λίγο καιρό ἀφ᾽ ὅτου μπῆκε στό μοναστήρι, καί τοῦ λέει ὅτι εἶναι πολύ μπερδεμένος, ἐπειδή, ὄσο ἦταν στόν κόσμο, νήστευε πολύ, προσευχόταν πολύ, εἶχε πολύ ζῆλο· καί μετά, μόλις βρέθηκε στήν ἔρημο, δέν καταφέρνει πιά οὔτε νά νηστέψη οὔτε νά προσευχηθῆ. Καί ὁ πνευματικός του πατέρας τοῦ ἀπάντησε: “Ὅταν ἤσουν στόν κόσμο, ἦταν εὔκολο νά νηστεύης καί νά προσεύχεσαι, ἐπειδή ἤσουν κάτω ἀπ᾽ τό βλέμμα τῶν ἄλλων καί, ἀνεπίγνωστα, τρεφόσουν μέ τήν κενοδοξία. Ἐδῶ στήν ἔρημο, δέν ἔχεις κανένα νά σέ βλέπη, κανένα νά σέ ἐπαινῆ καί νά θαυμάζη τήν πνευματική σου ζωή, γι᾽ αὐτό σοῦ λείπει ἡ ὁρμή καί ὁ ζῆλος. Καλύτερα νά μήν κάνης τίποτε καί νά εἶσαι ταπεινός, παρά νά τρέφεσαι ἀπ᾽ τήν κενοδοξία”»(ΜΑ, 98).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μας πρέπει πάντα νά προοδεύη· ἄν μένη στάσιμη, ἄν μέ τό πέρασμα τῶν χρόνων τίποτε δέν ἀλλάζει καί, ἐπιτρέψτε μου, παρατείνεται ἁπλῶς ἕνα πνευματικό “νανούρισμα”, χωρίς ἀληθινό ἀγῶνα, χωρίς ἐνθουσιασμό, στοιχεῖα πού μᾶς στηρίζουν καί μᾶς φέρνουν πρός τόν Κύριο μέ ἀρχοντιά καί μέ ἔντασι, ἔ... τότε ἠ πνευματική μας ζωή δέν εἶναι ζωή»(ΜΑ, 102).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Πυρήνας τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, εἶναι ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεός παρενέβη ἐλεύθερα στήν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, ὥστε καί νά τούς συμφιλιώση μέ τόν Ἑαυτό Του ἐν Χριστῷ καί, πάλι ἐν Χριστῷ, νά τούς ὀδηγήση στήν ἑνότητα, κάνοντάς τους μετόχους τῆς θείας ζωῆς»(ΜΑ, 106).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Πρέπει νά ἔχουμε βαθιά συνείδησι τοῦ γεγονότος ὅτι οἱ εἰκόνες στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἁπλῶς καλλιτεχνικές ἀναπαραστάσεις τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων, κάτι μακρινό γιά μᾶς. Ἡ εἰκόνα εἶναι μιά προέκτασι, θά λέγαμε, τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Σώματός Του πού εἶναι ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Ἡ εἰκόνα δέν εἶναι μόνο μιά πραγματικότητα ἀπεικονιστικῆς, καλλιτεχνικῆς τάξεως, ἀλλά κυριολεκτικά τόπος μίας παρουσίας. Καθιστᾶ παρόντα ἀνάμεσά μας, φανερώνει τό Χριστό ἐν τοῖς Ἁγιοῖς Αὐτοῦ»(ΜΑ, 118).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ἔγραφε, λοιπόν, ὁ Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής στόν παραλήπτη τῆς ἐπιστολῆς: “Νά ἔχετε μιά εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, νά τήν ἀσπάζεστε, νά τή σφίγγετε στήν ἀγκαλιά σας, νά τή βλέπετε σάν τή μητέρα σας, νά τήν ἀγκαλιάζετε, ὅπως θά ἀγκαλιάζατε τή μητέρα σας”. Αὐτό μπορεῖ νά φαίνεται ἀφελές, κάθε φορά ὅμως πού κάτι μέ κάνει νά σκέπτομαι τή δῆθεν ἀφέλεια τῶν Ἁγίων αὐτῶν μοναχῶν, θυμᾶμαι καί τό λόγο ἑνός Γάλλου μοναχοῦ πού ἔμεινε σέ μιά Ὀρθοδοξη χώρα, ἀνάμεσα σέ μοναχούς καί ἁπλούς πιστούς. Ὅταν γύρισε, μᾶς ἔλεγε: “Ἐκεῖ ἔχουν πίστι, ἐμεῖς ἐδῶ ἔχουμε θρησκευτικές ἀπόψεις”»(ΜΑ, 119).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ναί ἡ ἁμαρτία εἶναι χρέος πού συνάπτει ὁ ἄνθρωπος μέ τό Θεό καί γι᾽ αὐτό μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά συγχωρῆ ἁμαρτίες»(ΜΑ, 135).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Καί, ἄν διαβάζοντας τούς Βίους ὁρισμένων ὁσίων, ἐκπλησσόμαστε καί ἴσως τρομάζουμε μέ τίς κακουχίες πού ἐπέβαλαν στόν ἑαυτό τους, ἄς γνωρίζουμε ὅτι δέν ἦταν κάποια νοσηρή ἕλξι πρός τόν πόνο πού τούς ὁδηγοῦσε, ἀλλά τό ἀντίθετο· μέσα ἀπ᾽ τό μαρτύριο, ἀντιλαμβάνονταν αὐτή ἀκριβῶς τήν παρουσία τῆς νικηφόρου ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἀγάπης πού ἐπρόκειτο νά θριαμβεύση πάνω στήν ὀδύνη καί τό θάνατο. Ἀντιλαμβάνονταν ὅτι ὁ πόνος θά τούς ἐπέτρεπε νά ξερριζώσουν τόν ἐγωϊσμό τους, αὐτόν τόν ἐγωϊσμό πού ἑστιάζει πάντα στόν ἑαυτό μας, πού μᾶς ψιθυρίζει ὅτι εἴμαστε τό κέντρο τοῦ κόσμου. Ὁ πόνος θά τούς ἐπέτρεπε νά στραφοῦν ἐντελῶς πρός τό Θεό καί πρός τούς ἀδελφούς τους.
Ἔτσι πρέπει νά βιώνουμε τίς ἀναπόφευκτες δοκιμασίες μας, τίς ὁποῖες ὁπωσδήποτε θά συναντήσουμε στήν ἐπίγεια ζωή μας»(ΜΑ, 149).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Οἱ δοκιμασίες, λοιπόν, πρέπει νά γίνουν γιά μᾶς μέσον μέ τό ὁποῖο ἐκφράζουμε τήν ἀγάπη μας στό Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Πολύ συχνά, οἱ ἄνθρωποι ὀνομάζουν ἀγάπη αὐτό πού στό βάθος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά ἐπιθυμία νά ἀντλήσουν ἱκανοποίησι ἀπ᾽ τόν ἄλλο, νά βροῦν σ᾽ αὐτόν συναισθηματική ἀνταπόδοσι, χωρίς νά ἀναγνωρίζουν τόν ἴδιο καί χωρίς νά τόν ἀποδέχονται στήν ἑτερότητά του. Ἡ νόθα αὐτή ἀγάπη δέν εἶναι παρά ἀναζήτησι τοῦ ἑαυτοῦ μας προσποιητή καί αὐταπατώμενη. Ἡ πραγματική ἀγάπη δέν ὑπάρχει παρά μόνο στήν αὐτοθυσία καί στήν παραίτησι ἀπ᾽ τόν ἑαυτό μας, ἀπ᾽ τό ἐγώ μας, ἀπό κάθε μορφή ἐγωϊσμοῦ»(ΜΑ, 153).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Πράγματι, στούς κόλπους τῆς Ἁγ. Τριάδος δέν ὑπάρχει ἡ ἔννοια τοῦ πόνου· ἡ θεία ζωή δέν εἶναι παρά ἄπειρη εἰρήνη καί τέλεια χαρά. Ἀλλά μιά χαρά πού κεῖται στόν ἀντίποδα αὐτοῦ πού ὁ κόσμος θεωρεῖ ὡς χαρά καί εὐτυχία. Εἶναι ἡ χαρά τῆς ἀπαρνήσεως ἀπό κάθε ἔννοια τοῦ “ἐγώ”, ἀπό κάθε ἀναδίπλωσι εἰς ἑαυτόν. Σ᾽ αὐτό ἔγκειται ἡ οὐσία τῆς θείας ζωῆς: τά θεῖα Πρόσωπα ἀλληλοπεριχωροῦνται, προσφέρονται πλήρως καί εἶναι ἀπολύτως διαφανῆ τό ἕνα πρός τό ἄλλο»(ΜΑ, 155).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Πρέπει νά ἀνεβοῦμε τήν κλίμακα αὐτή σκαλοπάτι πρός σκαλοπάτι. Ὅπως μᾶς λέει, δέν μπορεῖ κάποιος νά φθάση μέ ἅλμα ἀπ᾽ τή βάσι τῆς σκάλας στήν κορυφή της. Στόχος εἶναι νά φθάσουμε στήν οἰκειότητα αὐτή μέ τό Θεό, νά μεταμορφωθῆ βαθιά ἡ καρδιά μας μέ τήν παρουσία τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Ἀλλά γι᾽ αὐτό δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος παρά, ὅπως ἔλεγε ὁ Κύριος στούς Ἀποστόλους, ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπ᾽ τά πάθη μας, ἀπ᾽ τήν ἐπικυριαρχία τοῦ Πονηροῦ στίς καρδιές μας, τοῦ Πονηροῦ στόν ὁποῖο, δυστυχῶς, ἔχουμε ἀνοίξει τή θύρα τῆς καρδιᾶς μας, συναινώντας μέ τόν ἕνα ἤ μέ τόν ἄλλο τρόπο στήν ἁμαρτία»(ΜΑ, 170).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Οἱ Πατέρες μας ἔλεγαν ὅτι ἡ μοναστική ζωή εἶναι ἕνα μή αἱματηρό μαρτύριο, καθημερινό ὅμως, καθώς πρέπει νά παραιτῆται ὁ ἄνθρωπος ἀπ᾽ τόν ἑαυτό του, ἀπ᾽ τό ἐγώ του τό τυραννικό καί ἀπαιτητικό. Ἀλλά ἡ ἔννοια τοῦ μαρτυρίου εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἀποκλειστική προτίμησί μας στό πρόσωπο καί γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ»(ΜΑ, 172).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Χωρίς αὐτή τή βία, δέν θά προχωρήσουμε ποτέ. “Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν”, ἔλεγε ὁ Κύριος (Μθ 12, 12). Μόνο μετά ἀπό αὐτή τή βία θά ἀναπτυχθῆ μέσα μας κάποια ἄνεσι, μία προτίμησι στά τοῦ Θεοῦ, πέρα ἀπό κάθε ψευδαίσθησι. Ἀλλά ἄν περιμένουμε νά μᾶς ἔρθη ἡ ἐπιθυμία νά πράξουμε τό ἀγαθό καί νά ἀσκήσουμε τίς ἀρετές, ἄν περιμένουμε νά θελήσουμε νά προσευχηθοῦμε, γιά νά τό κάνουμε, θά περιμένουμε γιά πάντα καί ματαίως»(ΜΑ, 183).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ἄν ἀντιλαμβανόμασταν τή δυναναλογία αὐτή ἀνάμεσα στή θεία μεγαλειότητα, στήν ἀπειρία τῆς ἀγάπης Του καί στή δική μας ἁμαρτωλότητα καί ἄρνησι νά Τόν ὑπακούσουμε, τότε ἡ καρδιά μας θά ἔπρεπε νά σπάση, νά συντριβῆ»(ΜΑ, 204).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Κάθε Χριστιανός καλεῖται νά γίνη ἕνας Ἅγιος, ὄχι κατ᾽ ἀνάγκη Ἅγιος γνωστός καί ἀνακηρυγμένος ἀπ᾽ τήν Ἐκκλησία. Ἀλλά, τί εἶναι ὁ Ἅγιος παρά ἐκεῖνος πού ἀφήνεται νά τόν ὀδηγῆ τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνος στόν ὁποῖο ζῆ ὁ Χριστός τόν Ὁποῖο Τόν φέρει μέσα του, καί ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά διακρίνη τό Χριστό στό πρόσωπο τῶν συνανθρώπων του; Αὐτό σημαίνει εἶμαι Χριστιανός»(ΜΑ, 229).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Νά ἔχουμε, λοιπόν, ἐπίγνωσι ὅτι ἡ Θ. Κοινωνία δέν παράγει μέσα μας μιά διακεκομμένη, προσωρινή, σύντομη παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς ἑνώνει μαζί Του καί ὁ Χριστός ἔρχεται καί ἐνεργεῖ μέσα μας, ἑνώνει τή δική του δράσι μέ τή δική μας· ἀπό κεῖ καί πέρα πρέπει Αὐτός νά ζῆ μέσα μας, ἄν ἐμεῖς ἔχουμε τήν πιστότητα νά ζοῦμε μέσα στήν ἀγάπη, τόσο τήν ἀγάπη τή δική Του καί τοῦ Πατρός, ὅσο καί τήν ἀγάπη γιά τόν πλησίον μας»(ΜΑ, 236).
<>
π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Κυρίως, ὅμως, ἡ Εὐχαριστία δέν εἶναι ἀνταμοιβή, δέν εἶναι κάτι πού μᾶς ἀξίζει ἐπειδή ἔχουμε ἰδιαίτερο ζῆλο, ἀλλά εἶναι ἡ βάσι ὅλης τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς. Νά μήν τό ξεχνᾶμε. Ἡ Εὐχαριστία μᾶς ἑνώνει μέ τό Θεό εἶναι ἐκούσια, εἶναι ἕνωσι ἐνέργειας, ἑνώνεται ἡ ἐλευθερία δράσεως πού ἔχουμε, μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐνεργεῖ ὁ Ἴδιος, πού εἶναι τώρα παρών μέσα μας»(ΜΑ, 237).
<>
