Συναξαριστής Κελτών Αγίων και Πάντων των Αγίων

Ὅσιος Μπάβων ἐν Γάνδῃ. Ήμέρα Μνήμης: 1η Ὀκτωβρίου.

Γόνος ἀρχοντικῆς οἰκογενείας τοῦ Βελγίου, ὁὍσιος Μπάβων ἐγεννήθη στὰ τέλη τοῦ 7ου αἰῶνος.

Ἔζησε στὴν νεότητά του βίον ἔκλυτον καὶ βίαιον, τὸν ὁποῖον παρὰ τὸν γάμον του μὲ τὴν εὐσεβῆ καὶ γλυκυτάτη θυγατέρα τοῦ Κόμητα Ἀδιγιόν, δὲν ἐννοοῦσε νὰ ἐκαταλείψη.

Ἡ θλῖψις μετὰ τὸν αἰφνίδιο θάνατο τῆς συζύγου του, τὸν ἐβοήθησε νὰ συνειδητοποιήση τὴν ἁμαρτία, μέσα στὴν ὁποίαν ἐζοῦσε. Προσέδραμε λοιπὸν εἰς τὸν Ἅγιο Ἀμάνδο τῆς Γάνδης (τιμάται 6 Φεβρουαρίου), καὶ τοῦ ἐζήτησε νὰ τὸν ὁδηγήση εἰς ὁδὸν μετανοίας. Ἐκάρη Μοναχὸς καὶ συνώδευε τὸν πνευματικό του Πατέρα στὶς ἀποστολικές του περιοδεῖες ἀνὰ τὴν Φλάνδρα, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ὁποίων εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ παρατηρήση τὰ Τυπικὰ τῶν διαφόρων Μονῶν, ὅπου κατέλυαν.

Μερικὰ ἔτη ἀργότερα, ἐπέστρεψε στὴν Γάνδη καὶ ἐγκαταβίωσε ὡς ἐρημίτης ἐξαρτηματικὸς τῆς Μονῆς.

Κάποια ἡμέρα συνάντησε ἕναν πρώην του ὑπηρέτη, τὸν ὁποῖον εἶχε κακομεταχειρισθῆ. Ἔπεσε στὰ γόνατα καὶ τοῦ ἐζήτησε συγγνώμην, παρακαλέσας νὰ τὸν ὁδηγήση στὴν φυλακή, ἀφοῦ πρῶτα τὸν δείρη μὲ ραβδί.

Ἀφοῦ ἐπέστρεψε στὴν Μονή, ὑπέστη φρικτοὺς πειρασμοὺς ἀπὸ τοὺς δαίμονες... Γιὰ νὰ τοὺς ἀντισταθῆ ἐπέβαλε στὸν ἑαυτό του πλῆθος ἀσκητικῶν βασάνων γιὰ τὴν ἀπονέκρωσι τῆς σαρκός: ἔβαλε στὰ πόδια του ποδοκάκκη (ξύλινο ὄργανο βασανισμοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο δένονται τὰ πόδια τῶν καταδίκων γιὰ τιμωρία καὶ τῶν δούλων γιὰ νὰ μὴν ἀποδράσουν), ὅπως βάζουν στοὺς κακούργους, καὶ ὅταν μετέβαινε στὴν Ἐκκλησία φορτωνόταν μία πελώρια πέτρα. Ἐν συνεχείᾳ, ἀνοίχθηκε βαθειὰ σὲ ἕνα δάσος στὰ περίχωρα τῆς Γάνδης, ὅπου ἔζησε στὴν κουφάλα μιᾶς γέρικης πτελέας, προσευχόμενος νυχθημερὸν καὶ τρεφόμενος μὲ ἄγρια χόρτα.

Ὅταν τὸν ἀνεκάλυψαν, ὠθούμενος ἀπὸ τὸν φόβο τῆς φήμης καὶ τοῦ ἐπαίνου τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ὡς πλημμυρίδα προσήρχοντο νὰ τὸν ἐπισκεφθοῦν, ἔφυγε καὶ ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα ἄλλο ἄγριο δάσος, ὅπου κατασκεύασε ἕνα κελλὶ μὲ κλαδιὰ καὶ λάσπη.

Τὸ πνεῦμα του ἔτεινε συνεχῶς πρὸς τὸν οὐρανό, χωρὶς νὰ μεριμνᾶ καθόλου γιὰ τὴν σάρκα καὶ τὸν κόσμο. Συντόμως ὅμως τὸν ἀνεκάλυψαν πάλιν οἱ φιλόθεοι καὶ ἐκεῖνος, φοβούμενος τὴν φήμην καὶ τὸν ἔπαινον, ἐγκατέλειψε τὸ ἐρημητήριό του καὶ ἐζήτησε νὰ γίνη δεκτὸς στὴν Μονήν, τὴν ὁποίαν εἶχε ἱδρύσει ὁ Ἅγιος Ἀμάνδος στὴν Γάνδη.

Μερικὰ ἔτη ἀργότερα, ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα κελλί, τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ἔσκαψε στὸ χῶμα, τόσο χαμηλὸ καὶ στενό, ὥστε μόνο σκυμμένος ἐχωροῦσε μέσα· ἀπὸ ἐκεῖ ὅμως, ἡ ψυχή του πετοῦσε πρὸς τὸν Θεὸ κινούμενη ἀπὸ ἀκαταμάχητο θεῖο ἔρωτα.

Παρὰ τὶς θυελλώδεις ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων, ὁ Ἅγιος ἐπέμεινε στὴν ἄσκησί του, χωρὶς νὰ ἐγκαταλείψη τὴν ἑκούσια φυλάκισί του.

Μίαν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν μεγάλο πλῆθος λαοῦ εἶχε συγκεντρωθῆ ἔξωθι τοῦ κελλιοῦ του γιὰ νὰ ἀκούση τὶς συμβουλές του καὶ νὰ πάρη τὴν εὐλογία του, ἐφάνη ἕνας Σταυρὸς φωτεινός, ὁ ὁποῖος ἦλθε καὶ ἔστεψε τὸν Ἅγιο.

Τρία ἔτη ἀργότερα, εὑρισκόμενος στὸ Μοναστήρι, ὁ Ὅσιος Μπάβων ἐζήτησε νὰ ἔλθη ἕνας γηραιὸς Ἱερεύς, ὁ ὁποῖος διῆγε ἐρημιτικὸν βίον μακρυὰ ἀπὸ τὴν Μονή, γιὰ νὰ τοῦ συμπαρασταθῆ στὶς τελευταῖες του στιγμές.

Ἐμφανίσθηκε τότε μία στρατιὰ ἐπουρανίων Πνευμάτων γιὰ νὰ δεχθοῦν τὴν ψυχή του καὶ ὁ Ἅγιος Μπάβων, στρεφόμενος πρὸς τοὺς συμμοναστάς του εἶπε: «Χαῖρε, ἱερὰ Σύναξις τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ!... Ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος εἶναι παρών... Δεῦρο ψυχή μου ἔξω, ἵνα ἐνώπιον Αὐτοῦ παρασταθῇς!»... καὶ ἐκοιμήθη τὴν 1η Ὀκτωβρίου (654 ἢ 659).

Ἐμφανίσθηκε τότε στὴν Ἁγία Γερτρούδη τῆς Νιβέλλης ( τιμάται 17 Μαρτίου) καὶ τῆς ἐζήτησε νὰ στείλη στὴν Μονὴ ἕνα σάβανο γιὰ τὸν ἐνταφιασμό του.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/10/1_2.html

Ἁγία Γερτρούδη τῆς Νιβέλλης. Ήμέρα Μνήμης: 17η Μαρτίου.

Θυγατέρα τοῦ Πιπίνου τῆς Λάνδης (580-646), Αὐλάρχου τοῦ Βασιλέως τῆς Αὐστρασίας Κλοταίρου Β' καὶ τῆς Ἁγίας Ἴττης (Ἰδυμβέργης, τιμάται 5 Μαΐου), ἡ Ἁγία Γερτρούδη γεννήθηκε στὴν Λάνδη τῆς Βραβάντης τοῦ Βελγίου τὸ 626. Ἡ μητέρα της τὴν ἀνέθρεψε μὲ εὐσέβεια καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.

Στὴν ἡλικία τῶν δέκα ἐτῶν, ὁ Βασιλεὺς τῶν Φράγκων, Δαγοβέρτος, τῆς προέτεινε νὰ νυμφευθῆ τὸν υἱὸ ἑνὸς ἀπὸ τοὺς συμβούλους του. Ἡ κόρη ἐδήλωσε, ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖ ἄλλο Νυμφίο παρὰ τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ὁμήγυρις ἔμεινε κατάπληκτος πρὸ τῆς σταθερότητος τοῦ παιδιοῦ καὶ ἀνεγνώρισε, ὅτι πράγματι ἦταν ἐκλεκτὴ τοῦ Θεοῦ.

Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πιπίνου (640), ἡ σύζυγός του ἀποσύρθηκε μὲ τὴν Γερτρούδη στὸ κτῆμα της στὴν Νιβέλλη (σημ. Νιβέλ, στὸ Βέλγιο). Κατὰ συμβουλὴ τοῦ Ἁγίου Ἀμάνδου (τιμάται 6 Φεβρουαρίου) ἵδρυσε ἐκεῖ Μοναστήρι μὲ διπλῆ Ἀδελφότητα Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν (Στὰ μικτὰ Μοναστήρια κατοικοῦσαν σὲ χωριστὰ συγκροτήματα Μοναχοὶ καὶ Μοναχές, ὑπὸ τὴν καθοδήγησι ἑνὸς Ἡγουμενου ἢ μιᾶς Ἡγουμένης. Ὑπῆρχαν στὴν Ἀνατολὴ κατὰ τὸ πρῶτο ἥμισυ τοῦ Δ' αἰώνος. Στὴν Δύσι ἐμφανίζονται κυρίως στὶς δύο περιόδους: τὸν Ζ' αἰῶνα, μὲ τὸν κέλτικο Μοναχισμό, καὶ τὸν ΙΑ' καὶ ΙΒ' αἰῶνα μὲ τὴν Γρηγοριανὴ Μεταρρύθμησι).

Ἡ ἴδια ἔκοψε τὰ μαλλιὰ τῆς κόρης της γιὰ νὰ τὴν ἀφιερώση στὸν Θεό. Ἀφοῦ ἔλαβε τὸν πέπλο τῶν παρθένων ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου, ἡ Γερτρούδη ὡρίσθηκε ἀπὸ τὴν μητέρα της ὡς Ἡγουμένη τῆς Ἀδελφότητος.

Προικισμένη μὲ στέρεα Πίστι καὶ σπάνια πνευματικὴ διάκρισι, ἐνέπνεε στὶς Ἀδελφὲς θεῖον ἔρωτα καὶ ζῆλο γιὰ τοὺς ἀγῶνες τῆς ἀσκήσεως. Ἀφωσιώνετο ἀψήφιστα στοὺς πτωχούς, τοὺς πάσχοντας καὶ τοὺς ἡλικιωμένους καὶ ὑποδέχετο στοργικὰ τοὺς ξένους προσκυνητάς. Ἡ πνευματική της ἀκτινοβολία διαδόθηκε γρήγορα.

Δύο Ἰρλανδοὶ Μοναχοί, ὁ Ἅγιος Φοϊλανὸς (τιμάται 16 Ἰανουαρίου) καὶ ὁ ἀδελφός του Ἅγιος Οὐλτανὸς (τιμάται 2 Μαΐου), τοὺς ὁποίους ὁ φοβερὸς Βασιλεὺς τῆς Μερκίας Πένδας εἶχε διώξει ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ἀγγλία, ἔγιναν δεκτοὶ στὴν Νιβέλλη ἀπὸ τὴν Ἁγία.

Ὁ ἀδελφὸς τῆς Γερτρούδης, Γριμοάλδος, Αὐλάρχης τῆς Αὐστρασίας, τοὺς ἐδώρησε κτήματα στὴν Φὸς-λὰ-βὶλ (σημ. Ναμύρ, στὸ Βέλγιο), ὅπου ἵδρυσαν Μονή, ὠργανωμένη κατὰ τὶς Κέλτικες Παραδόσεις. Παρέμειναν ὡστόσο ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγησι τῆς Ἁγίας, ἡ ὁποία προσκαλοῦσε ὡρισμένους ἀπὸ τοὺς Μοναχοὺς αὐτοὺς γιὰ νὰ διδάξουν τὴν Ἁγία Γραφὴ στὶς Μοναχές, καὶ ἔστελνε ἄλλους νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο στὶς γειτονικὲς περιοχές.

Μία ἡμέρα, καθὼς ὁ Ἅγιος Φοϊλανὸς ἐπέστρεφε στὸ Μοναστήρι μετὰ τὴν τέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας στὴν Νιβέλλη, ἔπεσε θῦμα συμμορίας ληστῶν στὸ δάσος μαζὶ μὲ τρεῖς συνοδούς του. Ἡ Ἁγία Γερτρούδη ὥρισε νηστεία καὶ προσευχὴ στὴν Ἀδελφότητα, γιὰ νὰ ἀποκαλύψη ὁ Θεὸς τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου.

Μετὰ 77 ἡμέρες προσευχῆς, εἶδε ἐν ὁράματι φῶς νὰ καταυγάζη ἕναν τόπο στὸ δάσος ἐκεῖνο. Ἔστειλε ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀνεκάλυψαν τὸ σκήνωμα καὶ τὸ ἔφεραν εὐλαβῶς στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου. Ὁ ἀδελφός του Οὐλτανὸς ἀνέλαβε ἔκτοτε τὴν διεύθυνσι τῆς ἀνδρώας Μονῆς (655).

Ἀφοὺ ἔζησε πέντε χρόνια ὑπὸ τὴν καθοδήγησι τῆς κόρης της, ἡ Ἁγία Ἰδυμβέργη ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ (652).

Ἡ Ἁγία Γερτρούδη, ποθοῦσα νὰ ἀφιερωθῆ περισσότερο στὴν προσευχή, ἐμπιστεύθηκε τὴν μέριμνα γιὰ τὶς ἐξωτερικὲς ὑποθέσεις τῆς Μονῆς σὲ Μοναχοὺς καὶ τὴν διοίκησι τῆς Ἀδελφότητος σὲ ἱκανὲς Μοναχές.

Ἀφωσιωμένη μὲ ἔνθερμο ζῆλο στὴν νηστεία, τὴν ἀγρυπνία καὶ τὴν προσευχή, ἀπέκτησε τόση παρρησία πρὸς τὸν Θεό, ὥστε ἐπανειλημμένως, ὅταν προσηύχετο στὸ Ναό, οἱ Ἀδελφὲς ἔβλεπαν νὰ παρουσιάζεται ἐπὶ τῆς κεφαλῆς της μία πύρινη σφαῖρα, ἡ ὁποία κατηύγαζε τὸν χῶρο.

Οἱ στερήσεις ὅμως ἔφθειραν τὴν ὑγεία της καὶ σὲ ἡλικία μόλις τριάντα ἐτῶν, μὲ τὴν συγκατάθεσι τῶν πνευματικῶν τέκνων της, ἀνέθεσε τὴν Ἡγουμενία στὴν εἰκοσαετῆ ἀνηψιά της, τὴν Ἁγία Βουλφετρούδη, τὴν ὁποίαν εἶχε ἀναθρέψει ἡ ἰδία.

Ἐγκαταβιώνοντας στὸ ἑξῆς ὡς ἁπλῆ Μοναχή, ἐπολλαπλασίασε τὶς προσευχές της παρὰ τὶς φθίνουσες δυνάμεις της καὶ ἔλαβε θαυμαστὲς ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὸν Θεό.

Αἰσθανόμενη τὸ ἐπερχόμενο τέλος της, ἐσύναξε τὶς Ἀδελφές, τὶς παρώτρυνε νὰ μένουν πιστὲς στὶς μοναχικὲς ὑποσχέσεις τους καὶ τὶς ἔδωσε ὁδηγίες γιὰ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖον ἔπρεπε νὰ τὴν ἐνταφιάσουν, σκεπάζοντας τὸ μὲν σῶμα μὲ τὸν τρίχινο χιτῶνα της, τὴν δὲ κεφαλὴ μὲ ἐφθαρμένο πέπλο.

Ὕστερα, ἀπέστειλε ἀγγελιαφόρο στὸν Ἅγιο Οὐλτανό, στὴν Μονὴ Φός, νὰ τὸν ἐρωτήση γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἐκδημίας της. Ὁ Ὅσιος τὴν ἐπληροφόρησε, ὅτι θὰ παρέδιδε τὴν ψυχή της στὸν Θεὸ τὴν ἑπομένη, στὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, καὶ τῆς παρήγγειλε νὰ μὴν φοβηθῆ τίποτα, διότι ὁ Ἅγιος Πατρίκιος καὶ Ἄγγελοι σταλμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ θὰ ἤρχοντο νὰ ὑποδεχθοῦν τὴν ψυχή της στὴν οὐράνια δόξα.

Παρέδωσε πράγματι τὴν ψυχή της στὸν οὐράνιο Νυμφίο της στὶς 17 Μαρτίου 659, ἀφοῦ ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Ἀμέσως μετὰ τὴν μακαρία τῆς Κοίμησι, ἐπιτελέσθηκαν στὸν τάφο της θαύματα, ἡ δὲ τιμὴ τῆς Ἁγίας διαδόθηκε τὸν Μεσαίωνα σὲ ὅλη τὴν Βόρεια Εὐρώπη, ὅπου τιμᾶται ὡς Προστάτις τῶν ταξιδιωτῶν καὶ τῶν κηπουρῶν.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/10/17.html

Άγιος Οσιομάρτυς Σβεν του Άρμπογκα της Σουηδίας. Ημέρα Μνήμης: 24 Σεπτεμβρίου.

Ο Άγιος Οσιομάρτυς Σβεν του Άρμπογκα (Sven of Arboga) είναι ένας άγνωστος Άγιος χωρίς πολλά αγιογραφικά στοιχεία. Έζησε και μαρτύρησε στη Σουηδία περίπου το 900 ή 1000.

Σύμφωνα με τα χρονικά του Αρμπόγκα ο Άγιος Σβεν ήταν μοναχός και μαρτύρησε από ειδωλολάτρες της περιοχής επειδή κήρυττε το Ευαγγέλιο και καλούσε τον κόσμο να βαπτισθεί και να αφήσει πίσω του τους παγανιστικούς θεούς.

Παγανιστές οδήγησαν τον Άγιο βαθιά σε ένα άλσος, εκεί όπου βρισκόταν ο χώρος λατρείας τους, λίγες εκατοντάδες μέτρα νότια του ποταμού Άρμπογκα (Arbogaån) και τον σκότωσαν δια λιθοβολισμού. Στο σημείο όπου έπεσε το σώμα του του Αγίου και το αίμα του πότισε τη γη, ξεπήδησε θαυματουργικά μία πηγή η οποία σχημάτισε μια λίμνη.

Στο σημείο που μαρτύρησε ο Άγιος χτίστηκε εκκλησάκι όπου φυλάσοτταν τα ιερά λείψανά του. Σώζεται μέχρι σήμερα η πέτρα πάνω στην οποία ανέβαινε ο Άγιος και κήρυττε, οι ντόπιο την ονομάζουν "άμβωνα" (σουδικά: predikstolen). Επίσης υπάρχουν ακόμα οι αρχαίες βελανιδιές και οι πέτρες από τον αρχαίο εκείνο παγανιστικό τόπο λατρείας.

Το παρεκκλήσι σήμερα είναι ερειπωμένο. Υπάρχει μια γέφυρα και ένας δρόμος που σήμερα είναι μέρος της σύγχρονης πόλης και φέρουν τα ονόματα Kapellgatan και Kapellbron, που οδηγούν στο παρεκκλήσι. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, τα ιερά λείψανα του Αγίου λιτανεύονταν κατά μήκος του Kapellgatan και πέρα από τη γέφυρα προς την εκκλησία της πόλης και ξανά πίσω. Δυστυχώς, η ημέρα που εορταζόταν η μνήμη του δεν μας σώζεται, όμως αποφασίστηκε να τιμάται 24 Σεπτεμβρίου, ημέρα μνήμης της Συνάξεως των εν Σουηδία Αγίων.

Η πηγή, η οποία ξεπήδησε όταν ο Άγιος Σβέν έπεσε στο έδαφος και σχημάτισε μια μικρή λίμνη όπου υπήρχαν και ψάρια, χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να τροφοδοτήσει με νερό την πόλη μέχρι το 1930, όμως έπαψε πλέον να υπάρχει λόγω τάφρων και έργων οδοποιίας. Σήμερα δεν υπάρχει ίχνος της πηγής, παρά μόνο καλαμιές που αναπτύσσονται στην πεδιάδα κάτω από το ερειπωμένο εκκλησάκι.

Την δεκαετία του 1890, κατά τη διάρκεια μιας αρχαιολογικής ανασκαφής, βρέθηκε ιερό κάτω από τα ερείπια της εκκλησίας, αλλά δεν είναι σίγουρο ποια λείψανα περιέχει.

Στο Άρμπογκα υπάρχουν δύο σχετικά μεγάλες πέτρινες εκκλησίες από τον 12ο αιώνα, οι οποίες είναι από τις παλαιότερες της χώρας, η εκκλησία Nikolaikyrkan και Säterbo, αυτό δείχνει ότι ο Άγιος Σβεν υπέστη μαρτύριο πολύ πριν από αυτό, δεδομένου ότι οι μεγάλες πέτρινες εκκλησίες σημαίνουν μια ευημερούσα και καθιερωμένη χριστιανική κοινωνία άρα δεν υπήρχε ο κίνδυνος να μαρτυρήσουν για την πίστη τους.

Το όνομα Σβεν (Sven) στη Δανική και Νορβηγική γλώσσα συναντάται και ως Svend όμως στην Νορβηγική έχει επικρατήσει ως Svein. Επίσης στην Ισλανδική γλώσσα το όνομα γράφεται Sveinn και στην Φεροϊκή γλώσσα Sveinur. Το όνομα Σβεν στην αρχαία Νορδική Γλώσσα σημαίνει "νεαρός άνδρας" ή "νεαρός πολεμιστής" και γράφεται Sveinn. Μερικοί υποστηρίζουν ότι το όνομα Σβεν είναι Σκανδιναβική παραλαγή του ονόματος Stefen/Steven (Στέφανος).

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/10/24_2.html

Αγία Παρθενομάρτυς Τάνκα της Τρουά Γαλλίας. Ημέρα Μνήμης: 10 Οκτωβρίου.

Η Αγία Παρθενομάρτυς Τάνκα (Tanca) έζησε τον 6ο αιώνα στην Τρουά (Troyes) της Γαλλίας. Μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού όταν την σκότωσαν στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί την παρθενία της. Το μαρτύριό της συνέβη το 637 και η μνήμη της τιμάται στις 10 Οκτωβρίου.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/10/10.html

Ἅγιος Παυλίνος (Paulinus) τῆς Ὑόρκης. Ήμέρα Μνήμης: 10 Όκτωβρίου.

Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ὑόρκης, πού πέθανε στό Ρότσεστερ στίς 10 Ὀκτωβρίου τοῦ 644.

Ἔζησε κατά τά ἔτη 584-644. Ἦταν Ρωμαῖος μοναχός στήν ἱερά μονή τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα στήν Ρώμη. Ἀπεστάλη ἀπό τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Μεγάλο (τιμάται 12 Μαρτίου), στά 601, μαζί μέ τόν Ἅγιο Μελίτωνα (Mellitus) (τιμάται 24 Άπριλίου) καί ἄλλους ἱεραπόστολους (40 συνολικά), γιά νά βοηθήσουν τόν Ἅγιο Αὐγουστίνο τοῦ Καντέρμπουρυ (τιμάται 26 Μαΐου).

Ὑπηρέτησε στό Κέντ - μέ τήν πιθανή ἐξαίρεση μίας ἀποστολῆς στήν Ἀνατολική Ἀγγλία πρίν τό 616 - μέχρι τό 625, ὅταν συνόδευσε τήν Ἅγία Ἐθελμπέργκα (Ethelburga, Aethelburh, Τάτα, τιμάται 5 Άπριλίου), τήν ἀδελφή του βασιλιᾶ Έαντμπαλντ (Eadbald) τοῦ Κέντ, ὅταν αὐτή πῆγε στήν Αὐλή τοῦ Νορθάμπερλαντ γιά νά παντρευτεῖ τόν βασιλιά Ἐντουίν (Edwin, ἀργότερα, Ἅγιο Ἐντουίν, τιμάται 4 Όκτωβρίου), ὁ ὁποῖος τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν παγανιστής. Πρίν νά φύγει ἀπό τό Κέντ, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος ἀπό τόν Ἅγιο Ἰοῦστο, Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Καντέρμπουρυ (τιμάται 10 Νοεμβρίου). Πέτυχε νά προσηλυτίσει στόν Χριστιανισμό τόν Ἐντουίν καί μεγάλο ἀριθμό ὑπηκόων του. Μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἅγίου Ἐντουίν ἐγκατέστησε τήν ἐπισκοπική του ἕδρα στήν Ὑόρκη.

Μετά τήν ἥττα καί τόν θάνατο τοῦ Ἐντουίν ἀπό τόν παγανιστή Mercian, στήν μάχη τοῦ Χάτφιλντ (Hatfield) τό 633, ὁ Παυλίνος ἐκδιώχθηκε ἀπό τήν ἐπισκοπή του, καί ἐπέστρεψε στό Κέντ, μέ τήν χήρα του Ἐντουίν, τήν Ἐθελμπέργκα, τά δύο της παιδιά καί τόν ἐγγονό τοῦ Ἐντουίν, τόν Ὄσφριντ (Osfrid). Ὁ Παυλίνος τότε ἀναδείχθηκε στήν ἐπισκοπική ἕδρα τοῦ Ρότσεστερ, τήν ὁποία ποίμανε μέχρι τόν θάνατό του.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/10/paulinus.html

Άγιος Μάρτυς Έντουιν (Εδουΐνος) βασιλεύς της Νορθουμβρίας. Ημέρα Μνήμης: 4 Οκτωβρίου.

Ο Άγιος Έντουιν της Νορθουμβρίας ήταν βασιλιάς της Ντέιρα και της Βερνικίας (616 - 633), δύο βασιλείων τα οποία έμειναν αργότερα γνωστά ως Νορθουμβρία, ήταν γιος του Αέλα της Ντέιρα. Προσηλυτίστηκε στον χριστιανισμό και βαπτίστηκε χριστιανός (527), ενώ μετά την πτώση του στην μάχη του Χάτφιλντ Τσέιζ και τον μαρτυρικό του θάνατο τιμήθηκε ως Άγιος.

Ο Άγιος Έντουιν είχε τουλάχιστον άλλα δυο αδέλφια. Η αδελφή του Άχα παντρεύτηκε τον Έθελφριθ της Βερνικίας και ένας άλλος ανιψιός του, ο Ερετίκ, ήταν πατέρας της Αγίας Χίλντα του Γουίτμπι (τιμάται 17 Νοεμβρίου) και της Έρεσγουιθ. Η τελευταία υπήρξε σύζυγος του Έθελρικ, αδελφού του Άννα της Ανατολικής Αγγλίας.

Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό αναφέρει ότι μετά τον θάνατο του Αέλα ένας άντρας ο Έθελρικ της Ντέιρα απέκτησε σημαντική δύναμη. Η ταυτότητα του άντρα είναι άγνωστη, ίσως ήταν αδελφός του Αέλα ή μεγαλύτερος αδελφός του Αγίου Έντουιν ή κάποιος άλλος ευγενής της Ντέιρα ή ο πατέρας του Έθελφριθ. Ο Έθελφριθ της Βερνικίας εμφανίζεται σαν βασιλιάς της Βερνικίας και της Ντέιρα δύο βασιλείων τα οποία πριν το 604 ονομάστηκαν ενωμένα Νορθουμβρία.

Την περίοδο της βασιλείας του Έθελφριθ ο Άγιος Έντουιν βρισκόταν στην εξορία, δεν είναι γνωστή η τοποθεσία που εξορίστηκε στην παιδική του ηλικία σύμφωνα με τον Ρέτζιναλντ του Νταρχάμ και τον Γοδεφρείδο του Μονμάουθ εξορίστηκε στην αυλή του Καντφάν-απ-Ίαγκο βασιλιά της Γκουινέντ. Την δεκαετία του 610 ο Άγιος Έντουιν βρισκόταν στην αυλή της Μερκίας υπό την προστασία του Κερλ της Μερκίας, παντρεύτηκε στον πρώτο του γάμο την κόρη του Κουένμπουρ.

To 616 ο Άγιος Έντουιν κατέφυγε στην αυλή του Ράεντβαλντ της Ανατολικής Αγγλίας, ο Άγιος Βέδας ο Σεβάσμιος (τιμάται 27 Μαΐου) αναφέρει ότι ο Έθελφριθ ζητούσε επίμμονα από τον Ράεντβαλντ να σκοτώσει τον Άγιο Έντουιν για να απαλλαγεί οριστικά από τις διεκδικήσεις του στον θρόνο. Την ώρα που αποφάσισε τελικά ο Ράεντβαλντ να τον σκοτώσει άλλαξε γνώμη με την έντονη επίδραση της θεοσεβούμενης συζύγου του με αποτέλεσμα ο Έθελφριθ να του κηρύξει τον πόλεμο. Στην μάχη του ποταμού Ίντλ που ακολούθησε (616) ο Έθελφριθ ηττήθηκε και έπεσε από τον στρατό του Ράεντβαλντ, στην ίδια μάχη έπεσε και ο γιος του Ράεντβαλντ, ο Ράεντβαλντ τοποθέτησε στην συνέχεια τον Άγιο Έντουιν βασιλιά της Νορθουμβρίας. Η ημερομηνία που πέθανε ο Ράεντβαλντ είναι άγνωστη οι πηγές την τοποθετούν το διάστημα 616 - 627, το βέβαιο είναι ότι ο Άγιος Έντουιν στήριξε την εξουσία του στις σχέσεις εμπιστοσύνης με τον Ράεντβαλντ. Οι γιοι του Έθελφριθ εξορίστηκαν στα Ιρλανδικά βασίλεια του Νταλ Ριάτα και του Πίκτλαντ, ο Άγιος Έντουιν ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Ντέιρα που κυβέρνησε και στην Βερνικία δηλαδή σε ολόκληρη την Νορθουμβρία κάτι που δεν είχε ξαναγίνει χάρη στην βοήθεια του Ράεντβαλντ.

Μετά τον θάνατο του Έθελφριθ και του ισχυρότατου Έθελμπερχτ του Κεντ την ίδια χρονιά ο Ράεντβαλντ και ο συνεργάτης του Άγιος Έντουιν απέκτησαν την εξουσία σε ολόκληρη την Αγγλία, η κυριαρχία ολοκληρώθηκε με τον θάνατο του Ράεντβαλντ περίπου μια δεκαετία αργότερα. Ο Άγιος Έντουιν εξόρυξε τον Κερετίκ από το Βρετανικό βασίλειο του Ελμέτ την περίοδο 616 - 626, το Ελμέτ υποτάχθηκε αρχικά στην Μερκία και στην συνέχεια στον Άγιο Έντουιν. Το μεγαλύτερο βασίλειο του Λίντσεϊ υποτάχθηκε στον Άγιο Έντουιν περί το 625, μετά τον θάνατο του Ράεντβαλντ.

Ο Άγιος Έντουιν, σύμμαχος με τον Έαντβαλντ του Κεντ, ζήτησε σε γάμο την Αγία Έθελμπουργκ (τιμάται 5 Απριλίου), αδελφή του Έαντβαλντ. Ο Άγιος Βέδας τονίζει ότι ο Έαντβαλντ συμφωνησε να του δώσει σύζυγο την αδελφή του με τον όρο να μεταστραφεί στον χριστιανισμό. Με τον γάμο του πατέρα της Αγίας Έθελμπουργκ, Έθελμπερτ με την Αγία Μπέρθα (τιμάται 1η Μαΐου), το βασίλειο του Κεντ είχε μεταστραφεί στον χριστιανισμό, τακτική που ο Έαντβαλντ ακολούθησε με τον γάμο της αδελφής του για τη Νορθουμβρία. Η επεκτατική πολιτική του Αγίου Έντουιν φαίνεται ότι είχε ξεκινήσει από τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, ενώ υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι ξέσπασε πόλεμος στις αρχές της δεκαετίας του 620 ανάμεσα στον Άγιο Έντουιν και στον Φιακνάε-μακ-Μπαταίν, βασιλιά του Ουλάιντ της Ιρλανδίας. Ένα επικό ποίημα που παρουσιάζει τις εκστρατείες του Φιακνάε εναντίον των Σαξόνων καθώς και τα Ιρλανδικά Χρονικά αναφέρουν την πολιορκία του Μπάμπουργκ, στη Βερνικία, την περίοδο 623 - 624. Αιτία στάθηκε η φιλοδοξία του Αγίου Έντουιν να κατακτήσει τη Νήσο του Μαν στην οποία στόχευε ο Ουλάιντ. O θάνατος του Φιανκάε στα χέρια του ομώνυμού του, Φιανκάε-μακ-Ντεμμάν (626), αλλά και ο θάνατος του δεύτερου Φιανκάε έναν χρόνο αργότερα, διευκόλυνε τον Άγιο Έντουιν να κατακτήσει τις θαλάσσιες Ιρλανδικές επαρχίες. Οι ασταμάτητοι πόλεμοι που πραγματοποιούσε ετησίως ο Άγιος Έντουιν βοήθησαν να επεκταθεί σημαντικά το βασίλειο της Νορθουμβρίας, ώστε αυτό να εκτείνεται κατά την εποχή του θανάτου του από τον Χάμπερ και τον Μέρσει, στα βόρεια, μέχρι τα νότια Άπλαντς και τα όρη του Σέβιοτ.

H βασιλική κατοικία μετακινήθηκε τακτικά από τη μια πόλη στην άλλη, καταναλώνοντας τα προϊόντα παραγωγής των βασιλικών κτημάτων και εξασφαλίζοντας την κυριαρχία της βασιλικής εξουσίας σε όλα τα εδάφη. Η κυριότερη θέση της βασιλικής κατοικίας ήταν το Γιάβερικ, στη Βερνικία, στο οποίο βρέθηκαν ίχνη ενός ξύλινου αμφιθεάτρου. Σε αυτό το Ρωμαϊκό χαρακτηριστικό βασίζεται ο ισχυρισμός του Αγίου Βέδα ότι ο Άγιος Έντουιν ήταν ένας άντρας που έφερε ένα σύμβολο μιας σφαιρωτής, αν και τέτοιας μορφής συμβολισμοί ήταν άγνωστοι τόσο στους Ρωμαίους όσο και στους Φράγκους. Διάφορες άλλες γνωστές βασιλικές τοποθεσίες ήταν το Μπάργουικ στο Ελμέτ, το Σάνκτον στη Ντέιρα και το Γκούντμανχαμ, στο οποίο σύμφωνα με τον Άγιο Βέδα ο ιερέας Κόιφι κατέστρεψε τα παγανιστικά είδωλα. Το βασίλειο του Αγίου Έντουιν περιείχε τις πρώην Ρωμαϊκές πόλεις Γιορκ και Καρλάιλ, οι οποίες είχαν αποκτήσει μεγάλη δημοφιλία κατά την διάρκεια του 7ου αιώνα, αν και δεν είναι γνωστή η θέση στην οποία ξεκίνησε η αστική ζωή εκείνη την περίοδο.

Η μεταστροφή του Αγίου Έντουϊν στον χριστιανισμό οφείλεται σε δυο γεγονότα. Ως πρώτο γεγονός θεωρείται ότι ο Άγιος Παυλίνος της Γιορκ (τιμάται 10 Οκτωβρίου) του έσωσε την ζωή την εποχή που ήταν εξόριστος, ενώ το δεύτερο απετέλεσε η απόπειρα δολοφονίας του στην Γιορκ, αμέσως μετά τον γάμο του με την Αγία Έθελμπουργκ, από έναν πράκτορα του Κουίκχελμ του Ουέσσεξ. Ο Άγιος Έντουιν αποφάσισε να βαπτίσει την κόρη του Έανφλεντ χριστιανή και να ασπαστεί και ο ίδιος τον χριστιανισμό, αν η εκστρατεία του εναντίον του Κουίκχελμ απέβαινε νικηφόρα. Τις αποφάσεις του Αγίου Έντουιν επηρέασαν έντονα και οι επιθυμίες της πρώτης συζύγου του, η οποία ήταν κατά το ήμισυ Μεροβίγγεια, όπως και τα γράμματα προτροπής του Πάπα Βονιφάτιου Ε'. Επιπλεόν, ο Άγιος Έντουιν βρισκόταν υπό Φραγκική επιρροή, οι Φράγκοι είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό και ήθελαν έντονα να διαδώσουν τον χριστιανισμό στους ομόφυλους Σάξονες, ώστε να μπορούν να ασκήσουν εύκολα επάνω τους εξουσία και επιρροή. Ο Άγιος Βέδας αναφέρει ότι η βάπτιση του Αγίου Έντουιν πραγματοποιήθηκε στις 12 Απριλίου 627, ενώ ο ζήλος που επέδειξε ήταν τόσο ισχυρός που οδήγησε τον Έορπβαλντ, γιο του Ράεντβαλντ, να βαπτιστεί και εκείνος χριστιανός.

Αναλυτικότερα και σύμφωνα με τον Άγιο Βέδα, ο Άγιος Παυλίνος εξήγησε στον βασιλιά τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να ασπαστεί τον χριστιανισμό και εν συνεχεία ο Άγιος Έντουιν ρώτησε τους συμβούλους του τη γνώμη τους επί του ζητήματος. Ο ιερέας του Αγίου Έντουιν Κόιφι έλαβε πρώτος τον λόγο, εξηγώντας στον βασιλιά ότι θα γίνει διάσημος, θα αποκτήσει τον σεβασμό όλων και θα έχει την βοήθεια του Θεού. Στη συνέχεια, ένας ενώνυμος σύμβουλος που έλαβε τον λόγο εξήγησε στον βασιλιά ότι θα πρέπει να γίνει χριστιανός για τους ίδιους λόγους. Ο Κόιφι πήρε για δεύτερη φορά τον λόγο, εξηγώντας στον βασιλιά ότι θα έπρεπε να καταστρέψει όλους τους αρχαίους ναούς και τα αρχαία είδωλα. Ο βασιλιάς συμφώνησε και ο ίδιος ο Κόιφι ανέλαβε προσωπικά να κάψει όλα τα παγανιστικά είδωλα. Ο Κόιφι δήλωσε "θα κάνω αυτό που νομίζω καλύτερο επειδή έχω την φώτιση του πραγματικού θεού και θα καταστρέψω όλα τα αρχαία είδωλα τα οποία ο λαός λατρεύει εν άγνοια του". Ο Άγιος Βέδας περιγράφει την σκηνή στην οποία το πλήθος είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει τη βάπτιση του Αγίου Έντουιν, με τον Κόιφι έφιππο και οπλισμένο με δόρυ να πραγματοποιεί την διαδρομή στο ναό, στον οποίο φτάνοντας "ρίχνει το δόρυ και τον βεβηλώνει".

Σε άρθρο με τίτλο "Πώς ο Κόφι διαπέρασε τα πλευρά του Χριστού", η συγγραφέας Τζούλια Μπάρροου (γεν. 1956) αναλύει προσεκτικά την επίθεση του Κόιφι στον παγανιστικό ναό. Η συγγραφέας ισχυρίζεται ότι η λόγχη συμβολίζει, κατά τον Βέδα, το μαρτύριο της σταύρωσης του Ιησού και "το τρύπημα στο πλευρό του σώματος του". Η συγκεκριμένη λεπτομέρεια αποδεικνύει τον "τεράστιο θαυμασμό και θέρμη" που χρησιμοποιούσε ο Άγιος Βέδας στις περιγραφές του για τον Άγιο βασιλιά Έντουιν. Η σύντομη ομιλία του ανώνυμου συμβούλου υποδηλώνει τη "σοφία και την ελπίδα ενός χριστιανικού μηνύματος", ενώ έχει εμπνεύσει σύγχρονους ποιητές όπως ο Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ να δηλώσουν ότι πρόκειται για "την πιο διάσημη ποιητική ομολογία του Βέδα".

Στο ποίημα του χαρακτηριστικά αναφέρει: "Ο άνθρωπος αυτός, ο βασιλιάς, εκείνη την εποχή που είναι άγνωστη σε μας συμβολίζεται με ένα σπουργίτι μέσα σε ένα βραδινό χειμωνιάτικο δωμάτιο που πετάει ανάμεσα στους συμβούλους και τους αξιωματούχους του με μια θερμή φωτιά στην μέσο, ενώ έξω από το δωμάτιο θερίζουν οι καταιγίδες και η χιονοθύελλα. Το σπουργίτι σε λίγο βγαίνει έξω από το παράθυρο και εξαφανίζεται στον σκοτεινό χειμώνα, δεν το ξαναβλέπει κανένας η τύχη του είναι άγνωστη. Η ζωή του ανθρώπου με παρόμοιο τρόπο είναι πολύ σύντομη, όπως το πέταγμα του σπουργιτιού, και στη συνέχεια η τύχη του παραμένει άγνωστη. Γι΄αυτό αξίζει να γνωρίσουμε μια νέα διδασκαλία η οποία θα μας δώσει ελπίδες ότι θα εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε στην συνέχεια".

Ο Άγιος Βέδας συνοψίζοντας την κατάσταση την οποία επικρατούσε την εποχή του Αγίου Έντουιν, αναφέρει: "Ακούγεται ότι την εποχή του Έντουιν επικρατούσε απόλυτη ειρήνη σε ολόκληρη την Βρετανία σε τόσο μεγάλο βαθμό που μια γυναίκα με νεογέννητο παιδί θα μπορούσε να κάνει τον γύρο των ακτών σε ολόκληρο το νησί".

Οι προσπάθειες εκχριστιανισμού τόσο του Αγίου Έντουιν όσο και του Έορπβαλντ διεκόπη από τους διαδόχους τους. Ειδικά στη Νορθουμβρία, ο Άγιος Παυλίνος είχε ελάχιστη δημοφιλία, ελάχιστοι Ρωμαίοι κληρικοί ήταν παρόντες στη Νορθουμβρία την εποχή του Αγίογ Παυλίνου και ο μοναδικός γνωστός ήταν ο Άγιος Ιωάννης ο Διάκονος (τιμάται 17 Αυγούστου και 11 Οκτωβρίου). Ο χριστιανισμός είχε διεισδύσει μονάχα στον στενό κύκλο του βασιλιά και της αυλής του. Ο Άγιος Παυλίνος αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Νορθουμβρία μετά τον θάνατο του Αγίου Έντουιν, ενώ ο Άγιος Ιωάννης ο Διάκονος έμεινε μέχρι τον θάνατο του.

Η πρώτη πρόκληση για τον Άγιο Έντουιν προήλθε μετά από τον γάμο με την πριγκίπισσα του Κεντ, πραγματοποιήθηκε στο Καντέρμπερι το καλοκαίρι του 625, με την προστασία που πρόσφερε σε μικρότερους βασιλείς ο Κουίκχελμ του Ουέσσεξ είδε τις εξουσίες του εξασθενημένες στη Βρετανία. Ο Κουίκχελμ έστειλε έναν πληρωμένο δολοφόνο που τελικά απέτυχε να σκοτώσει τον Άγιο Έντουιν, ύστερα από την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας ο Άγιος Έντουιν υποσχέθηκε να βαπτιστεί χριστιανός μόνο μετά από νίκη του σε μάχη εναντίον του Κουίκχελμ. Από το 627 ο Άγιος Έντουιν έγινε ο ισχυρότερος βασιλιάς των Αγγλοσαξόνων, είχε υπό τη εξουσία του την Βερνικία, την Ντέιρα, την ανατολική Μερκία, την Νήσο του Μαν και την Άνγκλεσι. Η συμμαχία του με το Κεντ, η υποταγή του Ουέσσεξ και οι μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες του έδωσαν δύναμη και εξουσία, ο Άγιος Βέδας τον κατατάσσει στους αυτοκρατορικούς βασιλείς οι οποίοι θα καταγραφούν τον 9ο αιώνα με τον όρο "Βρετβάλντα". Ο υποτιθέμενος αδελφός του Έντουιν Καντβαλλόν-απ-Καντφάν εξεγέρθηκε εναντίον του (629) αλλά ο Άγιος Έντουιν τον νίκησε και τον οδήγησε στην εξορία, από τότε η εξουσία του Αγίου Έντουιν ήταν αναμφισβήτητη, ήταν κυρίαρχος μέχρι την εποχή που ο Καντβαλλόν με την βοήθεια του Πέντα της Μερκίας εξεγέρθηκε ξανά εναντίον του (632/633). Ο Άγιος Έντουιν αντιμετώπισε τον Πέντα και τον Καντβαλλόν στην μάχη του Χάτφιλντ το φθινόπωρο του 632 ή του 633, εκεί ηττήθηκε και σκοτώθηκε. Το σώμα του το έκρυψαν για κάποιο χρονικό διάστημα στα δάση του Σέργουντ σε ένα χωριό που έγινε αργότερα γνωστό ως Έντουινστοου, το κεφάλι του τάφηκε στην Γιορκ και το υπόλοιπο σώμα του στο Γουίτμπι. Από τους δυο γιους του με την Κουένμπουρ της Μερκίας ο Όσφριθ έπεσε μαζί του στο Χάτφιλντ, ο άλλος του γιος Έαντφριθ συνελήφθη από τον Πέντα και δολοφονήθηκε λίγο καιρό αργότερα.

Μετά τον θάνατο του η Αγία βασίλισσα Έθελμπουργκ επέστρεψε στο Κεντ μαζί με τον Άγιο Παυλίνο, τον γιο της Ούσκφρεα, την κόρη της Έανφλεντ και τον γιο του Όσφριθ Ίφφι. Ο Ούσκφρεα και ο Ίφφι στάλθηκαν στην αυλή του βασιλιά των Φράγκων Δαγοβέρτου Α' αλλά πέθαναν πολύ γρήγορα, η Έανφλεντ επέζησε και παντρεύτηκε τον πρώτο της ξάδελφο Οσουί της Νορθουμβρίας γιο του Έθελφριθ της Βερνικίας και της Άχα της Ντέιρα. Το βασίλειο της Νορθουμβρίας διασπάστηκε ξανά μετά τον θάνατο του Αγίου Έντουιν στα βασίλεια της Βερνικίας και της Ντέιρα, ο ξάδελφος του Όσρικ τον διαδέχθηκε στην Ντέιρα και ο γιος του Έθελφριθ της Βερνικίας και της αδελφής του Άχα Έανφριθ της Βερνικίας στην Βερνικία. Οι διάδοχοι του επέστρεψαν στον παγανισμό αλλά σκοτώθηκαν και οι δυο από τον Καντβαλλόν, ο μικρότερος αδελφός του Έανφριθ, Άγιος Όσβαλντ (τιμάται 5 Αυγούστου) νίκησε, σκότωσε το Καντβαλλόν ενώνοντας οριστικά την Νορθουμβρία σε ένα ενιαίο βασίλειο. Μετά το γεγονός αυτό οι απόγονοι του Ίδα της Βερνικίας βασίλευσαν στην Νορθουμβρία μέχρι τα τέλη του 8ου αιώνα με μοναδική εξαίρεση την βασιλεία του Οσουί γιου του Οσρίκ.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/10/4.html

Όσιος Γάλλος ο Ιρλανδός, ο Φωτιστής της Ελβετίας. Ημέρα Μνήμης: 16 Οκτωβρίου.

Ο Όσιος Πατήρ ημών Γάλλος γεννήθηκε στην Ιρλανδία από γονείς πλούσιους και ευλαβείες,οι οποίοι τον έστειλαν να σπουδάσει στην περίφημη Μονή της Μπάγκορ που ίδρυσε ο Όσιος Κόμγκαλ (τιμάται 10 Μαΐου). Ασπάσθηκε με ζήλο την ασκητική ζωή, την προσάγουσα στην αληθή γνώση του Θεού και ήταν μεταξύ των δώδεκα μοναχών, οι οποίοι συνόδευσαν τον Άγιο Κολομβανό (τιμάται 23 Νοεμβρίου) στη Γαλατία. Ακολούθησε τον πνευματικό του πατέρα σε όλες τις ιεραποστολικές περιοδείες, συνεργαζόμενος μαζί του στο κήρυγμα και την καταστροφή των ειδώλων.

Όταν, μετά από σκευωρίες της βασίλισσας Βρουγχίλδας, ο Όσιος Κολομβανός καταδικάστηκε σε εξορία, ο Όσιος Γάλλος, ο Όσιος Ευστάθιος (τιμάται 29 Μαρτίου) και άλλοι μοναχοί της Μονής του Λουξέιγ βρήκαν καταφύγιο στον βασιλέα της Αυστρασίας. Αργότερα, πήγε και τους βρήκε εκεί ο Κολομβανός και όλοι μαζί ανέπλευσαν τον Ρήνο ποταμό και εισήλθαν στα εδάφη των Ελβετών, στις όχθες της λίμνης της Ζυρίχης, όπου ήλθαν αντιμέτωποι με τους βάρβαρους κατοίκους της περιοχής που θέλησαν να τους σκοτώσουν.

Φθάνοντας στη λίμνη Κωνσταντία, πλησίον του Μπρέγκεντζ, εγκαταστάθηκαν σε ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στην Αγία Αυρηλία, το οποίο είχαν καταλάβει οι ειδωλολάτρες και είχαν βάλει εκεί τα ασεβή τους είδωλα. Ο Όσιος Γάλλος γνώριζε τη γλώσσα των κατοίκων, με ζήλο κήρυττε το Ευαγγέλιο, γκρέμισε μπροστά στα μάτια τους τα είδωλα κι έριξε τα συντρίμια τους στη λίμνη. Ο χώρος εξαγνίσθηκε έτσι από κάθε ίχνος της λατρείας των ειδώλων, και αναπτύχθηκε εκεί ο μοναστικός βίος.

Διακόνημα του Οσίου Γάλλου ήταν να φτιάχνει δίχτυα και να ψαρεύει, προμηθεύοντας έτσι τροφή στη μοναχική κοινότητα που όλο και αυξανόταν. Μια μέρα, ο δαίμονας των ορέων κάλεσε σε βοήθεια εναντίον των μοναχών τον δαίμονα της λίμνης Κωνσταντίας, που του αποκρίθηκε φωνάζοντας: «Αυτός ο ξένος με ξαταπιέζει εντός των υδάτων και καταλύει το κράτος μου. Δεν δύναμαι να τον εξαπατήσω διότι το Όνομα του Θεού βρίσκεται συνεχώς στα χείλη του και επειδή συνεχώς φυλάττει τον εαυτό του, ο ξένος αυτός χλευάζει τις παγίδες μας!».

Οι ειδωλολάτρες κατήγγειλαν τους μοναχούς στον φεουδάρχη του τόπου και ο Όσιος Κολομβανός, αναγκάστηκε να πάρει τους υποτακτικούς του και να περάσει στην Ιταλία περί το 612. Ο Όσιος Γάλλος ηταν τότε άρρωστος και δεν μπόρεσε να τους ακολουθήσει, μόλις ανάρρωσε, άρχισε να ψάχνει για νέο ερημητήριο, στο οποίο να εγκαταβιώσει μαζί με μερικούς αδελφούς, διάγοντας ησυχαστικό βίο.

Μία μέρα εξέβαλε προσευχόμενος τι δαιμόνιο από την κόρη του δούκα Γκονζόν, τη Φριδεβούργη, η οποία ήταν αρραβωνιασμένη με τον βασιλές των Φράγκων Σιγηβέρτο. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ο βασιλέας του χάρισε ένα κτήμα στις όχθες της λίμνης Κωνσταντίας. Όταν ήλθε η μέρα των βασιλικών γάμων, η Φριδεβούργη δήλωσε ότι επιθυμούσε να αφιερώσει την παρθενία της στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Ο βασιλέας υποτάχθηκε στη θεία βούληση, ενέδυσε την αρραβωνιατικιά του με τα βασιλικά ενδύματα και την παρουσίασε στο Άγιο Βήμα λέγοντας: «Ενδεδυμένη με το ένδυμα και στολισμένη με τα στολίδια που σας ετοίμασαν για εμέ, σας δίνω νύμφη στον Χριστό τον Θεό μας!».

Κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης συνέλευσης επισκόπων και ευγενών, στην οποία έλαβε μέρος, του πρότειναν τον επισκοπικό θρόνο. Ο Όσιος Γάλλος αρνήθηκε και υπέδειξε τον υποτακτικό του Ιωάννη, παρά το ότι και εκείνος δεν το επιθυμούσε και προσπάθησε μάλιστα να φύγει. Παρευρέθηκε στη χειροτονία του νέου επισκόπου και μετά αποσύρθηκε στην ερημιά, ανήγειρε έναν ναό και γύρω του έκτισε δώδεκα κελλιά για τους υποτακτικούς του.

Όταν εκοιμήθη ο Όσιος Ευστάθιος, οι μοναχοί του Λουξέιγ έστειλαν μία αντιπροσωπεία τους στον Όσιο Γάλλο και του πρότειναν την ηγεμονία της Μονής τους. Ο άνθρωπος του Θεού, όμως, αρνήθηκε λέγοντας ότι προτιμούσε να διακονεί μάλλον παρά να διοικεί. Εξακολούθησε να ζει στη μικρή του μοναστική αδελφότητα, χωρίς να παύσει να ψαρεύει και υπηρετεί ταπεινά τους αδελφούς. Εκοιμήθη ειρηνικά γύρω στο 640, σε ηλικία ενενήντα εννέα ετών.

Η Μονή του Αγίου Γάλλου κατέστη στη συνέχεια ένα από τα σημαντικότερα κέντρα ακτινοβολίας της κολομβάνειας παραδόσεως και φημιζόταν όχι μόνο για πνευματικό ήθος των μοναχών της αλλά και για την πλούσια βιβλιοθήκη της και τα εργαστήρια των αντιγραφέων.

Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος δεύτερος. Οκτώβριος 16. Εκδόσεις Ορμύλια.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/10/16_16.html

Άγιος Ουμβέρτος ή Χουμβέρτος του Μαάστριχτ, Επίσκοπος Λιέγης Βελγίου. Ημέρα Μνήμης: 3 Νοεμβρίου.

Ο Άγιος Ουμβέρτος ήταν ο πρώτος επίσκοπος της Λιέγης το 708 μ.Χ. Είναι ο προστάτης άγιος των κυνηγών, των μαθηματικών, των οπτικών και των μεταλλουργών. Γνωστός και ως «Ο Απόστολος των Αρδεννών», τον επικαλούνται όσοι νοσούν από Λύσσα.

Ο Άγιος Ουμβέρτος γεννήθηκε πιθανώς στην Τουλούζη περίπου το έτος 656. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Μπέρτραντ, Δούκα της Ακουϊτανίας. Όταν ήταν σε νεαρή ηλικία, ο Άγιος Ουμβέρτος εστάλη στη Νευστρία στην αυλή του Θευδέριχου Γ' στο Παρίσι, όπου του δόθηκε ο τίτλος του Παλατινού Δούκα. Όπως πολλοί ευγενείς της εποχής, ο Άγιος Ουμβέρτος ήταν παθιασμένος με το κυνήγι. Εν τω μεταξύ, η τυραννική συμπεριφορά του Έμπροιν, Μαγιορδόμου του ανακτόρου της Νυστρίας, προκάλεσε μια γενική μετανάστευση των ευγενών και άλλων στην αυλή της Αυστρίας στο Μετς.

Ο Άγιος Ουμβέρτος τους ακολούθησε σύντομα και τον καλωσόρισε θερμά ο Πεπίνος του Χέρσταλ, Μαγιορδόμος του ανακτόρου, ο οποίος τον όρισε σχεδόν αμέσως προϊστάμενο του παλατιού. Περίπου εκείνη την περίοδο (682), ο Άγιος Ουμβέρτος παντρεύτηκε την Φλωριμπάνη κόρη του Δαγοβέρτου, Κόμη της Λέβεν.

Η σύζυγός του πέθανε μόλις γέννησε τον γιο τους (Ο γιος τους Φλωριβέρτος της Λιέγης αργότερα θα γινόταν επίσκοπος της Λιέγης και η μνήμη του τιμάται 27 Απριλίου), ο Άγιος Ουμβέρτος αποχώρησε από την αυλή και αποσύρθηκε στις δασικές εκτάσεις των Αρδεννών και παραδόθηκε εντελώς στο κυνήγι. Ωστόσο, μια μεγάλη Θεία αποκάλυψη ήταν επικείμενη. Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής, όταν οι πιστοί συνωστίζονταν στις εκκλησίες, ο Άγιος Ουμβέρτος πήγε για κυνήγι.

Καθώς ο ίδιος κυνηγούσε ένα υπέροχο ελάφι, το ζώο γύρισε και μόλις ο Άγιος Ουμβέρτος το αντίκρυσε έμεινε κατάπληκτος: ανάμεσα στα κέρατα του ζώου στέκοταν η μορφή του Εσταυρωμένου ενώ άκουσε μια φωνή να λέει: «Ουμβέρτε, αν δεν στραφείς προς τον Κύριο, και δεν ζήσεις μια χριστιανική ζωή, θα πέσεις γρήγορα στην κόλαση». Ο Άγιος Ουμβέρτος κατέβηκε από το άλογό του, προσκύνησε και είπε: «Κύριε, τι θες να κάνω;» και έλαβε την απάντηση: «Πήγαινε και αναζήτησε τον Λαμβέρτο και θα σε καθοδηγήσει».

Ο Άγιος Ουμβέρτος ξεκίνησε αμέσως για το Μάαστριχτ, γιατί εκεί ο Άγιος Λαμβέρτος (τιμάται 17 Σεπτεμβρίου) ήταν επίσκοπος, τον δέχτηκε ευγενικά και έγινε πνευματικός του πατέρας. Ο Άγιος Ουμβέρτος παραιτήθηκε από όλες τις σημαντικές τιμές και τίτλους του, παραιτήθηκε και από τα προγονινά του δικαιωματα στην Ακουϊτανία και τα παραχώρησε στον μικρότερο αδερφό του Όντο, τον οποίο όρισε και κηδεμόνα του γιου του Φλοριβέρτου. Έχοντας διανείμει όλο τον προσωπικό του πλούτο στους φτωχούς, ο Άγιος Λαμβέρτος έδωσε οδηγίες στον Άγιο Ουμβέρτο να πάει και να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους και τα πλάσματα του γειτονικού δάσους των Αρδεννών και να αφιερωθεί στην προσευχή και τη μελέτη. Σπούδασε θεολογία, σύντομα χειροτονήθηκε και λίγο αργότερα έγινε ένας από τους επικεφαλής συνεργάτες του Αγίου Λαμβέρτου στη διοίκηση της επισκοπής του.

Με τη συμβουλή του Αγίου Λαμβέρτου, ο Άγιος Ουμβέρτος έκανε προσκύνημα στη Ρώμη το 708, αλλά κατά τη διάρκεια της απουσίας του, ο Άγιος Λαμβέρτος δολοφονήθηκε από τους οπαδούς του Πεπίνου. Σύμφωνα με τη βιογραφία του Αγίου Ουμβέρτου, αυτή η πράξη αποκαλύφθηκε στον Πάπα Σέργιο Α' (τιμάται 8 Σεπτεμβρίου) σε ένα όραμα, ο οποίος με εντολή του ορίστηκε νέος επισκόπος Μάαστριχτ ο Άγιος Ουμβέρτος

Διανέμει τα επισκοπικά του έσοδα στους φτωχούς, ήταν επιμελής στη νηστεία και στην προσευχή και έγινε διάσημος για την ευγλωττία του στον άμβωνα. Το 720, σε υπακοή σε ένα όραμα, ο Άγιος Ουμβέρτος μετέφερε τα ιερα λείψανα του Αγίου Λαμβέρτου από το Μάαστριχτ στη Λιέγη με μία μεγάλη τελετή, με τη συνδρομή αρκετών γειτονικών επισκόπων. Μια βασιλική για φυλοξενήσουν τα ιερά λείψανα χτίστηκε στον τόπο του μαρτύρου του Αγίου Λαμβέρτου, και έγινε καθεδρικός ναός τον επόμενο χρόνο, όπου η επισκοπή μεταφέρθηκε από το Μάαστριχτ στη Λιέγη. Αυτό έθεσε τα θεμέλια του μελλοντικού μεγαλείου της Λιέγης, του οποίου ο Άγιος Λαμβέρτος τιμάται ως προστάτης και ο Άγιος Ουμβέρτος ως ιδρυτής και πρώτος επίσκοπος.

Ο Άγιος Ουμβέρτος ευαγγέλισε τους ειδωλολάτρες στα εκτεταμένα δάση των Αρδεννών και στην Τοξάνδρια, μια περιοχή που εκτείνεται από το Τόνγκερεν μέχρι τη συμβολή του ποταμού Βαλ με το Ρήνο. Παρέμεινε σταθερός στην ανησυχία του για τις ανάγκες των ανθρώπων και των πλασμάτων του δάσους και ξεκίνησε να μεταστρέψει τους ειδωλολάτρες και τους ληστές του Δάσους των Αρδεννών. Λέγεται ότι έκανε πολλές επισκέψεις στο δάσος για το σκοπό αυτό και χρησιμοποίησε τις ικανότητες του στην τοξοβολία για να κερδίσει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη τους. Ο Άγιος Ουμβέρτος κατάφερε τελικά να μεταστρέψει πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους στο Χριστιανισμό. Έγινε συνήγορος των ανθρώπων του δάσους και όλοι ζητούσαν τη σοφή του κρίση και τη μεσολάβησή του σε πολλά θέματα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούσαν το δάσος, την άγρια ζωή και το κυνήγι.

Ο Άγιος Ουμβέρτος παρέδωσε το πνεύμα του οσιακά σε ένα μέρος που ονομάζεται Φούρα, βρίσκεται 30 μίλια από τη Λιέγη, στις 30 Μαΐου 727 ή 728. Τάφηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Πέτρου στη Λιέγη, αλλά αργότερα έγινε ανακομιδή του ιερού του λειψάνου το οποίο μεταφέρθηκε στο Αββαείο του Αμντάιν (Andagium, στα γαλλικά Andage, το σημερινό Saint-Hubert στο Βέλγιο) στις Αρδέννες το 825.

Η μονή έγινε εστία προσκυνήματος, έως ότου η λάρνακα εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης . Η μνήμη του τιμάται την 3η Νοεμβρίου, πιθανώς η ημερομηνία μετακομιδής των λειψάνων του στον Αμντάιν.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/11/3.html

Άγιος Φλωριβέρτος Επίσκοπος Λιέγης. Ημέρα Μνήμης: 27 Απριλίου.

Ο Άγιος Φλωριβέρτος ήταν γιος του Αγίου Ουμβέρτου ή Χουμβέρτου Επισκόπου Λιέγης και της Φλωριμπάνης, κόρη του Δαγοβέρτου, Κόμη της Λέβεν. Η μητέρα του πέθανε κατά τη διάρκεια της γέννας και την ανατροφή του ανέλαβε για ένα διάστημα ο πατέρας του.

Αργότερα την ανατροφή του ανέλαβε ο θείος του Όντο, μικρότερος αδελφός του Αγίου Ουμβέρτου. Όταν ο Άγιος Ουμβέρτος πέθανε, τον διαδέχθηκε ο γιός του στον επισκοπικό θρόνο της Λιέγης το 727.

Κοιμήθηκε οσιακά τον Απρίλιο του 746 και θάφτηκε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Λαμβέρτου Επισκόπου Μάαστριχτ (τιμάται 17 Σεπτεμβρίου).

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/11/27.html

Άγιος Αιμιλιανός του Βεργκέτζιο εν Ιβηρία. Ημέρα Μνήμης: 12 Νοεμβρίου.

Ο Άγιος Αιμιλιανός (12 Νοεμβρίου 472 - 11 Ιουνίου 573) είναι ένας Άγιος της Ιβηρικής Χερσονήσου, και τιμάται ευρέως σε όλη την Ισπανία, ο οποίος έζησε κατά την εποχή της Βισιγοτθικής κυριαρχίας.

Σύμφωνα με το βίο του που γράφτηκε από τον Άγιο Μπραούλιο ή Βρώλιο του εν Σαραγόσα Ιβηρίας, επίσκοπο της Σαραγόσα (τιμάται 26 Μαρτίου), περίπου εκατό χρόνια μετά το θάνατο του Αγίου, Άγιος Αιμιλιανός γεννήθηκε στη Βεργκάρα, στη Λα Ριόχα, όπου ήταν βοσκός.

Ο Άγιος Αιμιλιανός είχε μια θεϊκή αποκάλυψη, γύρω στα είκοσι, που τον οδήγησε να πάρει την αποφασίσει να αφιερωθεί στην υπηρεσία του Θεού. Αναζήτησε έναν έμπειρο ερημίτη στο Μπιλίμπιο, ονόματι Φήλικα (τιμάται 25 Ιουνίου), όπου ο Άγιος Αιμιλιανός έζησε για αρκετά χρόνια δίπλα του.

Αφού πήρε ευλογία και έφυγε από τον δάσκαλό του, ο Άγιος Αιμιλιανός έζησε ως ερημίτης στα βουνά ή στον ιστορικό ρωμαϊκό δρόμο που έγινε αργότερα γνωστός ως Διαδρομή Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα (Camino de Santiago). Ο Δίδυμος, Επίσκοπος της Ταραζώνα χειροτόνησε τον Άγιο Αιμιλιανό και τον διόρισε ενοριακό ιερέα της Βεργκάρα. Ωστόσο, ο Άγιος Αιμιλιανός προκάλεσε την αντιπάθεια των συναδέλφων του ιερέων και τον κατηγόρησαν για σπατάλη των εκκλησιαστικών αγαθών λόγω της μεγάλης διανομής ελεημοσύνης στους απόρους αλλά και λόγω ζήλιας λόγω της φήμης του για αγιότητα. Ο Άγιος Αιμιλιανός επέστρεψε στην έρημο και μια μικρή κοινότητα μαθητών συγκεντρώθηκε γύρω από το κελί του. Κοιμήθηκε οσιακά σε ηλικία 101 ετών και το σώμα του, αρχικά τοποθετήθηκε στο ερημητήριο του, αλλά αργότερα μεταφέρθηκε σε ένα μοναστήρι που χτίστηκε στη μνήμη του.

Ο Άγιος Μπραούλιος κατέγραψε επίσης πολλά θαύματα μετά την κοίμηση του Αγίου Αιμιλιανού. Είναι ο προστάτης Άγιος της Λα Ριόχα. Ο Άγιος είναι επίσης γνωστός και ως Άγιος Αιμιλιανός της Κόγκολλα (Aimilian of Cogolla) εξαιτίας του κουκουλιού που φορούσε στο κεφάλι (Cogolla από το λατινικό cuculla που στα ελληνικά σημαίνει κουκούλα).

Στη μάχη του Σιμάνκας, το 939, ο Βασιλιάς Ραμίρο Β' ο Μέγας, ο Κόμης Φερνάνδος Γκονζάλες της Καστίλλης και ο Γκαρθία Σάντσεθ Α' της Παμπλόνα, αντιμετώπισαν τον Χαλίφη της Κόρδοβα Αμπντ αλ - Ραχμάν Γ' αν - Νασίρ. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος συνοδευόμενος από τον Άγιο Αιμιλιανό εμφανίστηκαν στη μέση της μάχης για την υπεράσπιση των χριστιανών. Γι'αυτό και ο Άγιος πολλές φορές αγιογραφείται να κρατάει ξίφος ή να είναι πάνω σε άλογο και να υπερασπίζεται τους Χριστιανούς.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/11/12_72.html

Άγιοι Ιερομάρτυρες Βαλέριος και Βικέντιος της Σαραγόσας. Ημέρα Μνήμης: 11 Νοεμβρίου.

Βληθεὶς ὁ Βικέντιος ἐν φρουρᾷ φέρει.

Λυθεὶς δὲ φρουρᾶς σαρκικῆς ἄνω τρέχει.

Ο άγιος Βικέντιος - το όνομα του οποίου παραπέμπει στα λατινικά στη λέξη νικώ - φαίνεται πως καταγόταν από την Ουέσκα της Ισπανίας. Σπούδασε την ιερή και θύραθεν σοφία υπό την καθοδήγηση του επισκόπου Βαλερίου στη Σαραγόσα, ο οποίος τον χειροτόνησε διάκονο και, εξαιτίας της προχωρημένης του ηλικίας και των δυσκολιών που είχε ο ίδιος στην έκφραση, του ανέθεσε το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Ο Βικέντιος διακρίθηκε επίσης για τη φροντίδα που έδειχνε απέναντι στους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά, τα πιο αγαπημένα τέκνα της αγίας Εκκλησίας.

Στις αρχές του διωγμού του Διοκλητιανού (303), ο έπαρχος Δατιανός, άνθρωπος σκληρός και αιμοβόρος, που άλλο δεν ήθελε παρά να κορέσει τη δίψα του για αίμα εις βάρος των χριστιανών, συνέλαβε τον επίσκοπο Βαλέριο και τον διάκονό του Βικέντιο και τους ανάγκασε να έλθουν σιδηροδέσμιοι και πεζοί στη Βαλεντία.

Έκπληκτος που τους έβλεπε τόσο ακμαίους και ευδιάθετους μετά την πορεία αυτή, χρησιμοποίησε με τη σειρά υποσχέσεις και απειλές για να τους πείσει να θυσιάσουν στους θεούς της Αυτοκρατορίας. Καθώς ο Βαλέριος είχε δυσκολία στην ομιλία, έλαβε τον λόγο ο Βικέντιος για να ομολογήσει την πίστη στον μόνο Σωτήρα και να δηλώσει έτοιμος να υποστεί οποιοδήποτε μαρτύριο.

Θεωρώντας τα λόγια του ως ύβρη, ο έπαρχος διέταξε να τον ξαπλώσουν σε ξύλα, να του εξαρθρώσουν τα μέλη και να ξεσχίσουν το σώμα του με σιδερένια νύχια. Ενδυναμωμένος από τη θέα του Χριστού, ο άγιος φανέρωσε εν μέσω των βασανιστηρίων τη χαρά του και ενθάρρυνε τους δήμιους που ματαίως μοχθούσαν.

Σταμάτησαν για λίγο το μαρτύριο, για να το ξαναρχίσουν, αφού έξυσαν πάλι τις πληγές του, αλλά πάλι εις μάτην. Ο Δατιανός τότε αποφασίζει να ξαπλώσει τον άγιο επάνω σε μια σχάρα με οδοντωτές σαν πριόνι ράβδους. Ο Βικέντιος προσφέρθηκε από μόνος του στη νέα τούτη βάσανο και παρέμεινε αναίσθητος στον πόνο, με τα μάτια του στραμμένα στον ουρανό.

Αποθαρρυμένος τότε ο διοικητής, έριξε τον Βικέντιο σε σκοτεινή φυλακή που το δάπεδό της ήταν στρωμένο με θραύσματα από κεραμικά. Εξαίφνης όμως το δεσμωτήριο φωτίσθηκε, τα όστρακα μεταμορφώθηκαν σε στρωμνή ανθέων και ο Χριστός συνοδεία αγγέλων ήλθε να ενδυναμώσει τον άγιο, προσκαλώντας τον να τους συναντήσει στον ουρανό.

Ο δεσμοφύλακας, τρομοκρατημένος από το θέαμα πήγε να ειδοποιήσει τον Δατιανό, ο οποίος αποφάσισε να περιποιηθεί τον άγιο και να τον ξαπλώσει σε μαλακά μαξιλάρια για να του αφαιρέσει τη δόξα του μάρτυρα. Μόλις όμως το σώμα του βρέθηκε ξαπλωμένο, η ψυχή του αγίου πέταξε στους ουρανούς προς συνάντηση του Κυρίου.

Αφρίζοντας από λύσσα μπροστά στη νίκη του αγίου, ο Δατιανός διέταξε να ρίξουν το σώμα του στα άγρια θηρία για να μην επιτρέψει στους πιστούς να το τιμήσουν. Ένα κοράκι ήλθε όμως να το προστατεύσει από τα θηρία.

Ο διοικητής τότε διέταξε να τον βάλουν σε σάκκο τον οποίο ένας στρατιώτης πήγε να πετάξει μεσοπέλαγα, δεμένο σε βαρειά πέτρα. Για μια φορά ακόμη ο Θεός φανέρωσε την εύνοιά του απέναντι στον άγιο μάρτυρα και το σώμα του επέπλεε μέχρι που το περισυνέλεξε ένας χριστιανός της Βαλεντίας, μετά από εμφάνιση του αγίου.

Αργότερα στους τόπους αυτούς κτίσθηκε περίλαμπρη βασιλική και η τιμή του αγίου εξαπλώθηκε ευρέως, όχι μόνον στην Ισπανία, η οποία τον τιμά ως τον επιφανέστερο των μαρτύρων της, αλλά σε ολόκληρο τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο.

Ο άγιος Αυγουστίνος, που αφιέρωσε σε αυτόν πολλές ομιλίες, μαρτυρεί ότι, από την εποχή του ακόμη, δεν υπήρχε επαρχία της αυτοκρατορίας που να μην εορτάζει τη μνήμη του ιερομάρτυρος της Σαραγόσας.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Tρισάριθμον σύνταγμα τῶν ἀθλητῶν τοῦ Χριστοῦ συμφώνως τιμήσωμεν ὡς καθαιρέτας ἐχθροῦ, Μηνᾶν τὸν ἀοίδημον, Βίκτωρα τὸν γενναῖον καὶ Βικέντιον ἅμα, τούτοις συνευφημοῦντες στεφανίδα τὴν θείαν. Αὐτῶν, Χριστέ, ἱκεσίαις πάντας ἐλέησον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.

Τρισάριθμον σύνθημα, των αθλοφόρων Χριστού, υμνήσωμεν άσμασι, χαριστηρίοις πιστοί, Μηνάν τον αοίδιμον, Βίκτωρα τον γενναίον, και Βικέντιον θείον, πλάνην την των ειδώλων, καταργήσαντας πίστει. Αυτών ταις ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος τρίτος, Νοέμβριος. Ίνδικτος, Αθήναι, 2004, ΙΑ’ Νοεμβρίου.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/11/11.html

Άγιος Βουλφολαΐκ ο Στυλίτης εν Τριὲρ Γαλατίας. Ημέρα Μνήμης: 17 Νοεμβρίου.

Ο Άγιος Βουλφολαΐκ (Vulfolaic), είναι ένας Άγιος του 6ου αιώνα, ήταν ασκητής με καταγωγή από τη Λομβαρδία, που τελικά αποφάσισε να ζήσει στην πόλη Καρινιάν (Carignan), που βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Σιέρ και Μεύση. Σε αυτήν την περιοχή, ο Άγιος Βουλφολαΐκ αναφέρει ότι βρήκε μερικά καλά διατηρημένα ερείπια αγαλμάτων που τιμούνταν παλαιότερα οι αρχαίοι ρωμαϊκοί θεοί. Συγκεκριμένα, υπήρχε ένα μεγάλο άγαλμα της θεάς του κυνηγιού Νταϊάνας. Ο Άγιος Βουλφολαΐκ, που σκέφτηκε ότι οι ειδωλολάτρες θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην τοποθεσία, έχτισε την κατοικία του κοντά στο άγαλμα της θεάς και στη συνέχεια ανέβηκε πάνω σε έναν πέτρινο στύλο.

Η παρουσία του Αγίου πάνω στον στύλο έκανε τον γύρο της περιοχή, και μετά από λίγο καιρό, και άλλοι μοναχοί εμφανίστηκαν για να ζήσουν μαζί με τον Άγιο, δημιουργώντας μια μοναστική κοινότητα στην περιοχή και στην ίδρυση ενός μοναστηριού. Όταν οι ακόλουθοί του αυξήθηκαν σημαντικά, φέρεται να κατέβηκε από τον στύλο του και μαζί με τους λοιπούς μοναχούς κατέστρεψαν το άγαλμα της θεάς Νταϊάνας. Μετά την ολοκλήρωση αυτής της πράξης, ο Άγιος ανέβηκε στον στύλο και συνέχισε την αυστηρή άσκηση.

Αν και ο Άγιος ήταν ευχαριστημένος με την ασκητική ζωή πάνω στο στύλο, οι μαθητές του ήταν πολύ λιγότερο ενθουσιώδεις, στην πραγματικότητα, η νεοσύστατη κοινότητα μοναχών ανησυχούσε αρκετά για την υγεία του Αγίου. Ο Άγιος Βουλφολαΐκ σε συνάντηση που είχε με τον επίσκοπο και ιστορικό Άγιο Γρηγόριο Τουρώνης (τιμάται 17 Νοεμβρίου) γύρω στο 585, παραδέχτηκε τους σοβαρούς τραυματισμούς που η ζωή πάνω στο στύλο προκάλεσε στο σώμα του, λέγοντας: «Έμεινα όρθιος με γυμνά πόδια, ανεξάρτητα από το πόσο με πλήγωνε. Όταν ήρθε ο χειμώνας, με πάγωσε τόσο πολύ με τον παγετό του, που το πικρό κρύο έκανε τα νύχια μου να πέσουν, όχι μία αλλά πολλές φορές, και η βροχή μετατράπηκε σε πάγο και κρεμόταν από τη γενειάδα μου σαν το λιωμένο κερί πάνω στα κεριά».

Οι μαθητές του Αγίου Βουλφολαΐκ ήταν τόσο απελπισμένοι από την κατάσταση της υγείας του, που αναγκάστηκαν να απευθυνθούν σε αρκετούς σεβαστούς επισκόπους στις γειτονικές περιοχές της Γαλλίας. Μερικοί από αυτούς απάντησαν στο κάλεσμα του απελπισμένου εκκλησιάσματος στο Καρινιάν, και αφού εκτίμησαν την κατάσταση του ταλαιπωρημένου ερημίτη στον στύλο, αμέσως συμπέραναν ότι θα ήταν καλύτερο ο Άγιος να κατέβει αμέσως από τον στύλο και ζήσει στο μοναστήρι με τους υπόλοιπους αδελφούς. Ως πρώτο βήμα, οι επίσκοποι κατάφεραν να πείσουν τον Άγιο να κατεβαίνει για φαγητό, αλλά ο Άγιος ερημίτης επέστρεφε πάντα στον στύλο του όποτε έβρισκε την ευκαιρία να δραπετεύει από τους μαθητές του. Ωστόσο αυτός ο "συμβιβασμός" δεν ήταν αρκετά καλός για τους επισκόπους, και αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ένα κόλπο για να επιτύχουν μια μόνιμη λύση.

Ο Άγιος Βουλφολαΐκ μιλάει στον Άγιο Γρηγόριο Τουρώνης για την τελευταία του μέρα πάνω στον στύλο: «Μια μέρα ένας συγκεκριμένος επίσκοπος με έπεισε να πάω σε ένα αρχοντικό που ήταν λίγο μακριά με αφορμή κάποια εργασία. Τότε ο επίσκοπος έστειλε εργάτες με σφήνες και σφυριά και έσπασαν τον στύλο πάνω στον οποίο ζούσα. Όταν επέστρεψα το επόμενο πρωί τον βρήκα εντελώς κατεστραμμένο. Έκλαψα πικρά, αλλά δεν τολμούσα ποτέ να στήσω ξανά τον στύλο που έσπασαν, γιατί θα ήταν σαν να μην υπακούω στις εντολές των επισκόπων. Έτσι έπρεπε να ζω μεταξύ των αδελφών στο μοναστήρι και εδώ μένω μέχρι σήμερα».

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/11/17.html

Αγία Χίλντα, Ηγουμένη του Γουίτμπυ. Ημέρα Μνήμης: 17 Νοεμβρίου.

Η Αγία Χίλντα ήταν στενή συγγενής του Αγίου βασιλέα Έντουιν της Νορθουμβρίας (τιμάται 12 Οκτωβρίου), ενός από τα επτά βασίλεια στα οποία ήταν διαιρεμένη η Αγγλία τον 7ο αιώνα, την εποχή που έβγαινε από την ειδωλολατρία. Είχε λάβει το Άγιο Βάπτισμα χάρη στο κήρυγμα του Αγίου Παυλίνου, ενός από τους ιεραποστόλους της Ρώμης (τιμάται 10 Οκτωβρίου), και για τριάντα χρόνια καλλιεργούσε τις ευαγγελικές αρετές στον κόσμο, μέχρι την ημέρα που ανταποκρινόμενη στην κλήση του Θεού έλαβε την απόφαση να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, την οικογένειά της και την πατρίδα της.

Μετέβη στο βασίλειο της ανατολικής Αγγλίας, ο βασιλιάς της οποίας είχε νυμφευθεί την αδελφή της, με την πρόθεση να περάσει στη Γαλλία για να γίνει μοναχή στην περίφημη Μονή της Σελ, κοντά στο Παρίσι, ένα από τα μοναστήρια που εξαρτιόταν από τη Μονή του Λουξέιγ (Άγιος Κολομβανός, τιμάται 23 Νοεμβρίου), όπου πήγαιναν τότε και άλλες παρθένες ευγενικής σαξωνικής καταγωγής.

Ο Άγιος Αϊντάν/Αϊδανός († 651, τιμάται 31 Αυγούστου) όμως, επίσκοπος της μοναστικής νήσου Λίντισφαρν, το κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής την εποχή εκείνη στα βρετανικά νησιά, την κάλεσε πίσω στη Νορθουμβρία και της παραχώρησε μια μικρή γαιοκτησία, όπου για ένα χρόνο άσκησε τον μοναχικό βίο επικεφαλής μιας μικρής ομάδας παρθένων. Αφού δοκιμάστηκαν έτσι γρήγορα τα τάλαντά της στην πνευματική καθοδήγηση, της ανατέθηκε η ηγουμενία μιας μεγάλης μοναχικής αδελφότητας στη Μονή του Χάρτλπουλ και εννέα χρόνια μετά, το 657, ίδρυσε τη Μονή του Γουίτμπυ.

Κατά τα τριάντα έτη της ηγουμενίας της στα δύο τούτα μοναστήρια, η Αγία Χίλντα επέδειξε μια αξιοθαύμαστη ικανότητα, όχι μόνον στη διεύθυνση των γυναικείων αδελφοτήτων της - τις οποίες οδηγούσε προς τον Θεό εξασφαλίζοντας με σοφία την τάξη και την αγάπη σε τέτοιο σημείο που λεγόταν ότι η Μονή του Γουίτμπυ ήταν η τέλεια εικόνα της Εκκλησίας των αποστολικών χρόνων, όπου πλούσιοι και φτωχοί είχαν τα πάντα κοινά και τους ένωνε η ίδια αγάπη - αλλά και στη διοίκηση ενός ανδρικού μοναστηριού που ήταν προσαρτημένο στο Γουίτμπυ, όπως συνέβαινε την εποχή εκείνη, και το οποίο χάρη σε αυτήν έγινε πραγματικό κέντρο εκπαιδεύσεως πολλών ιεραποστόλων και αγίων επισκόπων.

Βασιλείς, πρίγκιπες των γειτονικών περιοχών, ο επίσκοπος Αϊντάν και όλος ο λαός προσέφευγαν στην Αγία Χίλντα για να λάβουν τις συμβουλές και τις πνευματικές οδηγίες της. Θεωρούνταν ως η αληθινή πνευματική μητέρα της χώρας.

Αφού για πολλά χρόνια οδήγησε έτσι πολλές ψυχές προς τον Κύριο, δοκιμάστηκε εν συνεχεία για έξι χρόνια από μια σκληρή αρρώστια, η οποία δεν την εμπόδισε ωστόσο να συνεχίσει την πνευματική της καθοδήγηση. Το έβδομο έτος αυτού του μαρτυρίου της, στις 17 Νοεμβρίου του 680, σε ηλικία 66 χρόνων, συγκέντρωσε τις πνευματικές θυγατέρες της, μετέδωσε σε αυτές τις τελευταίες της οδηγίες για αγάπη και παρέδωσε με χαρά την ψυχή της στον Κύριο. Μία άλλη Αγία της εποχής, η Αγία Μπέγκου (τιμάται 31 Οκτωβρίου), είδε τότε την ψυχή της να υψώνεται προς τον ουρανό.

Η Αγία Χίλντα υπήρξε, με την Αγία Έμπα του Κόλντινγκχαμ (τιμάται 25 Αυγούστου), μία από τις μεγάλες μορφές του νέου εκείνου αγγλοσαξωνικού χριστιανισμού και προσφέρει ένα σπάνιο παράδειγμα μιας πνευματικής μητέρας που έλαβε από τον Θεό το χάρισμα να οδηγεί όχι μόνον μοναχές, αλλά και μοναχούς, ακόμη δε και επισκόπους· γιατί «ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3:28).

Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος τρίτος, Νοέμβριος. Ίνδικτος, Αθήναι, 2004, σελ. 197.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/11/17_17.html

Αγία Μπέγκου του Χάκνες. Ημέρα Μνήμης: 31 Οκτωβρίου.

Η Αγία Μπέγκου ήταν μοναχή από το Χάκνες, Γιορκσάιρ (Ντέιρα). Υπηρέτησε στο μοναστικό κελί στη μονή του Χάκνες, κοντά στο Σκάρμπόροου, το οποίο χτίστηκε από την Αγία Χίλντα του Γουίτμπυ (τιμάται 17 Νοεμβρίου) λίγο πριν από το θάνατό της.

Η Αγία Μπέγκου ήταν η Αγία εκείνη γυναίκα που είδε την ψυχή της Αγίας Χίλντα να ανεβαίνει στον ουρανό από Αγγέλους, όταν η Αγία Χίλντα κοιμήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 680. Η παράδοση αναφέρει ότι τη στιγμή που η Αγία Χίλντα παρέδωσε την ψυχή της, οι καμπάνες της μονής χτύπησαν μόνες τους. Η Αγία Μπέγκου ξύπνησε για να βρει τις αδελφές στα κελιά τους. Τότε η Αγία Μπέγκου ανέφερε ότι είδε σε όραμα την οροφή του σπιτιού να ανοίγει και η ψυχή της Αγίας Χίλντα να ανεβαίνει στον παράδεισο συνοδεία Αγγέλων. Οι μοναχές ξύπνησαν και προσευχήθηκαν για την ψυχή της Αγίας Χίλντα μέχρι την αυγή, μερικοί μοναχοί έφτασαν να τις πληροφορήσουν για το θάνατό της.

Η Αγία Μπέγκου κοιμήθηκε οσιακά στις 31 Οκτωβρίου 690. Χρόνια μετά το θάνατο της, οι μοναχοί του Γουίτμπυ αναζητούσαν ιερά λείψανα για να αντικαταστήσουν εκείνα της Αγίας Χίλντα, καθώς μεταφέρθηκαν στο Γκλάστονμπερι λόγω των επιδρομών από τους Βίκινγκς τον 10ο αιώνα. Μέσω μιας θείας αποκάλυψης, μια σαρκοφάγος αποκαλύφθηκε στο Χάκνες όπου η Αγία Μπέγκου είχε υπηρετήσει. Έφερε την επιγραφή "Hoc est sepulchrum Begu", δηλαδή "Εδώ είναι ο τάφος της Μπέγκου". Τα ιερά λείψανα μεταφέρθηκαν στο Γουίτμπυ όπου σύντομα αναφέρθηκαν θαύματα.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/11/31.html

Αγία Παρθενομάρτυς Ευφρασία της Χάκα Ισπανίας. Ημέρα Μνήμης: 25 Ιουνίου.

Η Αγία Ευφρασία (Eurosia ή Orosia) είναι η πολιούχος Αγία της Χάκα (Jaca), μια πόλη στην επαρχία Ουέσκα (Huesca) της βορειοανατολικής Ισπανίας, στα Πυρηναία. Η παράδοση αναφέρει ότι γεννήθηκε στη Μπαγιόν (Bayonne) ή στη Βοημία και πέθανε το 714, αφού μαρτύρησε από τους Μαυριτανούς στη Χάκα.

Υπάρχουν δύο παραδόσεις σχετικά με το βίο της. Η μία παράδοση αναφέρει ότι ήταν ευγενής και οι γονείς της την υποσχέθηκαν σε έναν Μαυριτανό προκειμένου να την παντρευτεί. Η Αγία Ευφρασία δραπέτευσε και κρύφτηκε σε μια σπηλιά. Δυστυχώς, ο καπνός από τη φωτιά που είχε ανάψει πρόδοσε την θέση της και οδήγησε στη σύλληψή της. Την έσυραν από τη σπηλιά από τα μαλλιά και αφού την βασάνισαν την σκότωσαν.

Η δεύτερη παράδοση υποστηρίζει ότι γεννήθηκε στην δουκική οικογένεια της Βοημίας το 864 και ονομαζόταν Ντομπροσλάβα (Dobroslava). Όταν έμεινε ορφανή, η Ντομπροσλάβα υιοθετήθηκε από τον διάδοχο δούκα, Μποζιβόι Α' της Βοημίας. Η σύζυγος του Μποζιβόι ήταν η Άγία Λουντμίλα (τιμάται 16 Σεπτεμβρίου), η οποία μετέστρεψε τη θετή της κόρη στη χριστιανική πίστη. Η Ντομπροσλάβα βαπτίστηκε και πήρε το όνομα Ευφρασία.

Ο Μποζιβόι στην αρχή ήταν παγανιστής όμως έγινε χριστιανός την εποχή που οι δύο μεγάλοι Ιεραπόστολοι των Σλάβων, Μεθόδιος και Κύριλλος βρίσκονταν στην Τσεχία (τιμώνται 11 Μαΐου). Το 880, ο Μεθόδιος διατάχθηκε από τον Πάπα Ιωάννη Η' να βρει μία άξια σύζυγο για τον γιο του βασιλιά της Παμπλόνα, πρίγκιπα Φορτούν Γκαρθές, ο οποίος ήταν κληρονόμος του θρόνου της Αραγωνίας και της Ναβάρρα, και θα ήταν κρίσιμος παράγοντας στον αγώνα κατά των Μαυριτανών στην Ισπανία.

Η Ευφρασία, δεκαέξι ετών τότε, θεωρήθηκε ιδανική νύφη και μεταφέρθηκε στην Ισπανία το 880. Καθώς διέσχιζε τα Πυρηναία, σχεδίαζε να συναντήσει τον μελλοντικό σύζυγό της στην Χάκα. Ωστόσο, αυτή η περιοχή είχε γίνει ζώνη πολέμου. Ένας μαυριτανός πολέμαρχος ονόματι Άμπεν Λούπο σχεδίαζε να αρπάξει την Ευφρασία για τον εαυτό του και επιτέθηκε. Χάρη στη γενναιότητα της συνοδείας της Αγίας Ευφρασίας, η νεαρή νύφη κατάφερε να ξεφύγει μέσα στα βουνά, η Αγία όμως κυνηγήθηκε και τελικά αιχμαλωτίστηκε. Η Αγία Ευφρασία προσευχήθηκε και ένας κεραυνός χτύπησε το έδαφος κοντά στους διώκτες της. Παρ'όλα αυτά οι βασανιστές της κατάφεραν και της έκοψαν τα άκρα και τελικά την αποκεφάλισαν. Μόλις η τιμία κεφαλή της έπεσε στο έδαφος, ξέσπασε τρομακτική καταιγίδα όπου έτρεψε σε φυγή τους μαυριτανούς.

Τα ιερά της λείψανα ανακαλύφθηκαν από έναν βοσκό ύστερα από όραμα. Η αγία κάρα της Αγίας φυλάσσεται στον ιερό ναό που είναι αφιερωμένος στην Αγία και τα ιερά λείψανά της μεταφέρθηκαν στην Χάκα από τον βασιλιά Σάντσο Ραμίρεθ της Αραγωνίας.

Η Αγία Ευφρασία είναι προστάτιδα όσων δέχονται δαιμονικές επιρροές αλλά και των δαιμονισμένων.

https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/06/25_22.html

Κελτική προσευχή

Ευχαριστίες σε εσένα Θεέ

Δοξολογία σε εσένα Θεέ

Τιμή σε εσένα Θεέ

για όλα όσα μου έδωσες.

Μου έδωσες την σωματική μου υπόσταση

για να κερδίζω το επίγειο φαγητό μου.

Δώρισε μου και αιώνια ζωή για να αποκαλυφτεί η δόξα σου.

Χάρισε μου ευλογίες κατά την διάρκεια της ζωής μου.

Χάρισε μου την αιώνια ζωή όταν έρθει ο θάνατος.

Να είσαι μαζί μου Θεέ μου καθώς βγαίνει η αναπνοή μου.

Θεέ μου να είσαι μαζί με την ψυχή μου στο πέλαγος.

πηγή κειμένου: Βιβλίο «The little book of Celtic blessings (το μικρό βιβλίο των Κελτικών ευλογιών)» σελ. 24

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/07/blog-post_43.html

Παραδοσιακή Κελτική ευλογία

Είσαι η ειρήνη όλων των γαλήνιων πραγμάτων

Είσαι ο τόπος για να προστατευτώ από κάθε βλάβη

Είσαι το φως που λάμπει στο σκοτάδι

Είσαι η αιώνια σπίθα της καρδιάς

Είσαι η θύρα που είναι πλατιά ανοιχτή

Είσαι ο φιλοξενούμενος που περιμένει μέσα

Είσαι ο ξένος στην πόρτα

Είσαι ο φτωχός που ζητάει βοήθεια

Είσαι ο Κύριος μου και με προστατεύεις από το κακό

Είσαι το φως, η αλήθεια, η οδός

Είσαι ο Σωτήρας μου.

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/11/blog-post_9.html

Μεγάλη Θάλασσα, Μικρή Βάρκα (αρχαία Κελτική ευλογία για τους ψαράδες)

Αγαπημένε μου Θεέ, να είσαι καλός μαζί μου.

Η θάλασσα είναι τόσο απέραντη

και η βάρκα μου είναι τόσο μικρή.

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/11/blog-post_2.html

Προσευχή του αγίου Κολουμπάνου

«Πλούτισε τον λύχνο μου με το φως σου, ώστε στο φως αυτό να μου αποκαλυφθούν εκείνα τα άγια των αγίων, όπου βρίσκεσαι εσύ, ώστε διαρκώς να βλέπω, να θεωρώ, να επιθυμώ εσένα μόνο, και αγαπώντας να ατενίζω μόνο εσένα.»

Από το βιβλίο «Ο Θεός των Μυστηρίων- Η Θεολογία των Κελτών στο φως της Ελληνικής Ανατολής σελ.214»

Κελτική Προσευχή

Ο Θεός να σε προστατεύει,

ο Θεός να σε οδηγεί,

ο Θεός να σε κρατάει,

ο Θεός να σε κρύβει μέσα στην αγκαλιά Του Αιώνια.

Ο Υιός να σε προσέχει,

ο Υιός να σε διδάσκει,

ο Υιός να σε βοηθάει,

ο Υιός να σε θεραπεύει,

με τη ζωή Του, το χυμένο αίμα Του.

Το Άγιο Πνεύμα μαζί σου,

το Άγιο Πνεύμα μέσα σου,

το Άγιο Πνεύμα να σου φανερώσει

πως είσαι μέσα στην αγάπη του Θεού

Αιώνια. Αμήν

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2014/01/blog-post_9507.html

Κελτική Λειτουργία: Από το ευχολόγιο του Stowe (650)

Στην λειτουργία για τους Ζωντανούς Μετανοούντες

Ώ Κύριε, συγχώρεσε εμάς τους μετανοούντες, τους ανάξιους δούλους σου, ώστε με απροβλημάτιστο νου να μπορέσουμε να προσφέρουμε αυτή τη Θυσία προκειμένου, με τις προσταγές της Πίστης, να λάβουν συγχώρεση και υγεία μέσα από Εσένα, ώ Άγιε Πατέρα. Μακάρι οι ακόλουθοι Σου να έχουν την δυνατότητα να κάνουν την προσφορά και να πάρουν μέρος στην Σωτηρία της αιώνιας χάρης με τη δική Σου βοήθεια. Μέσα από τον Κύριο Ιησού Χριστό ο Οποίος κυβερνάει μαζί Σου και μαζί με το Άγιο Πνεύμα σε όλους τους αιώνες.

Ώ Κύριε ικετεύουμε Εσένα με την χάρη σου να παρευρεθείς σε αυτήν την θυσιαστική προσφορά, εδώ παρών ώστε οι αφιερώσεις μας να μπορέσουν να είναι ωφέλιμες για την σωτηρία μέσα από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό ο Οποίος βασιλεύει μαζί Σου και μαζί με το Άγιο Πνεύμα σε όλους τους αιώνες.

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2015/09/stowe-650.html

Μία παλιά Χριστουγεννιάτικη Κελτική προσευχή

Η ειρήνη της γης σε Αυτόν, η χαρά του Παραδείσου σε Αυτόν, βλέπω πως τα πόδια του έχουν φτάσει στον κόσμο.

Η τιμή ενός βασιλιά είναι δική Του, το καλωσόρισμα ενός αμνού είναι δικό Του, Βασιλιάς απόλυτα νικηφόρος, αμνός απόλυτα δοξασμένος, γη και ωκεανός φωτίζονται για Αυτόν.

Δοξάστε όλοι! Ας χαρούμε!

Τα βουνά λάμπουν για Αυτόν, οι πεδιάδες λάμπουν για Αυτόν, η φωνή των κυμάτων με το τραγούδι της ακτής, ανακοινώνουν σε εμάς πως ο Χριστός γεννήθηκε, Υιός του βασιλιά των βασιλιάδων από τη γη της σωτηρίας.

Έλαμψε ο ήλιος ψηλά στα βουνά για Αυτόν.

Δοξάστε όλοι! Ας χαρούμε!

https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2015/01/blog-post_36.html

Προσευχή της Αγίας Lioba (Λιόμπα) για όσους έχουνε πέσει θύματα κατάκρισης

«Ω, Κύριε Ιησού Χριστέ, των παρθένων Βασιλέα. Εσύ που αγαπάς την αγνότητα, ακατανίκητε Θεέ, φανέρωσε τη δύναμη Σου και σώσε μας από αυτή την κατηγορία επειδή οι κατηγορίες εκείνων που κατέκριναν Εσένα έχουν πέσει επάνω σε μας».

Πηγή: από το βιβλίο «Η Αγία Λιόβη εκ Γουιμβόρνης και Βίσοφσχάιμ του Πατήρ Ιωνάθαν Χέμινγκς σελ. 28».

Ορθόδοξες ρίζες και άγιοι τής Νορβηγίας

Το 868 μ.Χ. οι άγριοι Βίκινγκς επιτέθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία. Ο άγιος Έντμουντ, βασιλιάς της Ανατολικής Αγγλίας, αφού αντέταξε σθεναρή αλλά μάταιη αντίσταση, παραδόθηκε στους Βίκινγκς το 869, για να πάψει η αιματοχυσία και στους δύο στρατούς. Θανατώθηκε με βέλη, δεμένος σε ένα δέντρο, αρνούμενος να σώσει τη ζωή του εγκαταλείποντας το χριστιανισμό. Ο λαός της Αγγλίας τον τίμησε και τον τιμά ως άγιο και ήρωα.

Εδώ θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι είναι παράλογο οι κατακτητές να τιμούν ως άγιο το βασιλιά των κατακτημένων, που οι ίδιοι κατανίκησαν, τον ανάγκασαν να παραδοθεί και τον βασάνισαν μέχρι θανάτου δεμένο σ’ ένα δέντρο σαν κοινό δούλο. Είναι παράλογο να τιμούν ως άγιο τον εθνικό ήρωα των κατακτημένων, που εμψυχώνει τα όνειρα και τις εθνικές φιλοδοξίες τους. Τα 10 ή 20 χρόνια είναι πολύ λίγα, για να έχει ξεχαστεί η βαριά ήττα στις ψυχές των Βρετανών (τα θύματα, οι λεηλασίες και όλα τα επακόλουθα) και να ζήσουν σαν αδέρφια με τους πρώην επιδρομείς, που ήταν πλέον «άποικοι». Ας θυμηθούμε ότι το 1031 οι Δανοί κατακτητές της Νορβηγίας προσπάθησαν να αποτρέψουν την αναγνώριση του νεκρού βασιλιά Όλαφ Β΄ ως αγίου από τους Νορβηγούς. Το 1594 οι Τούρκοι έκαψαν, στο Μιλέσοβο της τουρκοκρατούμενης Σερβίας, το άφθορο σώμα του θαυματουργού αγίου Σάββα της Σερβίας, που αποτελούσε εθνικό σύμβολο των υπόδουλων Σέρβων. Σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Τούρκοι κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να αποτρέψουν την απόδοση τιμής από τους ραγιάδες στους αγίους νεομάρτυρες, ξέροντας ότι αυτή η τιμή εγκυμονεί επαναστάτες. Έτσι τους εξέθεταν άταφους, πετούσαν τα σώματά τους στη θάλασσα ή προσπαθούσαν να τα κάψουν κ.τ.λ. Ο Charles Williamson σε επιστολή του στον Joseph Tarn, περιγράφοντας το μαρτύριο του αγίου νεομάρτυρα Αθανασίου στη Σμύρνη (του οποίου υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας), έγραψε ότι, αμέσως μετά τον αποκεφαλισμό του, οι Τούρκοι έχυσαν κουβάδες με νερό στο λαιμό και το κεφάλι του, για να μην προλάβει το συγκεντρωμένο χριστιανικό πλήθος να πάρει από το αίμα του αγίου βουτώντας τα μαντήλια του (1).

Αυτό λοιπόν το παράδοξο, να τιμηθεί ο άγιος Έντμουντ από τους κατακτητές και δημίους του, μπορεί να ερμηνευτεί πολιτικά, αλλά κατά τη γνώμη μας η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι οι Βίκινγκς αναγνώρισαν την αγιότητά του λόγω των πολλών θαυμάτων του – όπως ακριβώς και οι μουσουλμάνοι αναγνωρίζουν την αγιότητα της Παναγίας, του αγ. Γεωργίου, του αγ. Αρσένιου του Καππαδόκη κ.π.ά., λόγω των πολλών θαυμάτων τους. Πιθανόν η περίπτωση του αγίου Έντμουντ να είναι μία από τις πρώτες περιπτώσεις, όπου Νορβηγοί Βίκινγκς συνάντησαν το χριστιανισμό και τον μετέφεραν στην πατρίδα τους – δημιουργώντας εκεί τους πρώτους μικρούς και άγνωστους θύλακες χριστιανών.

Βασιλιάς Όλαφ Α΄ - Ο αποτυχημένος «ιεραπόστολος» (δεν τιμάται ως άγιος)

Δισέγγονος του βασιλιά Χάραλντ Α΄ και γιος του ισχυρού Βίκινγκ τοπάρχη Τρύγκβι Όλαφσον, ο Όλαφ Τρύγκβεσον (Olaf I Tryggvason, περ. 963-1000 μ.Χ.) φυγαδεύτηκε από τη μητέρα του Άστριντ μετά τη δολοφονία του πατέρα του από το βασιλιά Χάραλντ Β΄ και έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Νόβγκοροντ, στην αυλή του μεγάλου ηγεμόνα του Κιέβου αγίου Βλαδίμηρου. Στη συνέχεια πολέμησε υπό τις διαταγές του Βένδου ηγεμόνα Βουρισλάβου, του οποίου και παντρεύτηκε την κόρη. Κατά την περίοδο 990-993 διέμεινε στην Ιρλανδία, όπου ασπάστηκε το χριστιανισμό (χωρίς να βαφτιστεί) και παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο μια Ιρλανδή πριγκίπισσα. Το 991 και 994 συμμετείχε σε δύο επιδρομές των Βίκινγκς κατά της Αγγλίας. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης, βαπτίστηκε χριστιανός με ανάδοχο το βασιλιά Εθελρέδο Β΄. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Νορβηγία (995) και με τη βοήθεια ισχυρών τοπαρχών κατόρθωσε, μετά το θάνατο του βασιλιά Χάακον, να αναγορευτεί βασιλιάς.

Ικανός και φιλόδοξος βασιλιάς, ο Όλαφ ενοποίησε μεγάλο μέρος της Σκανδιναβίας υπό το σκήπτρο του και προσπάθησε να εισχωρήσει στη διαδοχή του θρόνου της Σουηδίας, μέσω γάμου με την πριγκίπισσα Ζίγκφριντ την Υπερήφανη. Απέτυχε όμως, γιατί προσπάθησε να επιβάλει τη χριστιανική πίστη στην παραλίγο σύζυγό του, ενώ εκείνη επέμεινε πεισματικά στη λατρεία των θεών της. Έτσι, ο Όλαφ παντρεύτηκε σε τρίτο γάμο τη Δανή πριγκίπισσα Θάυρα, εμφανίζοντας τον εαυτό του ως δικαιούχο των κτήσεών της. Τελικά κήρυξε επεκτατικό πόλεμο εναντίον της Δανίας και της Σουηδίας, κατά τη διάρκεια του οποίου πνίγηκε στη ναυμαχία του Σβέλντερ (ρίχτηκε στη θάλασσα για να μην αιχμαλωτιστεί). Η ήττα αυτή και ο θάνατός του προκάλεσαν τη δανοσουηδική κυριαρχία στη Νορβηγία (1000-1015), η οποία έληξε σε πρώτη φάση με τη δράση του αγίου Όλαφ Β΄.

Ο Όλαφ Α΄ εργάστηκε με πάθος για τη διάδοση του χριστιανισμού στους ειδωλολατρικούς πληθυσμούς της χώρας του και των αποικιών της (Ισλανδία, Γροιλανδία, Φερόες κ.ά.). Το πάθος αυτό όμως, σε συνδυασμό με τη φιλοδοξία του, φαίνεται πως τον οδήγησε να φερθεί ως Βίκινγκ και όχι ως χριστιανός! Προσπάθησε να επιβάλει το χριστιανισμό με τη βία, κηρύσσοντας διωγμό κατά της αρχαίας σκανδιναβικής θρησκείας και υποβάλλοντας σε βασανιστήρια και φρικτούς θανάτους όσους του αντιστέκονταν. Συνέχισε δηλαδή να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο που θα συμπεριφερόταν, αν δεν είχε γνωρίσει ποτέ το χριστιανισμό – για μας τους ορθόδοξους χριστιανούς, είναι φανερό ότι ποτέ δεν τον γνώρισε αληθινά. Περιττό να πούμε ότι η προσπάθειά του έπεσε στο κενό, καθώς ο πληθυσμός της Νορβηγίας, ακόμη και σε περιπτώσεις που επιφανειακά αποδεχόταν το βάπτισμα, εξακολούθησε να λατρεύει τους αρχαίους θεούς του και να εφαρμόζει τα σκληρά του έθιμα, όπως η έκθεση των βρεφών (δηλ. η συνήθεια να εγκαταλείπονται τα ανεπιθύμητα μωρά στα δάση, για να πεθάνουν ή να κατασπαραχθούν από τα θηρία).

Ωστόσο, παρόλο που απορρίπτουμε ασυζητητί τις αποτρόπαιες μεθόδους, που φέρεται να χρησιμοποίησε ο Όλαφ, πρέπει να επισημάνουμε κάτι παράδοξο: αμέσως μετά το θάνατό του ο Όλαφ Α΄ μετατράπηκε σε θρυλικό ήρωα που αγαπήθηκε υπερβολικά από τους Νορβηγούς (δεν τιμάται ως άγιος). Είναι ένας από τους λαοφιλέστερους ήρωες της Νορβηγίας και το πρόσωπό του έδωσε έμπνευση για πολλά επικά και καλλιτεχνικά έργα τους αιώνες που ακολούθησαν. Δημιουργήθηκε μάλιστα ο θρύλος ότι δε σκοτώθηκε, αλλά πρόκειται να επιστρέψει για να αποτινάξει το δανοσουηδικό ζυγό!

Ειλικρινά, πρόκειται για μια παραδοξότητα, που ίσως πρέπει να μας κάνει να επανεξετάσουμε την εικόνα που έχει καθιερωθεί γι’ αυτόν. Ένας λαός δεν τιμά ως μεγάλο εθνικό του ήρωα (που προσδοκά με ελπίδα την επιστροφή του) ένα βασιλιά που επιτίθεται εναντίον του ίδιου του λαού του και, με σωρεία φρικαλεοτήτων, επιχειρεί να ξεριζώσει την ιστορική αρχαία θρησκεία του και να επιβάλει μια ξένη θρησκεία – και μάλιστα να επιβάλει σ’ ένα περήφανο πολεμικό έθνος τη θρησκεία ενός νικημένου και ταπεινωμένου εχθρού του. Ένας λαός –και μάλιστα πολεμικός και αδούλωτος– δεν τιμά ως μεγάλο εθνικό του ήρωα έναν βασιλιά, που η επεκτατική πολιτική του προκαλεί συντριπτική ήττα και πολυετή υποδούλωση. Εκτός αν έχει άλλους λόγους να τον αγαπήσει τόσο, αν δηλαδή άλλες, θετικές πράξεις του ξεπέρασαν σε σημασία, για τη συνείδηση του λαού, την ήττα και την ξένη κατοχή που προκάλεσε με την υπέρμετρη φιλοδοξία του.

Μήπως λοιπόν ο Όλαφ δεν ήταν τόσο σκληρός όσο τον παρουσιάζουν οι μεσαιωνικές πηγές, όπως ο Ισλανδός συγγραφέας του 12ου αιώνα Σνόρι Στούρλουσον (Snorri Sturluson); Ή μήπως οι αναφορές αυτές παρανοήθηκαν, και η σκληρότητά του στράφηκε στην πραγματικότητα μόνον ενάντια σε μάγους και σε εκμεταλλευτές του λαού και ενάντια σε ανθρώπους που επέμεναν σε απάνθρωπες πρακτικές, όπως η έκθεση των βρεφών και οι ανθρωποθυσίες για τη λατρεία των αρχαίων θεών (2); Μήπως αυτά τα αρχαία σκανδιναβικά έθιμα ήταν ένας λόγος να θέλει ένα μέρος τουλάχιστον του λαού να αντικατασταθεί η ειδωλολατρία με το χριστιανισμό; Μήπως (πράγμα πολύ πιθανό) η βία του Όλαφ δεν στράφηκε τόσο κατά των ανθρώπων που «αρνούνταν να γίνουν χριστιανοί», όσο κατά των πολεμιστών αντιπάλων του και των οπαδών τους, πράγμα αποδεκτό από τα σκληρά ειδωλολατρικά ήθη του πολιτισμού των Βίκινγκς;

Όλα αυτά είναι ερωτήματα που δεν έχουμε τη δυνατότητα να τα απαντήσουμε μετά από τόσους αιώνες. Γεγονός είναι ότι η βάπτιση του Όλαφ στην Αγγλία πρέπει να αποδοθεί μάλλον σε ειλικρινή πίστη, παρά σε πολιτικές ή άλλου είδους σκοπιμότητες, αφού οι επιδρομείς είχαν κατανικήσει το αγγλικό βασίλειο και είχαν λάβει 16.000 λίβρες χρυσού για να σταματήσουν τις επιδρομές. Δεν έχει νόημα ο υπερήφανος νικητής να ασπάζεται τη θρησκεία του ηττημένου αντιπάλου του, και μάλιστα να προσπαθεί να την επιβάλει στο λαό του. Επίσης, πρέπει να επισημάνουμε ότι στα Έπη της Βινλανδίας (Vinland Sagas – Vinland, δηλ. «γη του κρασιού», είναι το όνομα που έδωσαν οι Βίκινγκς στην αμερικάνικη γη, όταν ταξίδεψαν σ’ αυτήν κατά τη βασιλεία του Όλαφ Α΄), που γράφτηκαν γύρω στο 1200 και αφηγούνται, μεταξύ άλλων, το ιεραποστολικό ταξίδι του Λεφ Έρικσον (Λεφ του Τυχερού) στη Γροιλανδία, αποστολή που του ανέθεσε ο Όλαφ Α΄, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε βίαιες μεθόδους εκχριστιανισμού. Γιατί; Ο βίαιος ξεριζωμός της αρχαίας θρησκείας και η επιβολή μιας ξένης θρησκείας είναι κάτι πολύ τραυματικό, για να ξεχαστεί μέσα σε 200 χρόνια από ένα υπερήφανο και ανυπόταχτο λαό (ας μην ξεχνάμε ότι η Κρήτη π.χ. παρέμεινε υπόδουλη στους Ενετούς πάνω από τέσσερις αιώνες, 1211-1669, και ποτέ δεν έπαψαν οι επαναστάσεις – ομοίως και κατά τους αιώνες της Τουρκοκρατίας σε ολόκληρο το χριστιανικό χώρο κ.τ.λ., ενώ ανάλογες είναι οι ιστορικές περιπέτειες πολλών γενναίων λαών, που παρέμειναν υπόδουλοι για αιώνες, σε όλη τη Γη).

Σημειωτέον, ότι από πολιτική άποψη ο εκχριστιανισμός δεν πρόσφερε τίποτε στον Όλαφ. Του στέρησε τη δυνατότητα να εισχωρήσει στο βασίλειο της Σουηδίας (αν δεν ήταν ειλικρινά πιστός, έστω και πρωτόγονα και δεισιδαιμονικά, θα μπορούσε να απαρνηθεί την πίστη για να παντρευτεί τη Ζίγκφριντ), ενώ ο ίδιος πολέμησε ενάντια σε χριστιανούς βασιλιάδες και μάλιστα ηττήθηκε από χριστιανούς: το βασιλιά της Δανίας Σβέιν το Διχαλογένη (Σβέιν Σαλούβαρδος, Sweyn Forkbeard, 986 - 1014)Σκότκονουνγκ (Όλαφ ο Αγαπητός, Olof Skötkonung, 995 – 1022), γιο του Έρικ του Κατακτητή και της Ζίγκφριντ της Υπερήφανης, της παραλίγο συζύγου του Όλαφ Α΄. Και οι δύο βασιλιάδες φαίνεται πως ήταν άνθρωποι σοφοί, με επίγνωση του χριστιανικού μηνύματος: διευκόλυναν τη δράση χριστιανών ιεραποστόλων στη Δανία και τη Σουηδία αντίστοιχα, αλλά δε χρησιμοποίησαν βία ενάντια σε όσους δεν επιθυμούσαν να βαπτιστούν. Ο Όλαφ Σκότκονουνγκ ίδρυσε και την πρώτη σουηδική επισκοπή στην πόλη Σκάρα. Ο ίδιος μάλιστα πέθανε ως μάρτυρας στη Στοκχόλμη – δολοφονήθηκε από φανατικούς ειδωλολάτρες, αρνούμενος να θυσιάσει στα είδωλα (τιμάται από τη δυτική Εκκλησία στις 30 Ιουλίου).

Άγιος Όλαφ Β΄, βασιλιάς των Νορβηγών

Όλαφ Χάραλντσσον (Olav Haraldsson, Olav den Hellige, Hellig Olav, 995-1030) κατέχει μια μοναδική θέση μεταξύ των Νορβηγών αγίων. Γιος ενός Νορβηγού αρχηγού και γόνος της βασιλικής οικογένειας της Νορβηγίας, άγιος της Ορθοδοξίας και εθνικός ήρωας της πατρίδας του, καθιέρωσε την πρώτη εθνική νομοθεσία της Νορβηγίας και συνέβαλε καθοριστικά στην εδραίωση του λαού του στο χριστιανισμό.

Σε ηλικία μόλις 12 ετών συμμετείχε σε επιδρομές των Βίκινγκς εναντίον της Αγγλίας, και στη συνέχεια έλαβε μέρος σε μάχες στο πλευρό των ορθόδοξων χριστιανών βασιλέων Ριχάρδου της Νορμανδίας και Έθελμπερτ της Αγγλίας. Γύρω στο 1013 βαφτίστηκε χριστιανός στη Ρουέν της Νορμανδίας. Επέστρεψε στη Νορβηγία το 1015 και –προσεταιριζόμενος διάφορους ισχυρούς ευγενείς– κατόρθωσε να απαλλάξει τη χώρα του από τη δανοσουηδική κυριαρχία και να ανακηρυχτεί βασιλιάς (Όλαφ Β΄). Η βασιλεία του τα επόμενα 11 χρόνια θεωρείται μια βασιλεία σχετικής ειρήνης. Ενίσχυσε το κύρος του βασιλικού θεσμού ενώνοντας τη χώρα, οργανώνοντας το κράτος και το στρατό, αλλά και αποδυναμώνοντας τους τοπικούς αρχηγούς, ενώ συγχρόνως εργάστηκε για τη διάδοση του χριστιανισμού στην πατρίδα του. Στην προσπάθειά του αυτή έφερε ιερείς και ιεραποστόλους στη Νορβηγία, με κυριότερο τον επίσκοπο Γκριμ του Κελ (Grim Kjell, Γκρίμκελ).

Ο άγιος Όλαφ Β΄ ανακήρυξε επίσημα τη Νορβηγία χριστιανικό βασίλειο το 1024 και επέβαλε μια νομοθεσία βασισμένη στο χριστιανικό ήθος, που θεωρείται η πρώτη εθνική νομοθεσία της Νορβηγίας. Η νομοθεσία αυτή καθιερώθηκε στη συνεδρίαση της Ting (Κοινοβούλιο). Έπληττε καίρια τα αρχαία νορβηγικά έθιμα και επέβαλλε την εφαρμογή της με ποινές θανάτου και ακρωτηριασμών. Φυσικά η «επιβολή του χριστιανισμού», από χριστιανική άποψη δεν είναι σωστή. Για να κατανοήσουμε όμως τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περίπτωσή μας, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι τα σκληρά έθιμα των Βίκινγκς, που καταργούνταν με τη νομοθεσία του 1024, καταπατούσαν βίαια την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Αυτό ήταν φυσικό, αφού στις παγανιστικές κοινωνίες κατά κανόνα ήταν άγνωστη η ιδέα του σεβασμού στον άνθρωπο – αλλά επίσης ήταν φυσικό ένας βασιλιάς που θέλει να αναβαθμίσει τη χώρα του να προσπαθήσει να πατάξει τις απάνθρωπες αρχαίες πρακτικές.

Ανάμεσα στα άλλα, απαγορεύτηκε η «έκθεση των βρεφών», ο βιασμός, οι αναγκαστικοί γάμοι, η πολυγαμία και ο γάμος μεταξύ στενών συγγενών. Ελήφθησαν μέτρα για το σεβασμό των παιδιών και των δούλων. Καθιερώθηκαν κανονικές ταφές (απαγορεύτηκε η ταφή σε σωρούς χωρίς φροντίδα), η αργία της Κυριακής, η νηστεία της Παρασκευής (αποχή από το κρέας) και η μεγάλη σαρακοστή πριν το Πάσχα. Καθιερώθηκε η ισονομία, με την ισότητα απέναντι στο νόμο των ευγενών με τους απλούς χωρικούς (ίδιες ποινές). Και φυσικά απαγορεύτηκαν οι ανθρωποθυσίες, που ήταν συνδεδεμένες με τη λατρεία των αρχαίων θεών. Οικοδομήθηκαν εκκλησίες και εισήχθησαν χριστιανικές εορτές.

Όλα τα παραπάνω φανερώνουν ότι ο άγιος δεν κινήθηκε για τον εκχριστιανισμό της χώρας από κάποια κυνική πολιτική σκοπιμότητα, αλλά από ειλικρινή διάθεση για βελτίωση της ζωής του λαού του. Η «σύγκρουση με την παραδοσιακή νορβηγική κουλτούρα» δεν ήταν μια παραξενιά προερχόμενη από μισαλλοδοξία, θρησκοληψία και φανατισμό, ούτε μια βίαιη επίθεση ενός βασιλιά εναντίον του ίδιου του λαού του. Ο σύγχρονος άνθρωπος υποκρίνεται πως θεωρεί ισάξιες και εξίσου σεβαστές όλες τις πολιτισμικές παραδόσεις και πως είναι κακό να εγκαταλείπει ένας λαός τη θρησκεία του (με τους μύθους, τα ήθη και τα έθιμα που συνδέονται με αυτήν) και να υιοθετεί μια «ξένη» θρησκεία – άραγε πρέπει να θεωρήσουμε ίσης αξίας τις ανθρωποθυσίες και την έκθεση των βρεφών με την αναίμακτη θυσία της θείας Μετάληψης και το ευαγγελικό μήνυμα της αγάπης;

Παράλληλα, ο Όλαφ προώθησε σε ανώτερες θέσεις της αυλικής και στρατιωτικής ιεραρχίας έντιμους και αφοσιωμένους ανθρώπους ταπεινής καταγωγής, παραγκωνίζοντας τους αμφίβολης ηθικής ποιότητας ευγενείς. Αυτό προκάλεσε τη φοβερή εχθρότητα των ευγενών, οι οποίοι, κατά την επίθεση του βασιλιά της Δανίας και της Αγγλίας Κανούτου Β΄ του Μεγάλου (1028), συντάχθηκαν στο πλευρό του κατορθώνοντας να εκθρονίσουν τον Όλαφ.

Ο άγιος υποχρεώθηκε να καταφύγει στη Ρωσία, από την οποία επέστρεψε το 1030 για να συνεχίσει τον αγώνα του, δεν κατόρθωσε όμως να συγκεντρώσει αξιόμαχο στρατό και σκοτώθηκε (τρυπημένος με δόρυ στην κοιλιά) στη μάχη του Στίκλεσταντ (Stiklestad). Στη μάχη αυτή ο άγιος κατέβηκε όχι με όλο το στρατό του, αλλά μόνο με τους χριστιανούς. Αρχαίες επικές πηγές λένε πως λίγο πριν τη μάχη ένα όραμα τον είχε προειδοποιήσει πως θα σκοτωθεί. Την επόμενη μέρα το αίμα του αποκαθιστά την όραση ενός τυφλού, ενώ αργότερα πηγές νερού αρχίζουν να ρέουν από τον τάφο του. Στις τάξεις του Κανούτου απλώνεται φόβος, ενώ ο δολοφόνος του αγίου, Thore Hound, συγκλονίζεται και μετανοεί για το φόνο του. Είναι τα πρώτα από μια σειρά θαυμάτων, που φανέρωσαν την αγιότητα του νεκρού βασιλιά. Τους αιώνες που ακολουθούν συντάσσονται ολόκληρα βιβλία, όπου καταγράφονται τα θαύματά του.

Ένα χρόνο μετά, το 1031, παρουσία του λαού και των ισχυρών Δανών κατακτητών, γίνεται ανακομιδή του σώματός του, το οποίο ανακαλύπτεται άφθορο και ευωδιάζον και τοποθετείται στο ναό του αγίου Κλήμεντα στο Nidaros (Trondheim). «Τα κόκκινα μάγουλά του ήταν σα να είχε μόλις κοιμηθεί», κατά τη σάγκα του αγίου Όλαφ (saga, λαϊκό έπος), ενώ, με απαίτηση της Δανής βασίλισσας Elgiva, τα μαλλιά του δοκιμάζονται με φωτιά, από την οποία βγαίνουν άθικτα (3). Έτσι, ένα μόλις χρόνο μετά το θάνατό του, αναγνωρίζεται ως άγιος από το λαό του.

Φαίνεται πως ο άγιος τιμήθηκε αμέσως και στην Αγγλία, εξαιτίας του Βρετανού επισκόπου Γκριμ (Γκρίμκελ). Στη χώρα του αναγορεύτηκε ταχύτατα σε κοσμαγάπητο άγιο και ήρωα. Το Nidaros (Trondheim), όπου βρισκόταν ο τάφος του, έγινε μεγάλο προσκύνημα. Εικόνες και ναοί προς τιμήν του εντοπίζονται όχι μόνο στη Νορβηγία, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως η Ρωσία (Νόβγκοροντ), η Πολωνία, η Εσθονία (Ταλίν) κ.λ.π., ενώ παρεκκλήσι αφιερωμένο σ’ αυτόν υπήρχε και στην Κωνσταντινούπολη (τόπος λατρείας των ορθόδοξων Βαράγγων στρατιωτών). Το όνομά του διαδόθηκε πολύ στη Νορβηγία ως βαφτιστικό όνομα, ενώ, λόγω των πολλών θαυμάτων του, δόθηκε και σε ένα βότανο με θεραπευτικές ιδιότητες. Η ημέρα της μνήμης του (29 Ιουλίου) εορτάζεται από το νορβηγικό λαό με διάφορα έθιμα, με χορό, φωτιά και ένα ιδιαίτερο γεύμα, που περιλαμβάνει μπύρα, ξινή κρέμα, χυλό και αλλαντικά. Η ανακομιδή του σώματός του, το 1031, εορτάζεται με μια μικρότερη γιορτή στις 3 Αυγούστου. Η 29 Ιουλίου, αφιερωμένη στον άγιο, είναι επίσης ημέρα εθνικής αργίας λαμπρά εορταζόμενης στα νησιά Φερόε (μεταξύ νορβηγικής θάλασσας και βόρειου Ατλαντικού), αλλά και ημέρα έναρξης των εργασιών του κοινοβουλίου.

Σύμφωνα με το μεσαιωνικό Ισλανδό ιστορικό Snorri Sturluson, το 1066, ο βασιλιάς της Νορβηγίας Χάραλντ Γ΄ (Harald ΙΙΙ), που ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Αγγλία, ονειρεύτηκε ότι ήταν στο Trondheim και συναντήθηκε με τον άγιο Όλαφ εκεί. Ο άγιος προσπάθησε να τον αποτρέψει από την επίθεση, προειδοποιώντας τον ότι θα σκοτωθεί και θα κατασπαραχτεί από τους λύκους. ΟHarald was killed, in accordance with the prophecy of St. Olaf, at the Battles of Stamford Bridge in England. Harald αδιαφόρησε για την προφητεία και σκοτώθηκε κατά τις μάχες του Stamford Bridge στην Αγγλία. Έτσι ο άγιος Όλαφ, που όσο ζούσε προσπάθησε να κάνει το καλύτερο για το λαό του, έδωσε και μετά θάνατον ένα μήνυμα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Όπως επισημαίνει σε κείμενό της η σύγχρονη ορθόδοξη νορβηγική κοινότητα στο Helsfyr (4), ο άγιος Όλαφ δεν ήταν ένας ασκητής. Η ζωή του δεν ήταν ολόκληρη μια ζωή πίστης και αρετής. Έκανε λάθη. Συμμετείχε σε πολέμους, επέβαλε σκληρές ποινές σε ανθρώπους, δημιούργησε εχθρότητες. Επίσης η ζωή του κατέληξε σε μια αποτυχία, πράγμα που ίσως φανερώνει ότι δεν ευλογήθηκαν όλες οι πράξεις του. Έχασε το θρόνο του, εξορίστηκε, ηττήθηκε και σκοτώθηκε στη μάχη. Κι όμως αγαπήθηκε και τιμήθηκε ως άγιος και ήρωας. Η τιμή του ως αγίου δεν οφείλεται στις «υπηρεσίες του προς την Εκκλησία», αλλά στα θαύματά του. Αν πρόσφερε κάποιες υπηρεσίες στην Εκκλησία, δηλαδή στον εκχριστιανισμό της χώρας του, αυτό οφείλεται στην πίστη του και ήταν στην πραγματικότητα μια υπηρεσία προς το λαό του. Δεν είναι εύκολο να τον κρίνουμε. Δεν ξέρουμε πόσο είχε μετανιώσει για τις νεανικές πειρατικές επιχειρήσεις του, πώς προσευχόταν, σε ποια συνειδησιακή κατάσταση ευρισκόμενος –ίσως θλίψη– προσπαθούσε να επιβάλλει τη δικαιοσύνη, υποβάλλοντας σε σκληρές ποινές τους εξίσου σκληρούς παραβάτες των νόμων. Από πολιτική άποψη, τίποτα δεν του πρόσφερε ο εκχριστιανισμός. Αρχικά πολέμησε με χριστιανούς βασιλιάδες για να απελευθερώσει τη χώρα του από τη δανοσουηδική κυριαρχία. Και τελικά εκθρονίστηκε και σκοτώθηκε από τον Κανούτο, έναν επίσης χριστιανό βασιλιά.

Το 1164 (ενώ ήδη η Νορβηγία βρισκόταν στη σφαίρα της σχισματικής παπικής Εκκλησίας) ο άγιος Όλαφ ανακηρύχθηκε προστάτης άγιος της Νορβηγίας, ενώ το 1847 θεσπίστηκε παράσημο με το όνομά του από το βασιλιά της Σουηδίας και της Νορβηγίας Όσκαρ Α΄.

Αγία παρθενομάρτυς Σούννιβα και οι συν αυτή

Η αγία Σούννιβα (Sunniva) μεγάλωσε στα δυτικά της ορθόδοξης χριστιανικής Ιρλανδίας γύρω στα μέσα του δέκατου αιώνα. Ήταν μια σοφή και συνετή πριγκίπισσα, κόρη ενός τοπικού βασιλιά. Όταν πέθανε ο πατέρας της, ανέλαβε τη διακυβέρνηση του λαού της. Επειδή ήταν μια όμορφη και δυναμική παρθένος, πολλοί επίδοξοι μνηστήρες ζητούσαν το χέρι της. Ένας από αυτούς, άγριος και ισχυρός Βίκινγκ, την απείλησε επανειλημμένα, ότι θα επιτεθεί και θα αφανίσει το λαό της αν δεν τον παντρευτεί. Τότε η Σούννιβα, για να σώσει το λαό της, αποφάσισε να φύγει από τον τόπο της και να εμπιστευτεί την τύχη της στην πρόνοια του Ιησού Χριστού.

Επειδή όμως η αγία αγαπήθηκε από το λαό, τόσο για τη φροντίδα της προς τους φτωχούς καταπιεσμένους, όσο και για την ευσέβεια και την αρετή της, πολλοί επέλεξαν να την ακολουθήσουν στην αυτοεξορία της. Όχι μόνο άντρες, αλλά και γυναίκες και παιδιά. Όπως αναφέρουν λοιπόν τα αρχαία ιρλανδικά κείμενα, βγήκαν στην ανοιχτή θάλασσα μιμούμενοι την κιβωτό του Νώε, χωρίς κουπιά, πηδάλιο ή πανί και χωρίς όπλα, εναποθέτοντας πλήρως τη ζωή τους στα χέρια του Κυρίου.

Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα στη θάλασσα, το πλοίο της (ίσως να μην ήταν μόνο ένα) οδηγήθηκε προς την κατεύθυνση της νορβηγικής ακτής. Αφήνοντας μερικούς σε άλλο τόπο, η αγία κατέληξε στο νησί Selja (5). Το νησί καλύπτεται εν μέρει με δάση, πλούσια σε γλυκό νερό, και η θάλασσα είναι γεμάτη ψάρια. Η Selja χρησίμευε επίσης ως βοσκότοπος για τα βοοειδή που ανήκουν σε γεωργούς στην ηπειρωτική χώρα. Εκεί η αγία και το πλήρωμά της εγκαταστάθηκαν σε σπηλιές και άρχισαν τη ζωή τους με βασική ενασχόληση το ψάρεμα. Η αγία δόξασε το Θεό και, για όσο διάστημα παρέμεινε εκεί, έζησε μια ασκητική ζωή. Καταγράφονται τα λόγια της σε χριστιανικά ιρλανδικά ποιήματα αυτής της περιόδου: «Είμαι ευτυχής που μπορώ να σταθώ στο στήθος του νησιού ... Μπορώ να δω τα υπέροχα σμήνη των πουλιών πάνω από την ανοιχτή θάλασσα, μπορώ να δω τις μαγευτικές φάλαινες, το μεγαλύτερο από όλα τα θαύματα... Και μπορώ να δοξάσω τον Κύριο που έχει εξουσία πάνω από όλα, τον ουρανό με τους αγγέλους του, τη γη και τον αέρα».

Οι αγρότες από την ηπειρωτική χώρα όμως ανησύχησαν όταν έμαθαν για τους αποίκους της Selja, φοβούμενοι ότι πρόκειται για ζωοκλέφτες. Οπλίστηκαν λοιπόν, με αρχηγό ένα σκληρό πολεμιστή, και τους επιτέθηκαν. Η αγία και οι άνθρωποί της είδαν τα πλοία να έρχονται και κατέφυγαν σε μια σπηλιά. Η είσοδος της σπηλιάς γκρεμίστηκε και παρέμειναν εγκλωβισμένοι σ’ αυτήν. Οι ντόπιοι, αφού τους αναζήτησαν μάταια, επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Τα χρόνια πέρασαν και διάφορα θαυμαστά σημεία, όπως μια παράξενη στήλη φωτός, μαρτυρούσαν ότι κάτι ιδιαίτερο κρύβεται κάτω από τα σωριασμένα βράχια. Και κάποια στιγμή, δυο επιφανείς Νορβηγοί ειδωλολάτρες, οδηγημένοι από το παράξενο φως, ερεύνησαν και ανακάλυψαν ένα ανθρώπινο κρανίο, που ευωδίαζε ένα άρωμα γλυκό σαν του μελιού. Το πήραν μαζί τους και επέστρεψαν στο Nidaros. Εκεί σχετίστηκαν με το βασιλιά Όλαφ Α΄ και αποδέχτηκαν με προθυμία την πρότασή του να βαπτιστούν χριστιανοί. Του ζήτησαν όμως να τους δώσει μια εξήγηση για το ευωδιαστό λείψανο. Ο βασιλιάς το είδε και, καταλαβαίνοντας ότι πρόκειται για το λείψανο ενός αγίου, έστειλε αποστολή και ερεύνησαν τον τόπο, όπου βρήκαν τα ιερά λείψανα.

Αμέσως η αγία Σούννιβα τιμήθηκε ως πρωτομάρτυρας της νορβηγικής γης και οικοδομήθηκε μια εκκλησία γι’ αυτήν στον τόπο του θανάτου της, που παρέμεινε ως μεγάλο προσκύνημα για αρκετούς αιώνες. Αργότερα ιδρύθηκε εκεί και βενεκδικτίνικο μοναστήρι, υπολείμματα του οποίου διατηρούνται ακόμη. Γύρω στο 1170 η ιστορία της αγίας καταγράφηκε στο λατινικό αγιογραφικό έργο Acta Sanctorum in Selia.

Κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών στο Μπέργκεν, το 1170-71 και το 1198, τα λείψανα της αγίας μεταφέρθηκαν εκεί, με αποτέλεσμα να σταματήσει η φωτιά. Η αγία τιμάται λοιπόν ως προστάτιδα του Μπέργκεν (Bergen, Bryggen) και ολόκληρης της δυτικής Νορβηγίας και το όνομά της έγινε βαφτιστικό όνομα για πολλά κορίτσια στη χώρα.

Άγιος Χάλλβαρντ του Lier, ο Νορβηγός

Ο άγιος Χάλλβαρντ (Hallvard) ήταν Νορβηγός, γιος του Vebjorn του Husaby, ενός ευγενούς από το Lier. Ήταν έμπορος και ταξίδευε στις Βαλτικές Νήσους. Το 1043, σε ηλικία 23 ετών, προσπάθησε να υπερασπιστεί μια γυναίκα, που είχαν αρπάξει σκλάβα τρεις άνδρες κατηγορώντας την για κλοπή. Αν και ο άγιος προσφέρθηκε να τους επιστρέψει αυτά που ισχυρίζονταν ότι έχασαν, δολοφονήθηκε από αυτούς με βέλη, μαζί με τη γυναίκα. Στη συνέχεια πέταξαν το σώμα του στη θάλασσα, δεμένο σε μια μυλόπετρα. Όμως στάθηκε αδύνατο να βυθιστεί κι έτσι αποκαλύφθηκε το έγκλημά τους. Ο άγιος τιμάται ως μάρτυρας για την υπεράσπιση ενός αθώου προσώπου και είναι ο προστάτης άγιος του Όσλο. Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Μαΐου.

Το 1130 οικοδομήθηκε στο Όσλο καθεδρικός ναός αφιερωμένος σε αυτόν, όπου φυλάσσονταν και τα λείψανά του, ο οποίος όμως κατέρρευσε το 17ο αιώνα.

Όσιος Τρύφων του Petsamo, απόστολος των Σάμι

Η πρώτη γνωριμία του λαού των Σάμι με την ορθοδοξία μάλλον έγινε μέσω της σπουδαίας μονής Σολοβέτς, των νησιών Σολόφκυ, ίσως και από τους ίδιους τους ιδρυτές της αγίους Σαββάτιο και Ζωσιμά (15ος αιώνας). Απόστολος των Σάμι είναι και ο άγιος Θεοδώρητος του Σολόφκυ (1571, 17 Αυγούστου). Όμως εκείνος που διέδωσε με πολύ μόχθο και αγώνα το χριστιανισμό στους Σάμι είναι ο άγιος Τρύφων του Πετσάμο (Πετσένγκα), ιδρυτής της εκεί μονής της Αγίας Τριάδας.

Ο άγιος Τρύφων γεννήθηκε το 1495 και το βαφτιστικό του όνομα ήταν Μητροφάνης. Παιδί της ρωσικής επαρχίας (Νόβγκοροντ), ελλείψει της δυνατότητας να φοιτήσει σε σχολείο, έμαθε γράμματα από τον πατέρα του. Από μικρός ήταν ευσεβής, αγαπούσε την εκκλησιαστική ζωή και στην εφηβεία του υπηρέτησε την εκκλησία ως αναγνώστης και ψάλτης. Μαθαίνοντας για τις φτωχές και παραμελημένες χώρες του παγωμένου βορρά, ταξίδεψε εκεί, ακολουθώντας μάλλον κάποια συντροφιά κυνηγών ή εμπόρων, ενώ ήταν απλός λαϊκός (όχι ιερέας ή μοναχός), και επιδόθηκε σε αποστολικό έργο ανάμεσα στις φυλές των ειδωλολατρών. Το 1524 κατασκεύασε μια καλύβα στον ποταμό Πετσένγκα [Petshenga – νορβηγικά Petsamo (6)]. Σύντομα η αποστολική του δραστηριότητα έφερε καρπούς και το 1532 άνθρωποι έφτασαν στον αρχιεπίσκοπο του Νόβγκοροντ Μακάριο ζητώντας αντιμήνσιο για την τέλεση θείας λειτουργίας (το αντιμήνσιο είναι ένα ύφασμα καθαγιασμένο και με μικρά τεμάχια αγίων λειψάνων ραμμένα πάνω του, που στρώνεται σε κοινό τραπέζι, όταν δεν υπάρχει αγία τράπεζα, για την τέλεση της θείας Ευχαριστίας). Ο αρχιεπίσκοπος ευλόγησε και βοήθησε έμπρακτα την αποστολή, στέλνοντας υλικά για την οικοδόμηση ναού. Έτσι οικοδομήθηκε στον ποταμό Πετσένγκα ναός αφιερωμένος στην Αγία Τριάδα, ο οποίος εγκαινιάστηκε το 1533, έτος που ο Μητροφάνης εκάρη μοναχός (Τρύφων). Στο ναό αυτό βαφτίστηκαν οι πρώτοι Σάμι ορθόδοξοι χριστιανοί (7).

Αν και υπήρξαν κατά καιρούς διώξεις και συγκρούσεις με ντόπιους παγανιστικούς κύκλους, το 1530 άρχισε να σχηματίζεται μια μικρή αδελφότητα γύρω από τον άγιο Τρύφωνα, ένα μοναστήρι στα σπάργανα. Αφορμή για την κανονική ίδρυση του μοναστηριού ήταν μια παρατεταμένη πείνα που ρήμαξε τη βορειοδυτική Ρωσία στα τέλη της δεκαετίας του 1550 και στις αρχές του 1560. Ο Τρύφων προχώρησε μαζί με κάποιους από τους συντρόφους του στα ενδότερα της Ρωσίας, για τη συγκέντρωση τροφίμων για τους πεινασμένους του πληθυσμού. Για αρκετά χρόνια περιπλανήθηκε από πόλη σε πόλη χωρίς σημαντικά αποτελέσματα και το 1556 ήρθε στη Μόσχα όπου συναντήθηκε με τον τσάρο Ιβάν τον Τρομερό και το γιο του, πρίγκηπα Θεόδωρο Ιβάνοβιτς.

Η ζωή του τσάρου Ιβάν μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους. Έως το 1547, όταν στέφθηκε ο πρώτος Ρώσος τσάρος (αυτοκράτορας), είναι μια «σκληρή» περίοδος. Από το 1547 ως το 1560 μπορεί να θεωρηθεί καλή και ειρηνική περίοδος ανάπτυξης, ειρήνης και ασφάλειας. Από το 1560 μέχρι το θάνατό του το 1584 ήταν και πάλι μια «σκληρή» περίοδος. Ο άγιος Τρύφων και το μοναστήρι της Πετσένγκα γνώρισαν μόνο το καλό πρόσωπο του Ιβάν. Η εκτίμηση του τσάρου πρόσφερε στην αδελφότητα μια ειδική ρύθμιση, με την οποία τα κρατικά έσοδα από την περιοχή των Σάμι παραχωρήθηκαν για την οικοδόμηση και ίδρυση του μοναστηριού.

Ο άγιος Τρύφων, ο οποίος δεν ήταν ιερέας (μόνο απλός μοναχός), δεν υπήρξε ποτέ επίσημα το κεφάλι της μονής του, αν και ήταν ο πνευματικός πατέρας της. Αργότερα αποσύρθηκε στην «έρημο» νότια της μονής, όπου έχτισε ένα μικρό κελί και ένα παρεκκλήσι προς τιμήν της Θεοτόκου. Εκεί έζησε στην ησυχία και την προσευχή μέχρι την κοίμησή του το 1583. Η μνήμη του τιμάται στις 15 Δεκεμβρίου, μαζί με τη μνήμη του μαθητή του, του αγίου Ιωνά.

Η μονή Πετσένγκα

Η μονή Πετσένγκα παρέμεινε πάντα μικρή, φτωχή και «ασήμαντη» (προς τιμήν της). Στους αιώνες που ακολούθησαν γνώρισε πολλές περιπέτειες και καταστροφές, παρασυρμένη στη δίνη των ιστορικών γεγονότων. Την ημέρα των Χριστουγέννων του 1589 μια συμμορία με επικεφαλής τον Pekka Vesainen επιτέθηκε, πυρπόλησε το ανυπεράσπιστο μοναστήρι και σκότωσε τα 116 πρόσωπα που βρέθηκαν εκεί. Το μοναστήρι δεν αποκαταστάθηκε ολοκληρωτικά, αλλά σχεδόν φυτοζωούσε (καταγράφεται π.χ. με 13 μοναχούς το 1701), μέχρι που έκλεισε το 1764 (μαζί με περισσότερα από το ένα τρίτο των μοναστηριών της Ρωσίας) στα πλαίσια του υποχρεωτικού εκδυτικισμού που επέβαλε η τσαρίνα Αικατερίνη Β΄ η Μεγάλη, επηρεασμένη από τις ιδέες του Διαφωτισμού. Στο χώρο της αρχικής μονής χτίστηκε μια εκκλησία στη μνήμη του αγίου Τρύφωνα και πάνω από τον τάφο του χτίστηκε μια εκκλησία προς τιμήν του Ιησού Χριστού.

Αυτή ήταν η μονή της Πετσένγκα, ως επί το πλείστον μια καμένη τοποθεσία από το 1589 μέχρι τη δεκαετία του 1880, που είχε γίνει προετοιμασία για την ανοικοδόμηση του παλιού μοναστηριού. Το νέο μοναστήρι το αποτελούσαν, όπως και το παλιό, μερικά σπίτια γύρω από μια εκκλησία. Το 1917 η μονή είχε 30 μοναχούς και υπήρχε μέχρι το 1939, όταν ο χειμερινός πόλεμος μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Φινλανδίας έληξε με τη Φινλανδία να πρέπει να παραχωρήσει αυτό το τμήμα της επικράτειάς της στη Σοβιετική Ένωση. Ο τελευταίος μοναχός, γέροντας Ακάκιος (Akakij), κοιμήθηκε 110 χρόνων το 1984.

Η πολύπαθη μονή βρισκόταν σε μια περιοχή εξαιρετικά σημαντική για το συμφέρον της Ρωσίας αλλά και διεκδικούμενη από τους Σουηδούς. Όταν χαράχτηκαν τα σύνορα μεταξύ της Ρωσίας και της ενιαίας Δανίας-Νορβηγίας το 1826, το μοναστήρι δεν αναφέρθηκε. Ωστόσο, το μοναστήρι είχε μεγάλη σημασία για τους Skolt Lapps (Σάμι). Η πνευματική παρουσία του ήταν καθοριστική για την ιστορία και την πολιτιστική ταυτότητα αυτού του λαού, που αναφερόταν στη διδασκαλία του αγίου Τρύφωνα με τα λόγια «το είπε ο απόστολος» και γιόρταζε τη μνήμη του με σπουδαίες εκδηλώσεις τοπικού χαρακτήρα, που περιελάμβαναν μέχρι και αγώνες με ταράνδους.

Στη Φινλανδία και τη Νορβηγία σήμερα ζουν μόνο μερικές «χούφτες» ορθόδοξοι χριστιανοί. Όμως, παρά το γεγονός ότι η Νορβηγοί και οι Φιλανδοί Lapps Skolt είναι μια μικρή ομάδα ορθοδόξων χριστιανών, που περικλείεται σε μια κυρίως προτεσταντική περιοχή (οι Σάμι της Σκανδιναβίας καταγράφονται στην πλειοψηφία τους ως λουθηρανοί), διατήρησαν την πολιτιστική τους ταυτότητα. Συνεχείς προσπάθειες έγιναν, τόσο από τους Φιλανδούς όσο και από τους Νορβηγούς λουθηρανούς, να τους μεταστρέψουν στον προτεσταντισμό. Στη Φινλανδία αυτό δεν είχε σημαντικά αποτελέσματα, ενώ η μικρή κοινότητα Skolt στη νορβηγική Neiden θρησκευτικά υπέκυψε – σχεδόν.

Ο ναός των αγίων Μπόρις και Γκλεμπ, που είχε οικοδομήσει ο ίδιος ο άγιος Τρύφων, έχει ιδιαίτερη σημασία ως το παλαιότερο ξύλινο κτίριο της Βόρειας Νορβηγίας. Σημειωτέον και ότι μόνο ορθόδοξες εκκλησίες σε αυτή τη χώρα είναι κατασκευασμένες έτσι. Το εκκλησάκι είναι πολύ ταπεινό, τόσο σε μέγεθος όσο και σε εμφάνιση. Βρίσκεται σε ένα μικρό λόφο στο Neiden ποταμό, εκεί όπου έδρασε αρχικά ο άγιος σύμφωνα με την παράδοση. Γύρω από την εκκλησία είναι το νεκροταφείο με μερικούς παλιούς σταυρούς, ένα μικρό «πύργο ρολογιού» και ένα παραδοσιακό ταφικό μνημείο. Σώζεται επίσης ο Άγιος Γεώργιος, ένα παρεκκλήσι, που χτίστηκε ομοίως από τον άγιο Τρύφωνα το 1565. Είναι ένα μικρό, χαμηλό, ξύλινο κτίριο, μόνο 10 τετραγωνικών μέτρων, λίγο ψηλότερο από 2 μέτρα, που φέρει τα σημάδια της μεγάλης του ηλικίας. Η στέγη του είναι ιδιότυπη και προκαλεί ένα θαυμαστό θέαμα, όταν, στην κατάλληλη ώρα, το φως διαχέεται μέσα από ένα μικρό άνοιγμα στα δεξιά της. Και, όταν κάποιος συνηθίσει το αμυδρό φως, γίνεται ακόμα πιο έκπληκτος με τα πολλά, μεγάλα και ωραία εικονίσματα.

Σε νορβηγικό έδαφος είναι επίσης ένα άλλο ιερό που συνδέεται με τον άγιο Τρύφωνα, μια σπηλιά στα βουνά, όπου ο άγιος κατέφυγε όταν καταδιώχθηκε και κινδύνευσε να δολοφονηθεί. Το 1870 το σπήλαιο ανακαινίστηκε και ιδρύθηκε σ’ αυτό ένα ιερό, όπου τοποθετήθηκε η ιστορική εικόνα της Θεοτόκου που βρισκόταν εκεί.

Το έτος 1965 ήταν ένα πρώτο σημείο καμπής. Ήταν η 400ή επέτειος της ίδρυσης του ναού στο Neiden και εορτάστηκε πανηγυρικά με την παρουσία Φιλανδών και Νορβηγών. Ήταν η πρώτη φορά από τις αρχές του αιώνα που λειτουργήθηκε το εκκλησάκι, από τότε όμως λειτουργείται κάθε καλοκαίρι. Σήμερα το ενδιαφέρον για την Ορθοδοξία έχει αναζωπυρωθεί στην περιοχή και το εκκλησάκι του Neiden υπάγεται στην ορθόδοξη κοινότητα του ναού του αγίου Νικολάου στο Όσλο (Helsfyr, Oslo). Η τοπική Εκκλησία έχει πλέον τη φροντίδα του παρεκκλησίου και την οργάνωση της λατρείας εκεί. Στο παρεκκλήσι του αγίου Γεωργίου έχει δοθεί νέα ζωή και έχει γίνει τόπος συνάντησης για ορθόδοξους χριστιανούς από τη Νορβηγία, τη Ρωσία και τη Φινλανδία. Το έργο του αγίου Τρύφωνα λοιπόν δεν έχει τεθεί στο μουσείο της ιστορίας, αλλά είναι ζωντανό και ανοίγει προοπτικές για το μέλλον (8).

Η πορεία μετά το Σχίσμα ως το Λουθηρανισμό

Ας επιστρέψουμε στον 11ο αιώνα, λίγο μετά την εποχή του αγίου Όλαφ Χάραλντσσον. Ο εκχριστιανισμός της Νορβηγίας ολοκληρώθηκε μετά το πέρας της δανοσουηδικής κατάκτησης, στα χρόνια του βασιλιά Μάγνου Α΄ του Καλού (Magnus I, 1035-1047), γιου του αγίου Όλαφ, ο οποίος πραγματοποίησε τη δανονορβηγική ένωση (1042). Η Εκκλησία της Νορβηγίας, με τρεις επισκοπές (Νίνταρος, Σέλια και Όσλο) υπαγόταν στην αρχιεπισκοπή Αμβούργου, αλλά η διαποίμανσή της από επισκόπους καταγόμενους από διάφορες χώρες διασπούσε την εσωτερικής της συνοχή. Γύρω στο 1060 ο βασιλιάς Χάραλντ Γ΄ Χόροντε (Χάραλντ ο Αυστηρός) προσπάθησε να την αυτονομήσει και απευθύνθηκε στην Αγγλία, τη Γαλλία και το Βυζάντιο για αποστολή επισκόπων. Αυτό ίσως ήταν ένα κομβικό σημείο, στο οποίο η εν Νορβηγία Ορθοδοξία πιθανόν μπορούσε να έχει περισωθεί. Δυστυχώς όμως, φαίνεται ότι οι προσπάθειές του δεν τελεσφόρησαν. Έτσι η νορβηγική Εκκλησία, ενταγμένη στην Εκκλησία της δύσης, παρασύρθηκε από τη δίνη του Μεγάλου Σχίσματος (1054) και ακολούθησε τον παπισμό και την τύχη της δυτικής Ευρώπης.

Το 16ο αιώνα, ενωμένη με τη Δανία σε ενιαίο βασίλειο, η Νορβηγία υιοθέτησε το λουθηρανισμό. Οι βασιλείς της Δανίας Χριστιανός Β΄, Φρειδερίκος Α΄ και Χριστιανός Γ΄, θέλοντας να στηρίξουν την εξουσία τους κατά των ευγενών και της παπικής ιεραρχίας, εισήγαγαν το λουθηρανισμό, τον οποίο η Βουλή της Κοπεγχάγης (μετά από εμφύλιο πόλεμο) αναγνώρισε το 1536 ως τη μόνη θρησκεία του βασιλείου. Ο εκκλησιαστικός «οργανισμός», που συνέταξε ο Ιωάννης Βούγγενχαγγεν (Bugenhagen), ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Λούθηρου, τιτλοφορείται Εκκλησιαστική διάταξη των βασιλείων Δανίας και Νορβηγίας (Ordinatio ecclesiastica regnorum Daniae et Norvegiae, 1537).

Σήμερα στη Νορβηγία, και γενικότερα στη Σκανδιναβία, έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για τις ορθόδοξες ρίζες του τόπου και του λαού. Πολύτιμα στοιχεία για το θέμα βλ. στην ιστοσελίδα της ορθόδοξης κοινότητας του ναού Αγίου Νικολάου του Όσλο:http://home.online.no/~thorosl/Kirkeside/ENsiteleft.html (νορβηγικά).

http://www.oodegr.com/oode/synaxaristis/agioi_norvigias/agioi_norvigias_1.htm

Αγία Sunniva (Σουνίβα) της Νορβηγίας

Ημέρα μνήμης 8 Ιουλίου

Η αγία Sunniva γεννήθηκε τον δέκατο αιώνα και είναι η πολιούχος αγία της Νορβηγικής Επισκοπής του Bjørgvin, καθώς και όλης της Δυτικής Νορβηγίας.

Ήταν η κληρονόμος ενός Ιρλανδικού βασιλείου, όμως αναγκάστηκε να δραπετεύσει με τον αδερφό της και με άλλους όταν ένας παγανιστής βασιλιάς, ο οποίος ήθελε να την παντρευτεί έκανε εισβολή. Το πλοίο τους βυθίστηκε στις ακτές της Νορβηγίας, όμως τελικά κατάφεραν να βρουν καταφύγιο μέσα σε μια σπηλιά στη νήσο Silje. Οι ντόπιοι άνθρωποι τους υποπτεύτηκαν και νόμιζαν πως θέλουν να κλέψουν τα πλοία τους και απαίτησαν να συλληφθούν. Η Sunniva προσευχήθηκε στο Θεό να μην πέσουν στα χέρια των παγανιστών και τότε πέτρες έπεσαν από γύρω μπλοκάροντας την είσοδο για την σπηλιά.

Η Sunniva και οι σύντροφοι της πέθαναν μέσα στη σπηλιά, όμως τα επόμενα χρόνια πολλά θαύματα συνέβησαν στο νησί. Όταν ο βασιλιάς Olaf Tryggvason έσκαψε τη σπηλιά το 996, το σώμα της Sunniva βρέθηκε άφθαρτο. Αργότερα, ένα μοναστήρι, το μοναστήρι Selje, χτίστηκε σε εκείνο το σημείο τα ερείπια του οποίου υπάρχουν μέχρι και σήμερα.

Κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών στο Bergen το 1170-71 και το 1198 πήραν τα λείψανα της Sunniva από το μοναστήρι και τα τοποθέτησαν δίπλα στη φωτιά. Αυτή η πράξη εμπόδισε την επέκταση της φωτιάς και το δέχτηκαν αυτό σαν θαύμα.

αγγλικό κείμενο http://www.antiochian.org/node/18934

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος κυρίως, ἀλλά καί ὁ Ἅγ. Δωρόθεος τῆς Γάζης, ἐπιμένουν ὡς πρός τήν ἐξωτερική συμπεριφορά, τίς ἐξωτερικές στάσεις στίς ὁποῖες μεταφράζεται ἡ ταπεινοφροσύνη. Εἴμαστε σῶμα καί ψυχή, καί οἱ ἐξωτερικές αὐτές στάσεις συμβάλλουν στό νά ριζώνη ἡ ταπείνωσι καί νά αὐξάνη μέσα μας. Ὁ Τελώνης σκύβει, χτυπᾶ τό στῆθος του, ἐξ οὗ καί ἡ σημασία πού ἔχει στήν προσευχή μας ἡ στάσι πού παίρνουμε, οἱ μετάνοιες, μικρές καί μεγάλες πού κάνουμε, τίς ὁποῖες ἡ ἐκκλησία περιλαμβάνει στή θεία λατρεία κυρίως κατά τή Σαρακοστή, ἀλλά καί οἱ ὁποῖες ἔχουν θέσι σημαντική στό δικό μας κανόνα τῆς ἀτομικῆς προσευχῆς. Καί μετά, στήν καθημερινή μας ζωή, ὑπάρχουν τόσοι τρόποι μέ τούς ὁποίους προσπαθοῦμε νά ἐπιβληθοῦμε στούς ἄλλους, προσπαθοῦμε νά ἐπιβεβαιωθοῦμε ὡς ἀνώτεροί τους, εἶτε πρόκειται γιά τό ντύσιμο εἴτε γιά τά ἀντικείμενα πού χρησιμοποιοῦμε. Ἡ ἁπλότητα, ἡ ταπεινοφροσύνη σέ ὄλα αὐτά, ἔχουν σημασία στήν προσπάθειά μας. Ὅπως καί πάλι λένε οἱ Ἅγ. Πατέρες: “Δέν νιώθεις τό ἴδιο —μιλοῦσαν σέ ἀνθρώπους τοῦ 4ου ἤ τοῦ 5ου ἤ τοῦ 6ου αἰῶνα— δέν νιώθεις τό ἴδιο ἄν πηγαίνης ἀνεβασμένος σέ γάιδαρο ἤ σέ μεγαλόπρεπη ἅμαξα”»(ΜΑ, 30).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «“Ἡ ταπείνωσι εἶναι γιά τίς ἄλλες ἀρετές ὅ,τι εἶναι τό ἁλάτι γιά τό σύνολο τῶν συστατικῶν ἑνός γεύματος”. Χωρίς ταπείνωσι, οὔτε ἡ προσευχή μας οὔτε καμμία ἀπ᾽ τίς προσπάθειές μας οὔτε καμμία ἀπ᾽ τίς ἀρετές μας θά εἶχαν καμμιά ἀξία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Καί οἱ Πατέρες μᾶς φθάνουν μέχρι σημείου νά ποῦν ὄτι χωρίς τίς ἀρετές, χωρίς ὅλα τά ἀσκητικά ἔργα τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ὅπως ἡ νηστεία καί ὅ,τι ἄλλο συνηθίζουμε τήν περίοδο αὐτή, ἡ ταπείνωσι μόνη της φθάνει γιά νά μᾶς δικαιώση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ»(ΜΑ, 34).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Τό σῶμα μας, ἔλεγε ὁ ἴδιος αὐτός συγγραφέας, πρέπει νά μετέχη στήν πνευματική μας ζωή κάπως σάν τό σπόρο πού ὁ καλλιεργητής θάβει στή γῆ, ὥστε νά ἀναστηθῆ μέ τή μορφή πλούσιας συγκομιδῆς: “Ἐκεῖνος πού λυπᾶται τό σῶμα του δείχνει ὄτι δέν ἔχει πίστι ζωντανή στήν ἀνάστασί του”. Ἄν ἡ νέκρωσι τοῦ σώματος εἶναι σηματική στήν πνευματική μας ζωή, ἄν ἡ Ἐκκλησία, ἄν ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἔχουν δώσει σ᾽ αὐτή τόση σημασία, αὐτό δέν ἦταν ἀπό περιφρόνησι τοῦ σώματος· ὅπως καί ὁ καλλιεργητής δέν θάβει τό σπόρο ἀπό περιφρόνησι πρός αὐτόν, κάθε ἄλλο. Ἀλλά, ὅπως ἔλεγε ὁ συγγραφέας αὐτός στόν ὁποῖο ἀναφέρθηκα, ἄν λυπηθοῦμε τό σπόρο, ἄν λυπηθοῦμε τό σῶμα μας, ναί, σημαίνει ὄτι κατά βάθος δέν πιστεύουμε στήν ἀνάστασί του»(ΜΑ, 37).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ἐπειδή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀγάπη πού προσφέρεται δωρεάν, φανερώνεται ἀκόμη καλύτερα, ὄταν ἐκφράζεται ὡς ἔλεος, ὡς ἀγάπη πού συγχωρεῖ. Ὁ Θεός δέν ἔχει ἰδιοτελῆ ἀγάπη, γι᾽ αὐτό καί πρό πάντων ἀγαπᾶ νά ἐλεῆ, ἡ μεγαλύτερη χαρά Του εἶναι νά συγχωρῆ»(ΜΑ, 52).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ὅπως ἔλεγε ὁ Pascal, “τί εἶναι ἡ ἀπεραντοσύνη αὐτή τοῦ ὑλικοῦ κόσμου μπροστά στό μέγεθος τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας πού εἶναι ἀπείρως ἀνώτερη ἀπ᾽ τό μέγεθος τοῦ ὑλικοῦ κόσμου”!»(ΜΑ, 54).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Αὐτό πού ἔλεγε ὁ Ἅγ. Ἰσαάκ ὁ Σύρος: “Ἡ ἁμαρτία ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητος, ἐνώπιον τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι παρά ἕνας κόκκος ἄμμου ριπτόμενος στόν ὠκεανό”»(ΜΑ, 66).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ὅσο στή Χριστιανική ζωή βλέπουμε μόνο τήν ἐκπλήρωσι κάποιου ἀριθμοῦ ἐντολῶν, τό σεβασμό κάποιων ἀπαγορεύσεων, ὅσο θεωροῦμε τό Θεό φοβερό Κύριο, θά μοιάζουμε μέ τόν ἀμελῆ ἐκεῖνον ὐπηρέτη πού κατηγοροῦσε τόν Κύριό του, στήν παραβολή τῶν ταλάντων, ἐκεῖνον πού ἀρκέσθηκε νά θάψη τό τάλαντο πού πῆρε ἀπό αὐτόν, καί τοῦ τό ἐπέστρεψε λέγοντας: “Ξέρω ὅτι εἶσαι σκληρό καί ἀπαιτητικό ἀφεντικό, γι᾽ αὐτό καί ἔθαψα τό τάλαντο πού μοῦ εἶχες ἐμπιστευθῆ καί στό ἐπιστρέφω ὅπως μοῦ τό ᾽δωσες”. Καί ἐξ αἰτίας αὐτοῦ καταδικάστηκε, ἐπειδή δέν πίστεψε στό ἔλεος, στή χωρίς ὅρια ἀγάπη τοῦ Πατρός, καί τό μόνο πού σκέφθηκε ἦταν νά εἶναι τυπικά ἐντάξει μέ τόν κύριο αὐτό, τόν ὁποῖο ἔκρινε σκληρό καί ἄδικο»(ΜΑ, 68).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ὁ Θεός δέν εἶναι αὐστηρός πρός τόν ἁμαρτωλό. Ἀλλά στό βαθμό πού ὁ ἁμαρτωλός παραμένει προσκολλημένος στόν παλαιό ἑαυτό του, στό βαθμό πού δέν συναινεῖ νά ρίξη τό τεῖχος πού τόν χωρίζει ἀπ᾽ τό Θεό, καί πού εἶναι ἡ πρόσδεσι στό θέλημά του, ἔ... τότε ὁ Θεός γίνεται μακρινός, ἀκόμη καί ἀπρόσιτος γι᾽ αὐτόν»(ΜΑ, 69).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Αὐτό πού πρό πάντων θά μετρήση στήν Κρίσι, θά εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὑποδεχθήκαμε τό Χριστό στή ζωή μας. Ὑπάρχουν πολλοί τρόποι νά Τόν ὑποδεχθοῦμε καί νά Τόν ὑπηρετήσουμε· Ἐκεῖνος, ὅμως, θέλησε νά Τόν συναντοῦμε ἰδιαιτέρως στό πρόσωπο τῶν συνανθρώπων μας καί διά τῆς Ἐκκλησίας»(ΜΑ, 78).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Αὐτός εἶναι ὁ προορισμός μας. Ἡ ἐπίγεια ζωή μας δέν εἶναι παρά χρόνος δοκιμῆς, πού ὁ Κύριός μας οἰκονομεῖ, γιά νά μᾶς προετοιμάση γιά τήν αἰώνια ζωή»(ΜΑ, 80).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Μαθαίνουμε νά συγχωροῦμε ἐπειδή συγχωρηθήκαμε καί ἐπειδή ἔχουμε ἀδιάκοπα ἀνάγκη τῆς θείας συγγνώμης»(ΜΑ, 92).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Διότι ἡ νηστεία δέν ἔχει ἄλλο ρόλο, ὄπως ἔλεγε ἕνας ἀπ᾽ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου, παρά νά ταπεινώση τήν ψυχή μας. Μιά κάποια σωματική ἀποδυνάμωσι εἶναι ἕνας τρόπος νά ταπεινωθῆ ὁλόκληρο τό εἶναι μας, νά συνειδητοποιήσουμε λίγο περισσότερο ὄτι δέν μποροῦμε νά βασιζόμαστε στίς δυνάμεις μας, ἀλλά, παραιτούμενοι ἀπό τό ἐγώ μας, νά ἀναθέσουμε τόν ἑαυτό μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ, μέ ἐπίγνωσι τῆς πτωχείας μας, τῆς ἀδυναμίας μας καί τῆς ἁμαρτωλότητός μας. Καί ἡ νηστεία αὐτόν τόν ρόλο ἔχει ἀκριβῶς, νά μᾶς κάνη νά νιώσουμε αὐτή τήν πτωχεία. Γι᾽ αὐτό καί οἱ Πατέρες μᾶς λένε πάντα ὅτι, ἄν ἤμαστε ἀσθενεῖς, ἄν ἤμαστε ἀδύναμοι, ἡ νηστεία δέν εἶναι πλέον ἀπαραίτητη, διότι ὐπάρχουν ἀλλά πράγματα πού μᾶς κρατοῦν σ᾽ αὐτή τήν ταπεινοφροσύνη»(ΜΑ, 96).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Μιά μέρα, ἕνας νέος μοναχός πηγαίνει στόν πνευματικό του πατέρα, λίγο καιρό ἀφ᾽ ὅτου μπῆκε στό μοναστήρι, καί τοῦ λέει ὅτι εἶναι πολύ μπερδεμένος, ἐπειδή, ὄσο ἦταν στόν κόσμο, νήστευε πολύ, προσευχόταν πολύ, εἶχε πολύ ζῆλο· καί μετά, μόλις βρέθηκε στήν ἔρημο, δέν καταφέρνει πιά οὔτε νά νηστέψη οὔτε νά προσευχηθῆ. Καί ὁ πνευματικός του πατέρας τοῦ ἀπάντησε: “Ὅταν ἤσουν στόν κόσμο, ἦταν εὔκολο νά νηστεύης καί νά προσεύχεσαι, ἐπειδή ἤσουν κάτω ἀπ᾽ τό βλέμμα τῶν ἄλλων καί, ἀνεπίγνωστα, τρεφόσουν μέ τήν κενοδοξία. Ἐδῶ στήν ἔρημο, δέν ἔχεις κανένα νά σέ βλέπη, κανένα νά σέ ἐπαινῆ καί νά θαυμάζη τήν πνευματική σου ζωή, γι᾽ αὐτό σοῦ λείπει ἡ ὁρμή καί ὁ ζῆλος. Καλύτερα νά μήν κάνης τίποτε καί νά εἶσαι ταπεινός, παρά νά τρέφεσαι ἀπ᾽ τήν κενοδοξία”»(ΜΑ, 98).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μας πρέπει πάντα νά προοδεύη· ἄν μένη στάσιμη, ἄν μέ τό πέρασμα τῶν χρόνων τίποτε δέν ἀλλάζει καί, ἐπιτρέψτε μου, παρατείνεται ἁπλῶς ἕνα πνευματικό “νανούρισμα”, χωρίς ἀληθινό ἀγῶνα, χωρίς ἐνθουσιασμό, στοιχεῖα πού μᾶς στηρίζουν καί μᾶς φέρνουν πρός τόν Κύριο μέ ἀρχοντιά καί μέ ἔντασι, ἔ... τότε ἠ πνευματική μας ζωή δέν εἶναι ζωή»(ΜΑ, 102).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Πυρήνας τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, εἶναι ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεός παρενέβη ἐλεύθερα στήν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, ὥστε καί νά τούς συμφιλιώση μέ τόν Ἑαυτό Του ἐν Χριστῷ καί, πάλι ἐν Χριστῷ, νά τούς ὀδηγήση στήν ἑνότητα, κάνοντάς τους μετόχους τῆς θείας ζωῆς»(ΜΑ, 106).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Πρέπει νά ἔχουμε βαθιά συνείδησι τοῦ γεγονότος ὅτι οἱ εἰκόνες στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἁπλῶς καλλιτεχνικές ἀναπαραστάσεις τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων, κάτι μακρινό γιά μᾶς. Ἡ εἰκόνα εἶναι μιά προέκτασι, θά λέγαμε, τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Σώματός Του πού εἶναι ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Ἡ εἰκόνα δέν εἶναι μόνο μιά πραγματικότητα ἀπεικονιστικῆς, καλλιτεχνικῆς τάξεως, ἀλλά κυριολεκτικά τόπος μίας παρουσίας. Καθιστᾶ παρόντα ἀνάμεσά μας, φανερώνει τό Χριστό ἐν τοῖς Ἁγιοῖς Αὐτοῦ»(ΜΑ, 118).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ἔγραφε, λοιπόν, ὁ Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής στόν παραλήπτη τῆς ἐπιστολῆς: “Νά ἔχετε μιά εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, νά τήν ἀσπάζεστε, νά τή σφίγγετε στήν ἀγκαλιά σας, νά τή βλέπετε σάν τή μητέρα σας, νά τήν ἀγκαλιάζετε, ὅπως θά ἀγκαλιάζατε τή μητέρα σας”. Αὐτό μπορεῖ νά φαίνεται ἀφελές, κάθε φορά ὅμως πού κάτι μέ κάνει νά σκέπτομαι τή δῆθεν ἀφέλεια τῶν Ἁγίων αὐτῶν μοναχῶν, θυμᾶμαι καί τό λόγο ἑνός Γάλλου μοναχοῦ πού ἔμεινε σέ μιά Ὀρθοδοξη χώρα, ἀνάμεσα σέ μοναχούς καί ἁπλούς πιστούς. Ὅταν γύρισε, μᾶς ἔλεγε: “Ἐκεῖ ἔχουν πίστι, ἐμεῖς ἐδῶ ἔχουμε θρησκευτικές ἀπόψεις”»(ΜΑ, 119).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ναί ἡ ἁμαρτία εἶναι χρέος πού συνάπτει ὁ ἄνθρωπος μέ τό Θεό καί γι᾽ αὐτό μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά συγχωρῆ ἁμαρτίες»(ΜΑ, 135).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Καί, ἄν διαβάζοντας τούς Βίους ὁρισμένων ὁσίων, ἐκπλησσόμαστε καί ἴσως τρομάζουμε μέ τίς κακουχίες πού ἐπέβαλαν στόν ἑαυτό τους, ἄς γνωρίζουμε ὅτι δέν ἦταν κάποια νοσηρή ἕλξι πρός τόν πόνο πού τούς ὁδηγοῦσε, ἀλλά τό ἀντίθετο· μέσα ἀπ᾽ τό μαρτύριο, ἀντιλαμβάνονταν αὐτή ἀκριβῶς τήν παρουσία τῆς νικηφόρου ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἀγάπης πού ἐπρόκειτο νά θριαμβεύση πάνω στήν ὀδύνη καί τό θάνατο. Ἀντιλαμβάνονταν ὅτι ὁ πόνος θά τούς ἐπέτρεπε νά ξερριζώσουν τόν ἐγωϊσμό τους, αὐτόν τόν ἐγωϊσμό πού ἑστιάζει πάντα στόν ἑαυτό μας, πού μᾶς ψιθυρίζει ὅτι εἴμαστε τό κέντρο τοῦ κόσμου. Ὁ πόνος θά τούς ἐπέτρεπε νά στραφοῦν ἐντελῶς πρός τό Θεό καί πρός τούς ἀδελφούς τους.

Ἔτσι πρέπει νά βιώνουμε τίς ἀναπόφευκτες δοκιμασίες μας, τίς ὁποῖες ὁπωσδήποτε θά συναντήσουμε στήν ἐπίγεια ζωή μας»(ΜΑ, 149).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Οἱ δοκιμασίες, λοιπόν, πρέπει νά γίνουν γιά μᾶς μέσον μέ τό ὁποῖο ἐκφράζουμε τήν ἀγάπη μας στό Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Πολύ συχνά, οἱ ἄνθρωποι ὀνομάζουν ἀγάπη αὐτό πού στό βάθος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά ἐπιθυμία νά ἀντλήσουν ἱκανοποίησι ἀπ᾽ τόν ἄλλο, νά βροῦν σ᾽ αὐτόν συναισθηματική ἀνταπόδοσι, χωρίς νά ἀναγνωρίζουν τόν ἴδιο καί χωρίς νά τόν ἀποδέχονται στήν ἑτερότητά του. Ἡ νόθα αὐτή ἀγάπη δέν εἶναι παρά ἀναζήτησι τοῦ ἑαυτοῦ μας προσποιητή καί αὐταπατώμενη. Ἡ πραγματική ἀγάπη δέν ὑπάρχει παρά μόνο στήν αὐτοθυσία καί στήν παραίτησι ἀπ᾽ τόν ἑαυτό μας, ἀπ᾽ τό ἐγώ μας, ἀπό κάθε μορφή ἐγωϊσμοῦ»(ΜΑ, 153).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Πράγματι, στούς κόλπους τῆς Ἁγ. Τριάδος δέν ὑπάρχει ἡ ἔννοια τοῦ πόνου· ἡ θεία ζωή δέν εἶναι παρά ἄπειρη εἰρήνη καί τέλεια χαρά. Ἀλλά μιά χαρά πού κεῖται στόν ἀντίποδα αὐτοῦ πού ὁ κόσμος θεωρεῖ ὡς χαρά καί εὐτυχία. Εἶναι ἡ χαρά τῆς ἀπαρνήσεως ἀπό κάθε ἔννοια τοῦ “ἐγώ”, ἀπό κάθε ἀναδίπλωσι εἰς ἑαυτόν. Σ᾽ αὐτό ἔγκειται ἡ οὐσία τῆς θείας ζωῆς: τά θεῖα Πρόσωπα ἀλληλοπεριχωροῦνται, προσφέρονται πλήρως καί εἶναι ἀπολύτως διαφανῆ τό ἕνα πρός τό ἄλλο»(ΜΑ, 155).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Πρέπει νά ἀνεβοῦμε τήν κλίμακα αὐτή σκαλοπάτι πρός σκαλοπάτι. Ὅπως μᾶς λέει, δέν μπορεῖ κάποιος νά φθάση μέ ἅλμα ἀπ᾽ τή βάσι τῆς σκάλας στήν κορυφή της. Στόχος εἶναι νά φθάσουμε στήν οἰκειότητα αὐτή μέ τό Θεό, νά μεταμορφωθῆ βαθιά ἡ καρδιά μας μέ τήν παρουσία τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Ἀλλά γι᾽ αὐτό δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος παρά, ὅπως ἔλεγε ὁ Κύριος στούς Ἀποστόλους, ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπ᾽ τά πάθη μας, ἀπ᾽ τήν ἐπικυριαρχία τοῦ Πονηροῦ στίς καρδιές μας, τοῦ Πονηροῦ στόν ὁποῖο, δυστυχῶς, ἔχουμε ἀνοίξει τή θύρα τῆς καρδιᾶς μας, συναινώντας μέ τόν ἕνα ἤ μέ τόν ἄλλο τρόπο στήν ἁμαρτία»(ΜΑ, 170).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Οἱ Πατέρες μας ἔλεγαν ὅτι ἡ μοναστική ζωή εἶναι ἕνα μή αἱματηρό μαρτύριο, καθημερινό ὅμως, καθώς πρέπει νά παραιτῆται ὁ ἄνθρωπος ἀπ᾽ τόν ἑαυτό του, ἀπ᾽ τό ἐγώ του τό τυραννικό καί ἀπαιτητικό. Ἀλλά ἡ ἔννοια τοῦ μαρτυρίου εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἀποκλειστική προτίμησί μας στό πρόσωπο καί γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ»(ΜΑ, 172).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Χωρίς αὐτή τή βία, δέν θά προχωρήσουμε ποτέ. “Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν”, ἔλεγε ὁ Κύριος (Μθ 12, 12). Μόνο μετά ἀπό αὐτή τή βία θά ἀναπτυχθῆ μέσα μας κάποια ἄνεσι, μία προτίμησι στά τοῦ Θεοῦ, πέρα ἀπό κάθε ψευδαίσθησι. Ἀλλά ἄν περιμένουμε νά μᾶς ἔρθη ἡ ἐπιθυμία νά πράξουμε τό ἀγαθό καί νά ἀσκήσουμε τίς ἀρετές, ἄν περιμένουμε νά θελήσουμε νά προσευχηθοῦμε, γιά νά τό κάνουμε, θά περιμένουμε γιά πάντα καί ματαίως»(ΜΑ, 183).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Ἄν ἀντιλαμβανόμασταν τή δυναναλογία αὐτή ἀνάμεσα στή θεία μεγαλειότητα, στήν ἀπειρία τῆς ἀγάπης Του καί στή δική μας ἁμαρτωλότητα καί ἄρνησι νά Τόν ὑπακούσουμε, τότε ἡ καρδιά μας θά ἔπρεπε νά σπάση, νά συντριβῆ»(ΜΑ, 204).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Κάθε Χριστιανός καλεῖται νά γίνη ἕνας Ἅγιος, ὄχι κατ᾽ ἀνάγκη Ἅγιος γνωστός καί ἀνακηρυγμένος ἀπ᾽ τήν Ἐκκλησία. Ἀλλά, τί εἶναι ὁ Ἅγιος παρά ἐκεῖνος πού ἀφήνεται νά τόν ὀδηγῆ τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνος στόν ὁποῖο ζῆ ὁ Χριστός τόν Ὁποῖο Τόν φέρει μέσα του, καί ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά διακρίνη τό Χριστό στό πρόσωπο τῶν συνανθρώπων του; Αὐτό σημαίνει εἶμαι Χριστιανός»(ΜΑ, 229).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Νά ἔχουμε, λοιπόν, ἐπίγνωσι ὅτι ἡ Θ. Κοινωνία δέν παράγει μέσα μας μιά διακεκομμένη, προσωρινή, σύντομη παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς ἑνώνει μαζί Του καί ὁ Χριστός ἔρχεται καί ἐνεργεῖ μέσα μας, ἑνώνει τή δική του δράσι μέ τή δική μας· ἀπό κεῖ καί πέρα πρέπει Αὐτός νά ζῆ μέσα μας, ἄν ἐμεῖς ἔχουμε τήν πιστότητα νά ζοῦμε μέσα στήν ἀγάπη, τόσο τήν ἀγάπη τή δική Του καί τοῦ Πατρός, ὅσο καί τήν ἀγάπη γιά τόν πλησίον μας»(ΜΑ, 236).

π. Πλακίδας Deseille, Γαλλία: «Κυρίως, ὅμως, ἡ Εὐχαριστία δέν εἶναι ἀνταμοιβή, δέν εἶναι κάτι πού μᾶς ἀξίζει ἐπειδή ἔχουμε ἰδιαίτερο ζῆλο, ἀλλά εἶναι ἡ βάσι ὅλης τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς. Νά μήν τό ξεχνᾶμε. Ἡ Εὐχαριστία μᾶς ἑνώνει μέ τό Θεό εἶναι ἐκούσια, εἶναι ἕνωσι ἐνέργειας, ἑνώνεται ἡ ἐλευθερία δράσεως πού ἔχουμε, μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐνεργεῖ ὁ Ἴδιος, πού εἶναι τώρα παρών μέσα μας»(ΜΑ, 237).

Συναξαριστής Κελτών Αγίων και Πάντων των Αγίων - Greek Flowers of Orthodoxy 23

Συναξαριστής Κελτών Αγίων και Πάντων των Αγίων - Greek Flowers of Orthodoxy 23

Total Pageviews

Welcome...! - https://gkiouzelisabeltasos.blogspot.com